7 พฤษภาคม 2549 22:07 น.
สาวนัยน์ตาวิงวอน
เพียงก้าวแรกที่ฉันย่างขึ้นรถโดยสารประจำทาง เที่ยวรองสุดท้ายของวันอาทิตย์ เพื่อไปเรียนหนังสือ ฉันแทบจะก้าวเท้าลงจากรถทันทีทันใด ภายในรถที่แน่นเหมือนปลากระป๋องก็เต็มทนอยู่แล้ว ยังต้องมายืนเบียดกับไอ้พวกนักศึกษาต่างสถาบันนี่อีก ที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือ เสียงนกเสียกาจากเจ้าที่พวกนี้ มันช่างรำคาญเสียเหลือเกิน ขณะที่ฉันพยายามเก็บความรำคาญอยู่ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่ปากเสียที่สุดในกลุ่มนั้น ลุกจากเก้าอี้แล้วบอกให้ฉันนั่งแทนที่เขา ฉันนั่งลงพร้อมนึกสรรเสริญความเป็นสุภาพบุรุษของเขาอยู่ในใจแต่ที่ไหนได้เขากลับไปยืนแซวฉันกับเพื่อนๆของเขาอย่างเอาเป็นเอาตายทีเดียว ชนิดที่ว่า หมาออกจากปากเลยแหละ เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงที่ฉันต้องนั่งทนฟังเสียงเหล่านั้น จนรถมาจอดที่จุดหมายปลายทางทุกคนต่างแยกย้ายกันลงจากรถ
วันอาทิตย์ต่อมา ฉันมารอรถช้ากว่าทุกอาทิตย์เพราะกลัวว่าจะเจอพวกเจ้าที่บนรถโดยสารอีก รถเที่ยวนี้ไม่แน่นเหมือนเที่ยวก่อนหน้านี้ ฉันเดินขึ้นรถ พร้อมมองหาที่นั่ง โชคดีจังเลยมีที่นั่งว่างอยู่ที่หนึ่ง ฉันเดินไปนั่งโดยที่ไม่ได้สนใจผู้โดยสารข้างๆมากนัก จนรถวิ่งไปได้ประมาณ 10 นาที คนข้างๆที่นั่งฟุบอยู่ดูเหมือนจะไม่สบาย ฉันนั่งมองเขาอยู่นาน จนเขารู้สึกตัว แล้วเงยหน้าขึ้น ฉันจึงรู้ว่า ไอ้คนที่มันใกล้จะตายคนนี้ มันเป็นคนเดียวกันกับไอ้สุภาพบุรุษปากเสียคนนั้นนั่นเอง เขามองมาทางฉันแล้วถามว่า ทำไมไปรถเที่ยวนี้ล่ะ ฉันไม่ตอบพร้อมนึกในใจว่าพอไม่มีเพื่อนก็ไม่กล้าปากเสียนะ รถวิ่งมาถึงจุดหมายประมาณทุ่มครึ่ง
ฉันลงจากรถ แล้วเดินไปหอพักอย่างวังเวงใจ ทำไมรถเที่ยวนี้มาถึงมืดค่ำอย่างนี้นะ หอพักก็อยู่เหมือนจะสุดซอย ขณะเดียวกัน เขาคนนั้นก็วิ่งตามมา พร้อมถามว่า อยู่หอไหนล่ะเดี๋ยวผมไปส่ง ฉันอยากจะปฏิเสษคำถามนั้นนัก แต่ความกลัวกลับตอบเขาไปหน้าตาเฉย เขาไปส่งฉันจนถึงหน้าหอพัก โดยไม่มีคำพูดใดๆระหว่างเรา พอไปถึงฉันกล่าวขอบใจโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขา
7 พฤษภาคม 2549 18:15 น.
สาวนัยน์ตาวิงวอน
จากวันเวลาที่ฉันผ่านร้อนผ่านหนาวมา ได้พบเจอกับเจ้าตัวความเจ็บปวดมามากมายหลายครั้งนัก จนเกิดความท้อแท้ในชีวิต และ คิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีค่าอะไรมากมายนัก ทิ้งความฝัน ทิ้งความหวังของตัวเอง ปล่อยให้ชีวิตผ่านไปวัน-วัน
จนวันนี้ เมื่อมีเขาก้าวเข้ามาในชีวิต คนที่เราไม่เคยคิดที่จะ..อ้า..มือเข้าไปรับ กลับทำให้เรารู้ว่าตัวเรามีค่า มีความหมาย อยากเป็นคนที่แสนดีของเขา อยากเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ผู้ชายที่แสนดี(สำหรับเรา)ที่เราตามหามาทั้งชีวิต ทำไมนะทำไมเราเพิ่งจะมาเจอกันตอนนี้ ตอนที่ฉันมีใครคนนั้นอยู่แล้ว
อยากที่จะปล่อยให้เขาได้ไปเจอคนที่ดี-ดี จังเลย แต่หัวใจฉันมันช่างเห็นแก่ตัวนัก ไม่ยอมแม้จะให้เขาชายตามองใครอีก
"ขอโทษนะที่หัวใจฉันมันไม่ยอมที่จะให้เธอมองหาใครอีก"
6 พฤษภาคม 2549 12:07 น.
