14 เมษายน 2547 18:28 น.
สายลมขี้เหงา
คนโง่อย่างฉันกําลังร้อนใจ
รู้มัยทําไม...คิดถึงเธอ คิดถึงเธอ
อยากจะเจอ แม้แสนไกล
เธออาจไม่เชื่อ เธออาจว่า ฉันใจง่าย....เกินไป
แต่ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดกับใคร
สัญญาด้วยใจ ฉันไม่อาจโกหก
เสียงข้างในมันขอร้องให้ฉันทําแบบนี้
พยายามหาเหตุผล แต่มันไม่ได้ออกมาเป็นคําพูด
..รู้บ้างมัย..บางสิ่งที่งดงามจริงๆนั้นไม่อาจมองเห็นหรืออธิบายได้
เราต้องทดสอบด้วยเวลา และ มองด้วยหัวใจ
อย่าเพิ่งคิดว่านี่เป็นแค่ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นชั่วคราว
เราไม่อาจรู้ได้ ว่า เมล็ดพืชเม็ดนี้จะเติบโตเป็นอะไร
ไม่มีวันรู้นอกซะจาก ...คนสองคนมาปลูกมันด้วยกัน
13 เมษายน 2547 21:25 น.
สายลมขี้เหงา
อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ...หรือพรหมลิขิตขีดเขียน
ที่ทำให้เธอเดินผ่านเข้ามาในวงจรชีวิตของฉัน
เข้ามาทำให้ฉันได้รัก ได้คิดถึง
เติมเต็มความว่างเปล่าในหัวใจ
ให้คนเหงาๆได้รู้จักคำว่าผูกพัน
และเห็นความจริงของโลกใบนี้
ว่ายังมีอีกหลายสิ่งที่สวยงาม
13 เมษายน 2547 21:20 น.
สายลมขี้เหงา
ฉัน...
เมื่อวาน...ไม่มีใคร
ฉัน...
วันนี้...มีเธอ
ฉัน...
พรุ่งนี้...ไม่สนใจว่าเป็นเช่นไร ขอเพียงได้รู้ว่ายังได้รักเธอ
13 เมษายน 2547 20:38 น.
สายลมขี้เหงา
หายใจอีกครั้ง
แบ่งใจเธอให้กัน มากหรือน้อยไม่เป็นไร
ไม่ต้องคิดว่าคบกับชั้น อยากถึงเวลาที่ชั้นมีไว้
อยู่กุมมือชั้นไว้ ก็เท่านี้ที่ต้องการ
แค่ได้มองเธอ ได้คิดถึงเธอแบบนั้น
อยากมีคนในใจ ให้หัวใจได้ผูกพันธ์
ไม่ต้องบอกว่ารักกัน ไม่เคยฝันเลยคำนั้นยิ่งใหญ่ไป
**สักคำว่าห่วงใย โลกทั้งใบก็ไม่เฉา
เปลี่ยนเวลาตรงนี้ที่มืดและหนาว กลายเป็นเช้าที่สว่าง
แล้วคนจะขาดใจคงหายใจได้อีกครั้ง ได้พอมองเห็นทาง
ต่อชีวิตที่อ้างว้างด้วยมือเธอ
เหตุผลที่ชั้นยังหายใจ
เหตุผลของชั้นมีแต่เธอ
*,**,***
หน้าส่วนตัว
906
