27 พฤษภาคม 2547 13:42 น.
สิดามัน
ใจบางๆ ห่างไกลไปปลายเมฆ
เป็นดั่งเฉกเช่นวิหกบินพกพิน
บินไปไกลไปสุดฟ้าขอบเวคินทร์
แม้ชีวินจะเปลี่ยวเหงาเศร้าอาลัย
แม้รอคอยลอยล่องท่องท้องฟ้า
ถวิลหาเฝ้ามองสองฟากฝัน
รอวันคืนผ่านไปคล้ายไร้รัง
จิตผูกพันธ์ตามหาสุดฟ้าไกล
13 พฤษภาคม 2547 09:33 น.
สิดามัน
โดดเดียวเดี่ยวดายที่ปลายเมฆ
เหมือนมนต์เสกสั่งฉันไม่สั่นไหว
แม้ลมมาลมพัดหนาวจับใจ
อยู่ยังไงอยู่ไม่ได้ถ้าไร้เธฮ
7 พฤษภาคม 2547 12:57 น.
สิดามัน
เพลงเพลงหนึ่ง ทำให้ซึ้งมากมายได้แค่ไหน
เพลงเพลงหนึ่ง ทำให้เศร้ามากมายได้เพียงใด
เพลงเพลงหนึ่ง ทำให้คิดถึงให้ความหวัง
เพลงเพลงหนึ่ง ทำให้คลั่งแทบเจียนตาย
เพลงเพลงหนึ่ง ทำให้หายให้หมดทุกข์ได้เช่นกัน
7 พฤษภาคม 2547 12:51 น.
สิดามัน
ดวงจันทร์ดับลับมืดเพราะเงาโลก
เหมือนคนโศกโดนเงารักบังคับไว้
รัดให้อยู่รัดให้ตายไม่ให้ไป
ซุกอยู่ใต้ความมืดมิดไม่คิดลืม
เมื่อเวลาเงาฟ้าได้ลาลับ
แสงจันทร์จับส่องสาดให้อาศัย
เหมือนเวลาหมดรัก หมดทุกข์ใจ
จันทร์หรือใจ ต่างสดใสไม่ต่างกัน
7 พฤษภาคม 2547 12:11 น.
สิดามัน
ฝนโปรยโรยลงบนยอดหญ้า
ดูเหมือนฟ้ามืดมนและหม่นหมอง
คนกับฟ้าเหมือนกันน้ำตานอง
ไม่สมปองไม่สมรัก ต้องหักใจ
แม้จิตใจไร้หวังในวันนี้
วันไม่มีความรัก และความฝัน
ฝนตกฝนจากฟ้าเหมือนพลัง
แม้สิ้นหวัง ก็ยังอยู่ดูต่อไป
ปลอบหัวใจบาง ๆ จะบอบช้ำ
ถึงเช้าค่ำย่ำเย็นไม่ไปไหน
มองท้องฟ้ามองหน้าต่างอยู่ร่ำไป
รอวันไหน ฝนตกมาพบกัน
หน้าส่วนตัว
1562
