..นั่งคอตกอกขมระทมเศร้า เพื่อนคือเงาเหงาอกคอตกร่วม ลุกก็เซเหว่ว้าน้ำตาท่วม ไหลมารวม ใจฟกอกช้ำตรม นั่งตาลอยคอยคนจนตาโรย ลมดึกโชยโปรยพรู ไม่รู้สม สู่ภวังค์แห่งหนหลังฝังลึกจม อย่างงายงมตรมหม่นอับจนทาง นั่งหน้าทนรอท่าอย่างหน้าด้าน หวังนงคราญยังมีใจให้กันบ้าง ยังอดรนทนต่อ รอเคว้งคว้าง จวบฟ้าสางไม่เบาบาง...ไม่สร่างซา สายร้อนแรงแสงแดดก็แผดเผา คนตาลายคล้ายเมาไม่รู้สา นั่งตาลอยคอยคนทนตั้งตา รู้ไหมว่าคนหน้าหนาตั้งตาคอย...
หน้าส่วนตัว
1951
