26 สิงหาคม 2548 04:24 น.
..สายลมทะเล..
นิดเดียวหนอใจคน
ที่อดทนได้ยิ่งใหญ่
นิดเดียวหนอใจใคร
ที่น้อยใจได้มากมาย
บอบบางหนอร่างนั้น
ที่แสนรั้นและงอนง่าย
นิดเดียว ไม่มากมาย
จึงรักได้เพียงเดี๋ยวเดียว
25 สิงหาคม 2548 01:00 น.
..สายลมทะเล..
จันทร์กระจ่างสว่างใสเห็นใบหน้า
นั่นจึ่งได้รู้ว่า เข้าหาผิด
พี่หรือน้อง ห้องไหน ? ไม่ได้คิด
ต้องปล่อยเลย ตามติด ... ปิดประตู
25 สิงหาคม 2548 00:44 น.
..สายลมทะเล..
เป็นศาลาริมทางข้างถนน
พอหลบแดดหลบฝนทนอาศัย
คนเดินทางเหนื่อยนัก หยุดพักใจ
พอหายเหนื่อยก็ไป .. สู่ปลายทาง
เจียมตัว เจียมตน ทนสันโดษ
ไม่นึกโทษชะตากับฟ้ากว้าง
ตราบเท่าที่โลกนี้ยังมีทาง
โปรดแวะบ้าง ตรงนี้ .. มีศาลา
24 สิงหาคม 2548 14:57 น.
..สายลมทะเล..
ไม่มีรักอันใดให้หลบซ่อน
ไม่มีศรเทพใดให้มาปัก
ไม่มีแม้สักคนอับจนนัก
ไม่มีรักไม่มีเลยไม่มีใคร
มีดอกไม้ฝากถือเต็มมือสอง
ล้วนเป็นดอกสั่งจองสวยสดใส
หาได้มีเลยหรอกดอกใดใด
ที่จะเก็บมอบให้ใครสักคน
มีชีวิตราบเรียบเป็นกระดาน
ร้อยคน เดินผ่านหาใครสน
ยิ่งเห็นดอกไม้งามตามติดตน
ต่างจึงพ้นเลยผ่านไม่หยุดทัก
๒๔ สิงหาคม ๔๘
..สายลมทะเล..
24 สิงหาคม 2548 14:54 น.
..สายลมทะเล..
น้ำท่วม ผักบุ้ง ลอยคอ
หมาเน่า หัวร่อ ยิ้มแฉ่ง
ดำผลุด ดำโผล่ ลงแร้ง
แม่แกง ผักบุ้ง ให้กิน
อีกา อึงฉาว สาวไส้
หนอนไหน กัดกิน ท้องถิ่น
น้ำตา ชาวบ้าน รินริน
ข้าวกิน คลุกเกลือ บรรเลง
ผักบุ้ง ผักบุ้ง ผักบุ้ง
ลอยมา ทั้งคุ้ง โหรงเหรง
พ่อออก พายเรือ โทงเทง
ลูกถอด กางเกง โดดน้ำ
วิถี ชีวิต แตกต่าง
มีทาง มากกว่า ร้องร่ำ
สิ่งใด ใครก่อ กระทำ
สักวัน หรอกกรรม เวนคืน
๒๔ สิงหาคม ๒๕๔๘
..สายลมทะเล..