สาวนัยน์ตาวิงวอน
ความรัก เป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดหรือคำบรรยายใดๆถ้าอยากให้ใครรับรู้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่อยากให้ใครต่อใครได้มาเข้าใจ นี่แหละ มันยากเย็นที่สุดเลย รู้ไหม ความรัก ยากที่ใครจะเข้าใจ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เค้าได้เฝ้ามองดูผู้ชายคนหนึ่งอยู่เสมอด้วยความประทับใจในการทำงานของเขา ผู้ชายคนนี้ในความรู้สึกของหล่อน คือ คนขยัน นิสัยดี เข้ากับใครได้หลายๆคน หล่อนได้เก็บเอาความประทับใจผู้ชายคนนี้ไว้ในความรู้สึกเสมอ ตั้งแต่แรกที่เห็นแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะหล่อนรู้ตัวเองดีเสมอ ว่าไม่มีสิทธ์แม้แต่จะชายตามองใครอีก หลายครั้งที่หล่อนพรั้งปากแซวเขาเสมอ เหมือนเขาคนนั้นที่คอยทำตัวเหมือนหมาหยอกไก่ กับหล่อนอยู่เสมอ ทำหล่อนหน้าบานไปหลายครั้ง และรู้สึกเหมือนกับพอใจในคำพูดของเขา และมักจะเก็บเอาคำพูดของเขาไปนอนฝันเสมอ จนเมื่อมีโอกาสที่จะได้คุยกันมากขึ้น ทำให้เกิดความรู้สึกที่เกินกว่าคนรู้จักกัน โดยที่หล่อนไม่อาจรู้ได้ว่าความรู้สึกนี้มันเข้ามาอยู่ในหัวใจของหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อมารู้ตัว ว่าตัวเองกำลังทำในสิ่งที่ไม่สมควรนั้น มันก็สายไปแล้วที่จะดึงหัวใจกลับมา หล่อนพยายามที่จะตั้งสติ และพร่ำบอกกับตัวเองเสมอว่า อย่าทำต่อไป แต่เมื่อพยายามที่จะบอกตัวเองเท่าไหร่ ก็เหมือนกับสนับสนุนหัวใจตัวเองให้เข้าไปหาเขามากยิ่งขึ้น
จนมาถึงวันที่ผู้ชายคนนั้นได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดของหล่อน ว่าหล่อนได้มีใครอีกอยู่ ซึ่งไม่ใช่เขา ความรู้สึกที่ต้องเป็นตัวเลือกมันทรมารขนาดไหนทุกคนคงทราบดีใช่ไหม (แต่มันก็ยังดีกว่าการไม่ได้เป็นอะไรเลยไม่ใช่เหรอ) ความรู้สึกที่ไม่สามารถดึงกลับมาได้ กับฐานะที่ไม่อยากเป็นอยู่ มันช่างขัดแย้งกันเหลือเกิน และไม่รู้เขาจะสามารถทนในสภาพอย่างนี้ได้นานแค่ไหน กับการรักคนมีเจ้าของ
ส่วนเขาคนนั้น คนที่ไม่เคยที่จะรับรู้อะไรเลย ว่าคนที่เขาคิดว่าแสนดีของเขา กำลังหักหลังเขาอยู่ ถ้าเกิดว่าเขาต้องมารับรู้ว่าคนที่เขาไว้ใจที่สุด คนที่เขาพยายามที่จะหาทุกสิ่งที่หล่อนปรารถนามาให้อยู่เสมอ มาทำกับเขาอย่างนี้ มันจะเกิดอะไรขึ้น
ส่วนหล่อนคนที่อยู่กันมา 3 ปี แต่ไม่เคยที่จะได้ทำอะไรเป็นตัวของตัวเองเลย ต้องคอยที่จะเดินตามหลังเขาตลอด ได้ทุกสิ่งที่อยากได้ แต่ไม่เคยที่จะได้ความสุข ความอบอุ่น จากเขาสักนิด โดนทิ้งให้อยู่คนเดียวอยู่เสมอ รู้ว่าเขารัก แต่รู้ไหมเพียงแค่ความรักสิ่งเดียวคน 2 คนไม่สามารถอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้หรอก
แต่เมื่อหล่อนได้มารู้จักกับใครอีกคนแค่ไม่กี่วัน การเอาใจใส่ของเขาเป็นสิ่งที่หล่อนปรารถนาที่สุด การพูดคุยเหมือนคนรักกันที่ไม่เคยได้รับจากใครคนนั้น คำพูดที่ฟังแล้วแสนอบอุ่นที่ใครคนนั้นไม่เคยปริปากบอกหล่อนสักครั้งหลายๆอย่างที่ คนมาก่อน ไม่เคยกระทำให้มีความสุขเท่ากับคนมาทีหลังคอยหยิบยื่นให้ตลอดเวลา หล่อนไม่เคยที่จะเอาผู้ชาย 2 คนมาเปรียบเทียบกัน แต่รู้ไหมเป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบ ในเมื่อการกระทำ ของคน 2 คน เพราะว่ามันช่างต่างกันเหลือเกิน คนที่น่าจะหยิบยื่นความสุขให้กลับไม่มีสักครั้งที่ได้รับ แต่คนที่มาทีหลัง กลับคอยมอบความสุขให้หล่อนจนล้นเอ่อทุกวัน
ถ้าใครเป็นคนใคคนหนึ่งใน 3 คนนี้ จะทำอย่างไรกับชีวิตดีละ บอกหน่อยนะ
หน้าส่วนตัว
743
