30 พฤศจิกายน 2553 01:29 น.
สายลม ของความคิดถึง
รอยอดีตกรีดใจให้เจ็บปวด
แสนร้าวรวดถูกเฉือนเหมือนมีแผล
เจ็บแปลบแปลบแทบขาดใจไร้คนแล
สุดท้อแท้เงียบเหงาเศร้าเกินทน
น้ำใสใสไหลมาตาพร่ามัว
เจ็บไปทั่วหัวใจใครจะสน
แสนหว้าเหว่เหมือนหลงป่าไร้ผู้คน
ต้องเสือกสนเพียงลำพังนั่อาดูร
เหมือนอยู่กลางท้องทะเลเอ้กาหนัก
ขาดคนรักเหมือนฟ้าไกลไร้แสงสูรย์
มืดมัวมนต์ไร้สุขทุขเพิ่มพูน
เนื้อละมุลคนดีทิ้งพี่ไป
เพียงแค่บอกออกมาว่าเราผิด
บอกสักนิดก่อนลาว่าตรงไหน
จะได้จำไว้ย้ำเตือนเป็นเพื่อนใจ
นี่น้องไม่ฟังซ้ำคำแก้ตน
ใจงวยงงสงสัยในความคิด
ที่พี่ผิดช่วยย้ำตอกบอกเหตุผล
คิดไม่ออกบอกทีพี่มืดมน
หรือพี่จนจึงไร้ค่ามาจากจร
21 พฤศจิกายน 2553 11:57 น.
สายลม ของความคิดถึง
แสงแดดอ่อนยามอรุณกรุ่นหอมกลิ่น
รวยระรินต้องกายสายลมหนาว
หอบพากลิ่นบุหงามาครั้งคราว
แวววับวาวน้ำค้างที่พร่างพราย
กระทบกับแสงสุรีย์ที่สาดส่อง
ทั่วทุ่งท้องสวยงามถึงยามสาย
มวลหมู่นกโผผินบินเรียงราย
จากพุ่มไม้กลางป่าออกหากิน
เสียงขลุ่ยใครแผ่วหริ้วปลิวละล่อง
ผ่านลำคลองเลี้ยวฝ่าภูผาหิน
แผ่วแผ่วเบาผ่านป่าเคล้าวาริน
สวยงามสิ้นมัจฉาคราคร่ำไป
20 พฤศจิกายน 2553 05:47 น.
สายลม ของความคิดถึง
ยามเย็นเย็นสายลมหวนคร่ำครวญคิด
ถึงมิ่งมิตรอยู่ไกลเกินใจฝัน
ทนระกำกล้ำกลืนทุกคืนวัน
อยากเจอกันอยากอยู่ใกล้ไม่ห่างเธอ
หรือฟ้าคงแกล้งเราให้เหงาเล่น
ทุกเช้าเย็นยามค่ำใจพร่ำเพ้อ
คิดถึงจริงยิ่งนักด้วยรักเธอ
ฝันละเมอถึงสาวคราวหลับตา
ระยะทางห่างไกลมิใช่น้อย
ใจยังลอยคิดถึงคนึงหา
แม้อยู่ไกลสุดสุดถึงยุธยา
แต่ใบหน้ามาลอยเด่นเป็นแรงใจ
ให้ฝ่าฟันอุปสักแม้ยากยิ่ง
ทุกๆสิ่งให้ใจหวังยังสู้ไหว
เพียงแค่น้องให้ความหวังกำลังใจ
ฝ่าเปลวไฟแดดร้อนไม่อ่อนแรง
27 ตุลาคม 2553 06:43 น.
สายลม ของความคิดถึง
คิดถึงเรื่องวันวานเคยหวานนัก
มีคนรักปลอบใจให้เสมอ
ยังพร่ำบอกรำพันฉันรักเธอ
คำพร่ำเพ้อยังก้องอยู่ไม่รู้วาย
วันเวลาผ่านไปใจเคยรัก
เคยแน่นหนักกลับเหิรห่างแล้วจางหาย
กอดแต่รูปของนางไม่ห่างกาย
เก็บเอาไว้คราคิดถึงดึงมาดู
สายลมพัดใบไม้พริ้วปลิวละล่อง
แผ่วลมต้องพัดพามาแตะหู
ครั้นหนาวกายสุดคิดฮอดยอดพธู
ยามเช้าตรู่น้ำค้างพรมตรมฤดี
หน้าส่วนตัว
1184
