16 พฤศจิกายน 2549 17:33 น.
สาวภูไท
ปิดไว้กล่องความทรงจำ
เก็บงำลึกมินึกถึง
ให้เลยล่วงมิคำนึง
มิรำพึง...ให้หวนมา...
ลบภาพวันวานหวานชื่น
ที่ขมขื่นมิห่วงหา
ปล่อยเลยไปไกลตา
ลืมเวลาเคยสุขสันต์...
เก็บเอาไว้ให้ลึกสุด
รักสะดุดแล้วแปรผัน
ลืมให้สิ้นที่มีกัน
ความสัมพันธ์สะบั้นลง...
ปิดเอาไว้ความทรงจำ
อย่าถลำหยุดนิ่งสิ่งประสงค์
ปล่อยให้ผ่านใจขอปลง
รักมั่นคง...สลายมลายครืน...
ปิดเอาไว้ความทรงจำ
ใจบอมช้ำร่ำขมขื่น
ปิดสนิทมิหวนคืน
ขอกล้ำกลืนน้ำตามิอาลัย....
14 พฤศจิกายน 2549 19:19 น.
สาวภูไท
แผ่วลมหนาวปวดร้าวจิต
เฝ้าหวนคิดเรื่องเคืองขุ่น
เพราะไม่เข้าใจในคุณ
รักเคยอุ่นจึงหลุดลอย...
หัวใจหนาวเหน็บเจ็บลึก
ยิ่งหวนนึกเศร้าเหงาหงอย
หลงเหลือเพียงแค่ล่องรอย
ถูกเขาปล่อยใว้เดียวดาย...
เหม่อมองฟ้าดาราสวย
ขอจงช่วยให้เจ็บหาย
อยากให้ดวงใจที่สลาย
พอได้คลายทุกข์ทรมาน...
ความเจ็บปวดในดวงจิต
ทบทวนคิดเมื่อคราวผ่าน
หลงเหลือไว้ได้เล่าขาน
ความร้าวรานใจหนึ่งดวง...
13 พฤศจิกายน 2549 10:26 น.
สาวภูไท
รีบอาบน้ำแต่งตัวนอนหัวค่ำ
ภาระกิจประจำทำก่อนนอน
บทสวดมนต์ถ่องจำหลักคำสอน
แล้วกราบขอพรก่อนนิทรา...
ขอหลับตาหยุดพักเรื่องหนักหน่วง
ปลดปล่อยดวงจิตล่องลู่สู่เวหา
ขอฝันถึงสิ่งสวยงามตามจินตนา
สู่ห้วงเวลาความฝันอันวิจิตร...
ได้พบหนุ่มรูปงามเคยตามหา
รูปร่างสูงโปร่งสง่าท่าเป็นมิตร
สันจมูกเรียวคมขำคิ้วดำสนิท
หลงพิสมัยรูปลักษณ์พักตร์น่ายล...
บุคลิกอ่อนโยนละมุนอบอุ่นใจ
ยิ้มแจ่มใสสบแววตาหาสับสน
มาดสุขุมหากเคียงใกล้ไม่กังวล
ดวงจิตดั่งต้องมนต์คนในฝัน...
อยากจะฝันอยู่อย่างนี้ในวิมาน
ไม่อยากผ่านช่วงเวลาพาสุขสันต์
อยากเคียงคู่คนในฝันชั่วนิรันดร์
จะมีไหม?สักวันฝันเป็นจริง...
10 พฤศจิกายน 2549 18:49 น.
สาวภูไท
สายลมหนาวพัดพลิ้วใจหวิวหวาม
นึกถึงยามพะเน้าพนอเคียงคลอใกล้
ยามเมื่อกายหนาวลมข่มทรวงใน
คิดถึงใครบางคนทนเดียวดาย...
นึกทวนคำก่อนนั้นเคยสัญญา
ว่าจะมาสู่ขอแล้วแจ่วหาย
คำมั่นเคยบอกด้วยหัวใจชาย
เคยหมั้นหมายไว้แล้วใยลืมคำ...
เดือนสองเลยล่วงช่วงหน้าหนาว
หัวใจร้าวรานขมขื่นสะอื้นร่ำ
คำสัญญาเคยบอกไว้ใยไม่จำ
ทนกลืนกล้ำถูกลวงเจ็บทรวงใน...
สายลมหนาวแผ่วเบาแนบเนาทรวง
จิตนึกห่วงใจชายกลับกลายไป
กลัวพี่จะแปรผันอกหวั่นไหว
กลัวมีใหม่ทิ้งสาวนาหนาวระทม....
9 พฤศจิกายน 2549 18:21 น.
สาวภูไท
ฟ้าสีหม่นหัวใจคนใยหม่นหมอง
เฝ้าเหม่อมองฟ้ากว้างมิสร่างเหงา
สิ่งรอบ รอบกายเพียงสายลมเบา
สิ้นไร้เงาของใจใครบางคน...
ใบไม้ไหวหวาดหวั่นอกสั่นคลอน
คล้ายหลอกหลอนหัวใจให้สับสน
จิตร้าวรานเพราะอาภัพรักอับจน
ต้องทุกข์ทนเดียวดายในปลายทาง...
อยากหลบเร้นซ่อนใจไว้ปลายฟ้า
ด้วยอ่อนล้ากำลัง.หวังเลือนลาง
คนรักมาห่างเหินซ้ำเมินหมาง
ใจอ่อนบางเจ็บหนาวร้าวระทม...
เจ็บสาหัสเมื่อลองรักดูสักหน
หลงเล่ห์กลจนสะอื้นใจขื่นขม
วาดภาพรักวางไว้อย่างภิรมย์
รักกลับกลายมิสมอารมณ์หมาย...
จิตว่างเปล่าคล้ายชีพดับลับล่วง
ในทุกห้วงหัวใจแหลกแตกสลาย
ในชีวิตเงียบเหงาและเปล่าดาย
เหมือนคนไร้จุดหมายปลายทางฝัน...
หน้าส่วนตัว
1276
