18 พฤศจิกายน 2552 21:28 น.
สายวารินทร์
นึกถึงวันเก่าก่อนแม่สอนว่า
ใคร่ครวญก่อนลูกจ๋าจึงปราศรัย
หากปากพล่อยไม่เว้นจะเป็นภัย
คำพูดใดล้วนคล้ายเป็นนายตน
พ่อสอนย้ำอย่าจ่อมจมอารมณ์บูด
คิดก่อนพูดคิดก่อนทำเลิศล้ำผล
ความแค้นเคืองใช่หนทางสร้างสรรค์คน
รู้ยับยั้งชั่งกมลจักพ้นพาล
หากพ่อแม่พลาดพลั้งลืมสั่งสอน
ท่านคงนอนไม่หลับอยู่กับบ้าน
เพราะลูกชายเกะกะเทียวระราน
รับประทานอะไรกลืนไม่ลง
ขอบพระคุณคุณแม่วัยแก่เฒ่า
จะถือเอาคำแม่มิลืมหลง
ขอบคุณพ่อที่เชื่อกันอย่างมั่นคง
วันปลดปลงพ่อยังยิ้มอิ่มเอิบใจ
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต
14 พฤศจิกายน 2552 22:10 น.
สายวารินทร์
จะเขียนกลอนเรื่องหมาก็น่าเบื่อ
เดี๋ยวเป็นเชื้อกลอนเราเสียงเห่าขรม
เขียนกลอนรักริษยาไร้อารมณ์
หวั่นถูกชมงี่เง่าน้ำเน่าดี
เขียนกลอนคนตระหนักความรักชาติ
เกรงพลั้งพลาดกลายด่าบรรดาผี
เขียนกลอนถึงธรรมมะหรือพระ-ชี
หวาดจะมีใครค้อนเพราะร้อนตัว
เขียนกลอนขำกลัวใครจะไม่ขัน
เยาะเย้ยกันหมอนี่ไม่มีหัว
เขียนกลอนหวานหว่านมายิ่งน่ากลัว
เดี๋ยวคนมั่วเรียกขานอ้ายหวานเจี๊ยบ
เขียนกลอนข่าวฉาวโฉ่คุยโวบอก
ข่าววงนอกวงในยังไม่เฉียบ
เขียนกลอนออดอ้อนใครยังไม่เนี๊ยบ
เดี๋ยวโดนเหยียบแขกตี้ต้องหนีอาย
หยุดเขียนกลอนไม่เหมาะคนเยาะหยัน
ไอ้นี่มันคงกลัวหดหัวหาย
จะเขียนกลอนสักบทหรือหมดลาย
เฮ้อ!...แม้แต่ควายยังคายหญ้าแล้วด่าเรา
10 พฤศจิกายน 2552 21:32 น.
สายวารินทร์
สวัสดีพี่น้องและผองเพื่อน
อย่าแชเชือนชิงชังรีบสั่งสอน
ผมมีเรื่องหมาหมามาเว้าวอน
ฟังผมก่อนมวลมิตรก่อนนิทรา
ห้าปีก่อนน้องสาวผิวขาวสวย
เธอให้ช่วยรับรองเลี้ยงน้องหมา
เจ้าของหอใจดำไม่นำพา
ปิดป้ายหราห้ามเลี้ยงสัตว์สุดขัดใจ
น้องพุดเดิ้ลตัวเมียรีบเลียขา
คงคิดว่าหนูขอเรียกพ่อใหญ่
จากเมืองกรุงแรมร้างเดินทางไกล
สู่เมืองใต้ปักหลักพำนักกาย
เดือนสิบสองหมาข้างบ้านผสานเสียง
หวังร่วมเรียงสืบพันธุ์เช้ายันบ่าย
ด้วยเพราะกลัวหัวหมุนเกรงวุ่นวาย
มิใจร้ายกระมังจับขังกรง
ค่ำคืนหนึ่งยินเสียงสำเนียงแปลก
จึงรีบแหวกม่านดูร้องเสียงหลง
หมาสองตัวช่วยกันอย่างบรรจง
เปิดประตูสมประสงค์อย่างว่องไว
หกสิบวันผ่านมาลูกหมาน้อย
จึงค่อยค่อยคลอดมาเป็นหมาใหม่
รวมสี่ตัวจึงหมายแจกจ่ายไป
เหลือเอาไว้เพียงหนึ่งซึ่งเลี้ยงมา
ตั้งชื่อเจ้าสิงโตฟังโก้หรู
มันแสนรู้แสนรักเป็นนักหนา
แม้นดุด่าประจำมินำพา
เย็นกลับมาเคล้าคลอเล่นไม่เว้นวัน
7 พฤศจิกายน 2552 11:56 น.
สายวารินทร์
คนแขวะผมมิกล้า....................เขียนกลอน
ผมว่าผมหลับนอน...................คุดคู้
ฝันดีที่หมาจร.........................หอนเห่า
ยามตื่นระรื่นรู้.........................สุขแท้จริงนา
หมาเอยมันเห่าได้....................เห่าดี
เสียงดุเหมือนดังมี....................คั่งแค้น
ยากลดละพาที........................เหมือนว่า บ้าบอ
กัดสิเชิญกัดแม้น.....................เก่งกล้าเกินคน
ฮึดฮัดดูมิสิ้น..........................กำลัง ฮึดเฮย
หยาบนักอวดโอหัง....................ต่ำช้า
คงเคืองเรื่องหนหลัง..................จึงเห่า หอนนอ
เรามิสติล้า.............................ปล่อยให้แดกดัน
ยามฟังเราเยาะยิ้ม.....................เวทนา ยิ่งแล
เหม็นเน่าเกินเจรจา...................ด่าโต้
มิหลับนับดาวดา.......................รดาษ ฟ้างาม
ดีกว่าส่งเสียงโอ้.......................อวดบ้าด่ากัน
ห
4 พฤศจิกายน 2552 18:04 น.
สายวารินทร์
อ้ายแดงเป็นหมาหน้ายับ
ตกอับหวงก้างวางก้าม
แยกเขี้ยวขู่แง่งทุกยาม
ใครห้ามเห่าใส่ไม่เกรง
อวดโอ่โอหังบังเกิด
ระเบิดอารมณ์ข่มเหง
ทำท่าหน้ายักษ์นักเลง
ตูเจ๋งเอ็งอย่าท้าทาย
ก่อนนี้อ้ายแดงน่ารัก
ใครทักแลบลิ้นปีนป่าย
เลียแข้งเลียขาเจ้านาย
มากมายน้ำใจไมตรี
หมูหมากาไก่ใกล้บ้าน
เป็ดห่านนั้นเหมือนเพื่อนซี้
อ้ายแดงเมตตาปรานี
มิมียื้อแย่งแบ่งปัน
ต่อมาเจ้านายหายหน้า
อ้ายแดงรอท่าหวาดหวั่น
ไยหนอนายถึงทิ้งกัน
ทุกวันไส้กิ่วหิวโซ
ผ่านวันผ่านคืนขื่นขม
เก็บกดอารมณ์นานโข
แปรปรวนหันหน้าพาโล
โมโหดุร้ายรายวัน
ใครขวางเข้าฟัดกัดแหลก
เข้าแลกหน้าไหนไม่หวั่น
แผลยับหน้าเยินยังยัน
ข้านั้นสิแน่แท้จริง
หน้าส่วนตัว
1574
