29 ธันวาคม 2549 01:32 น.
สาวภูไท
สิ่งที่ทำคงอึดอัดและขัดเขิน
เหมือนมากเกินจนระอาและน่าขัน
แกล้งล้อเล่นเป็นบ้าสารพัน
นึกเอามันส์ลองแกล้งคุณแรงไป...
ทำเงียบหายไปนานไม่สานต่อ
หากฉันขอโทษหายโกรธไหม?
ขอร้องเถอะ! ได้โปรดยกโทษให้
ไม่เหลวไหลจากนี้ฉันสัญญา...
ทำเรื่องใดเคืองขุ่นวานคุณบอก
แค่ลองหยอกเพียงนิดคิดถือสา
รู้ตัวแล้วเกินขอบเขตไม่เจตนา
อย่าหายหน้าแกล้งหลบไม่พบกัน...
ระยะห่างของเรายังเท่าเดิม
ไม่เคยเพิ่มหรือลดจดจำมั่น
เพราะรู้ดีไม่มีจริงสิ่งผูกพัน
จะนิรันดร์...คือเพื่อนเหมือนอย่างเคย
อยากให้ความรู้สึกดียังมีต่อ
ไม่ร้องขอให้มากอยากเปิดเผย
เพียงต้องการคบคุณแบบคุ้นเคย
ไม่เกินเลยมากไปจนไกลเกิน...
28 ธันวาคม 2549 15:34 น.
สาวภูไท
งอแงเอาแต่ใจไร้เหตุผล
ซุกซนจนระอาพาหัวเสีย
คนตามง้องอนใจอ่อนเพลีย
สุดละเหี่ยหัวใจไม่อยากทน...
โวกเวกโวยวายซ้ำร้ายกาจ
ทำมีมาดวางท่าพาฉงน
มากความเกเรซ่อนเล่ห์กล
ติดวังวนอารมณ์ขมชีวี...
รับได้ไหม? คนเสียนิสัย
ทนได้ไหม? คนนิสัยไม่ดี
ยอมรับไหม? เรื่องจริงสิ่งเหล่านี้
คงไม่มีใครยอมรับกับตัวตน...
21 ธันวาคม 2549 17:24 น.
สาวภูไท
ระยะทางห่างไกลเกินใกล้กัน
ความสัมพันธ์ส่งใจไปสานต่อ
ส่งความคิดถึงไปเคียงอย่างเพียงพอ
ร่วมถักทอไมตรีเรา..."อย่างเข้าใจ"
หนึ่งมิตรเรือนใจในวันนี้
ระยะห่างพอดีที่มอบไว้
พร้อมหัวใจหนึ่งดวงคอยห่วงใย
ถึงแม้ไกล..."ยังตราตรึงถึงสัมพันธ์"
ต่างคนต่างมีขอบเขตและเหตุผล
คนทุกคนมีความคิดจิตต่างกัน
ใจตนย่อมรู้นิยามความผูกพัน
ควรเว้นมัน...และ"หยุด ณ จุดใด"
เพียงเปิดใจให้กว้างหาคำตอบ
ยังคอยมอบปรารถนาดียังมีให้
ยังสนิทอย่างเพื่อนไม่เลือนไป
ยังคอยห่วงใย"ให้อย่างเคย"
21 ธันวาคม 2549 08:03 น.
สาวภูไท
เจ้าน้องน้อยจากถิ่นฐานบ้านเกิด
ใจเตลิดเข้าเมืองกรุงด้วยมุ่งมั่น
จุดหมายเพื่อถักทอก่อความฝัน
ไขว่คว้ามันด้วยหัวใจใฝ่ศัทธา...
หนักเอาเบาสู้เพื่อสู่จุดหมาย
ลำบากกายเพียงใดไม่กังขา
ปากไม่บ่นยอมทนให้ได้มา
ปรารถนาอนาคตอันสดใส...
แต่แล้วความหวังเจ้าพังพินาท
ความสามารถถดถอยด้อยลงไป
กำลังที่เคยมีหมดไร้สดใส
เหลือเพียงใจรันทดหมดความหวัง...
เพราะร่างกายไม่เอื้อเพื่อคว้าฝัน
ในทุกวันความเศร้าเข้าประดัง
แรงใจมีแต่ร่างกายย้ำไร้กำลัง
อนิจจังใครลิขิตชีวิตคน...
หากว่าเจ้าท้อแท้พ่ายแพ้สิ้น
หากหมองวิญญาพาสับสน
ยังมีความรักจากพี่นี้อีกคน
แม้ทุกข์ทนจะเคียงเจ้าเฝ้าดูแล....
ที่ตรงนี้ยังมีความรัก
พร้อมเป็นหลักให้ไม่รังแก
หากว่าเจ้าเหนื่อยและพ่ายแพ้
มีรักแท้...รอเจ้าเฝ้าห่วงใย...
คืนถิ่นฐานบ้านเกิดเถิดน้องน้อย
พี่จะคอยปกปักน้องจากผองภัย
จากนี้อยู่บ้านเราเจ้าอย่าไปไหน?
เป็นขวัญใจ...ของพี่พี่ที่บ้านเรา....
13 ธันวาคม 2549 13:07 น.
สาวภูไท
ความคิดถึงส่งถึงอีกหนึ่งใจ
เป็นอุ่นไอ...โอบล้อมพร้อมห่มขวัญ
ให้รู้สึกละมุนอุ่นสัมพันธ์
ร่วมแบ่งปัน...ความรู้สึกส่วนลึกใจ...
ขอให้รักฉันเป็นเช่นสายลม
พัดพลิ้วพรม...ยามพบความหวั่นไหว
หากอ่อนแอพ่ายแพ้ต่อสิ่งใด
ขอคนไกล...เคียงข้างร่วมทางเดิน...
ขอให้รักฉันเป็นเช่นสายลม
ยามขื่นขม...เคียงข้างไม่ห่างเหิน
เป็นกำลังใจให้กล้าท้าเผชิญ
ยามขัดเขิน...โปรดรู้ฉันอยู่เคียง...
"ขออย่าหวั่นไหว"ก้าวไปต่อ
อย่าเพิ่งท้อ...รันทดหรืองดเสี่ยง
ความฝันนั้นสักวันคงได้เคียง
ขอแค่เพียง...มั่นคงตรงสัมพันธ์...
หน้าส่วนตัว
1229
