9 พฤศจิกายน 2549 18:21 น.
สาวภูไท
ฟ้าสีหม่นหัวใจคนใยหม่นหมอง
เฝ้าเหม่อมองฟ้ากว้างมิสร่างเหงา
สิ่งรอบ รอบกายเพียงสายลมเบา
สิ้นไร้เงาของใจใครบางคน...
ใบไม้ไหวหวาดหวั่นอกสั่นคลอน
คล้ายหลอกหลอนหัวใจให้สับสน
จิตร้าวรานเพราะอาภัพรักอับจน
ต้องทุกข์ทนเดียวดายในปลายทาง...
อยากหลบเร้นซ่อนใจไว้ปลายฟ้า
ด้วยอ่อนล้ากำลัง.หวังเลือนลาง
คนรักมาห่างเหินซ้ำเมินหมาง
ใจอ่อนบางเจ็บหนาวร้าวระทม...
เจ็บสาหัสเมื่อลองรักดูสักหน
หลงเล่ห์กลจนสะอื้นใจขื่นขม
วาดภาพรักวางไว้อย่างภิรมย์
รักกลับกลายมิสมอารมณ์หมาย...
จิตว่างเปล่าคล้ายชีพดับลับล่วง
ในทุกห้วงหัวใจแหลกแตกสลาย
ในชีวิตเงียบเหงาและเปล่าดาย
เหมือนคนไร้จุดหมายปลายทางฝัน...
หน้าส่วนตัว
1029
