29 พฤษภาคม 2552 17:13 น.
สายลมเดือนตุลา
อยู่แห่งไหนกันหนอกับความรัก
จึงใฝ่ฝักตามหามาแนบใกล้
ดีจริงหรือจริงไขว่คว้ามาห่มใจ
มอบอุ่นไอให้แค่ไหนในฤดี
อยู่กับใครกันเล่าเจ้าความรัก
ใครปันปักจัดสรรปันวิถี
ใครแจกแจงควรได้เท่าใดมี
ใครขีดตีรักได้ให้ลงตัว
อยู่ตรงไหนตอนไหนในสัมผัส
บ่งบอกชัดได้ไหมให้ถ้วนทั่ว
เอื้อมคว้าไปพบอะไรในเงามัว
ทั้งตนตัวหัวใจหรือปลายมือ
25 พฤษภาคม 2552 19:19 น.
สายลมเดือนตุลา
สักน้อยหนึ่งคิดถึงกันไหมหนอ
ลมทักทอไถ่ถามเมื่อยามหวน
ฝนซัดสาดแดดส่องฟาดจนแปรปรวน
ลมจึงครวญอ้อนถามความเห็นใจ/font>
สักนิดหนึ่งในคนึงที่ห่วงหา
คนไกลตาเผื่อมาถึงฉันไหม
หอบหัวใจมาฝากจากแดนไกล
หวังเพียงได้ไมตรีที่ดีงาม
23 กุมภาพันธ์ 2552 13:33 น.
สายลมเดือนตุลา
เจ้าจากแล้วจรลาหน้าเหมันต์
ลมคิมหันต์เริ่มย่างเยือนในเดือนนี้
เย็นเป็นอุ่นกรุ่นจะร้อนผ่อนหนาวมี
แดดแสดสีก็แรงราวจะเผาดิน
เอาแล้วไงใบไม้พราวก็กราวร่วง
หมู่ดอกดวงแทงช่อรอแต้มถิ่น
งิ้วทองกวาวสะพรั่งพราวให้ยลยิน
มีให้กินดอกสะเดาเอาแกล้มกัน
ดอกลำใยก็อบอวลยวนภู่ผึ้ง
ชวนคนึงกลิ่นแก้มสาวคราวยามฝัน
ร้อนแล้งเล่าใช่จะร้ายทุกสิ่งอัน
นานาพรรณผลไม้จะได้กิน
ร้อนหนอร้อนหน้าร้อนเจ้ามาแล้ว
เพียงผะแผล่วก็เกรียมไหม้ไปทุกถิ่น
ก็แค่กายใจอย่าร้อนเป็นอาจินต์
สุขคงสิ้นหากร้อนเร้าไฟเผาใจ
8 กุมภาพันธ์ 2552 13:34 น.
สายลมเดือนตุลา
เพียงเปลวไหม้ใบไม้ยังเหี่ยวเฉา
กองเพลิงเผาคงเพียงเถาเหลือเอาไว้
พระเพลิงเอยโกรธเคืองกันเรืองใด
จึงพรากเรือนอาศัยได้พิงนอน
ฟากและเสานั่นตาผู้หาไว้
ยังจำได้ว่าคุณยายยัดฟูกหมอน
รูปตระกูลเรียงรายใกล้หัวนอน
ต้นไม้อ่อนได้ปลูกไว้จนใหญ่โต
เหลือเพียงเถาที่เซาะหาทั้งชีวิต
กรรมลิขิตมีมาน่าโมโห
แม่ล้มลงฟูมฟายร้องไห้โฮ
โถ่ โถ่ โถ่ แต่นี้กูอยู่อย่างไร
ที่อาลัยนั้นใช่แค่สินทรัพย์
ค่ามินับทวดยายตาเคยอาศัย
ของทุกสิ่งทรงค่ารอยอาลัย
ด้วยมีไว้ระลึกถึงซึ่งทรงจำ
24 ธันวาคม 2551 09:20 น.
สายลมเดือนตุลา
หริดหริ่งร้องร่ำไรในไพรกว้าง
ดาวกระจ่างในคืนเดือนจางแสง
หนาวเหน็บนักน้ำค้างยังลงแรง
ลมหวิดหวิวยังแทงเสียดหัวใจ
หนาวหนอหนาวจนร้าวเข้าในเนื้อ
ห่มผ้าเสื้อพอเจือความอุ่นให้
หนาวหนอหนาวที่ร้าวเข้าทรวงใน
ห่มอุ่นไอใดเล่าให้เบาบาง
หริดหริ่งร้องระงมข่มความเศร้า
เพียงบรรเทาความเหงาและเปล่าว้าง
มองใบไม้ปลิดใบไหวควะคว้าง
แล้วคิดถึงคนไกลห่างที่ร้างแรม
หริดหริ่งร้องก้องกันประสานเสียง
ส่งสำเนียงร้อยเรียงรักมาถักแต้ม
ก้องสะท้อนทอดต่อกันใต้จันทร์แรม
ว่าห่วงแกมด้วยเหงาเมื่อเฝ้ารอ
หริดหริ่งร้องร่ำไรในไพรกว้าง
รักอย่าจางได้ไหมใจร้องขอ
กี่หนาวเหน็บก็ทนไม่ทดท้อ
จะเฝ้ารออ้อมกอดอุ่นคนคุ้นเคย
หน้าส่วนตัว
1501
