2 กรกฎาคม 2545 11:37 น.
สาแก้ว
สายลมจ๋าอย่าพัดมาได้ไหม
ถ้าจะพริ้วความหวั่นไหวมาให้ฉัน
หอบความรู้สึกเหงาเหงามาให้กัน
พรมผ่านผันฝันร้ายทำลายใจ
หัวใจยังเปราะบางและอ่อนอยู่
ยังไม่รู้ว่าจะหายดีวันไหน
ยังหลงเหลือคราบน้ำตาการร่ำไห้
ยังต้องใช้การเยียวยา...ให้หายดี
ยังฝันร้ายกล้ำกรายภาพอดีต
ดังคมมีดตามกรีดให้หลบหนี
ยังเข้มแข็งไม่พอต่อฉันขอที่
วอนลมนี้พริ้วสุขปลุกหัวใจ
ปลุกให้ตื่นจากภวังค์รักพังร้าว
ความช้ำตรมอันยาวนานนี้ได้ไหม
ขอหลุดพ้นจากห้องแคบในหัวใจ
แล้วหนีไปให้พ้นไม่กลับมา
วอนสายลมพรมพริ้วปลิวพัด
โบกสะบัดความหดหู่ขึ้นสู่ฟ้า
ให้แสงแดดแผดเผาคราบน้ำตา
อย่าหลงเหลือเจือใจให้ระทม
หน้าส่วนตัว
689
