หน้าส่วนตัว
ใบไม้อ่อนทอดยอดงาม
เมื่อถึงยามแรกแย้ม
ผลิใบแต่งแต้ม
ขึ้นแซมใบเดิม
ตัวหนอนตัวน้อย
เฝ้าคอยฮึกเหิม
ต้วมเตี้ยมกระดึ๊บเดิน
แล้วก็เริ่มทำลาย
หมดสิ้นใบอ่อน
เหมือนความรักตอนหนึ่งที่ขาดหาย
เธอ..คือตัวหนอนผู้ใจร้าย
ฉัน...คือใบไม้...ที่เธอทำ
786
สรวมชีพนบนมะคุณบรมครู
โกวิทกวีปู ชนีย์
เชิงกลอนกานท์ ธ เชลงดิลก ณ ปฐพี
นามเอกกวีนี รนาท
สรรเสริญสุนทรภู่วิชญปราชญ์
เจ้าแห่งกวีศาสตร์ วิทู
ขอพระสุนทรนำพรดลดนู
รอบรู้และวิญญู พิชัย
รัก ในหลวงห่วงให้ ไขข้อง
ใน วิกฤตผิดครรลอง เร่งร้น
หลวง ใหญ่ยิ่งสิ่งสนอง ครองใคร่ ใครหลง
ห่วง ชีพรีบหลีกพ้น ห่างไว้ใจแสลง
ลูก เล็กแดงเด็กด้อย เดียงสา
หลาน ลูกถูกหมายตา เหยื่อพลั้ง
ร่วม ปรามปกป้องสา -รพัด สรรพแฮ
กัน ก่อนแก้หลังยั้ง ยุ่งย้อนยาวนาน
ต้าน ตอบต่อบ่ให้ บั่นทอน
ยา หยูกปลูกพิษจร จักไว้
เสพ สิ้นกลิ่นสังวร ลับล่วง สังขาร
ติด ตกหมกต่ำใต้ ต่ำต้องตายสูญ
บุคคลแปลกหน้าจากดาวดวงอื่น
ตั้งความขมขื่นเอาไว้ที่ใบหน้า
ไม่พูด...ไม่คุย...ไม่จา
ไม่รู้ว่า...เขาเป็นอะไร
เหมือนเขาเป็นคนเก็บกด
เหมือนจะประชดความสดใส
ปล่อยชีวิตให้ผ่านไป
ด้วยหัวใจที่ล่องลอย
อดีตทำให้เขาร่ำให้
อดีตทำให้เขาเหงาหงอย
อดีตทำให้เขาเฝ้าคอย
อดีตที่ทำให้เขาด้อย...ทางหัวใจ
เธอจากเขาไปด้วยใจเป็นอื่น
ทิ้งเพียงค่ำคืนที่ไร้ดาวเอาไว้
ทิ้งรักสบัดลาให้อาลัย
แล้วจากไปให้หัวใจ...มีน้ำตา
น้ำตาแห่งความรักที่ร้าวฉาน
น้ำตาแห่งความรักกับการไคว่คว้า
น้ำตาแห่งการจากลา
น้ำตาแห่งความทรงจำ...ยามค่ำคืน
เพราะเธอมองเขาเพียงคนแปลกหน้า
ที่มาจากดาวดวงอื่น
เป็นเพียงบุคคลธรรมดาพื้น ๆ
ไม่อาจฝืนรวมหัวใจให้ทรมาน
ดุจดวงดาวเด่นด้าว แดนใด
ระริ่วระเริงไร้ เรียบร้อย
สีสันส่อสดใส แสงส่อง
หาญเหาะห้าวหิ่งห้อย หกเหิน
