14 สิงหาคม 2548 07:55 น.
สายลมกับหญิงสาว
ตั้งแต่เจอคุณครั้งแรกฉันก็รู้สึกดีกับคุณมาตลอด ตอนแรกฉันก็ไม่นึกหรอกนะคะ ว่ามันจะออกมาแบบนี้ ฉันรู้ดีคะว่าฉันเป็นยังไง เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี
และรู้ดีว่าไม่มีค่ามากพอสำหรับคุณ ฉันเจียมตัวเสมอมา คุณรู้มั้ย ว่าในวันนึงฉันเอาแต่นั่งคิดถึงคุณตลอดเวลา น่าขำเนอะ คุณยังไม่ได้รักฉันเลย แถมบางทีคุณอาจจะไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ แต่ฉัน...ก็คิดถึงคุณจริงๆ ไม่ว่าเวลาไหน
คุณอยู่คนละตำแหน่งกับฉัน และก็ไม่ได้อยู่แผนกเดียวกับฉันด้วย คุณจะรู้มั้ยนะว่า ในตอนเช้าของทุกๆวัน ฉันจะแอบมานั่งรอคุณอยู่หน้าบริษัท โดยไม่ให้คุณรู้ ฉันมักจะเอาหนังสือพิมพ์มากางเพื่อปิดหน้าของฉันเอาไว้ คิดแล้วยังขำอยู่เลย
ว่าทำไมฉันต้องทำตัวแบบนั้นด้วยนะ เหมือนคนบ้าไม่ก็นักสืบนั่นแ หละ
ความจริงฉันเองก็รู้ว่าคุณเป็นที่ชื่นชอบของพวกผู้หญิงในบริษัท ฉันรู้ดีค่ะ แต่ว่าฉัน ก็ไม่สามารถไปยืนกระดี้กระด้าแบบนั้นได้ และไม่อยากแสดงอากการแบบนั้น ฉันไม่มีค่าพอหรอกค่ะ ฉันเคยนั่งคิดนะว่า บางทีฉันอาจจะมีโอกาศกับคุณสักครั้ง...ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย แต่ฉันก็ดีใจนะที่คุฯเข้ามาทักและพูดคุยกับฉัน
คุณวันนั้นเป็นวันที่ฝนตก และฉันเลิกงานหลังสุด ฉันไม่รู้จริงๆนะคะว่าคุณเองก็เลิกงานช้า ไม่ได้ตั้งใจที่จะแอบรอคุณหรอกนะ (ถึงจะมีส่วนก็เถอะ) แต่พอคุณเห็นฉันคุณก็เข้ามาทัก ฉันจำคำพูดคุณได้ดีเลยละค่ะ
"คุณใช่คุณ ชนก ที่อยู่แผนกบริหารรึเปล่าครับ" ถึงแปม้ฉันจะดีใจจนพูดไม่ออกก็เถอะ แต่คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ
"อะ...เออ...คะ"
"ผม เคนจิโร่ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"อา...เช่นกันค่ะ"
และหลังจากนั้นคุณก็มาหาฉันที่แผนกทุกๆวันๆ จนเพื่อนๆของฉันแซวกันใหญ่เลยนะ ตอนนั้น ฉันมีความสุขมากจริงๆ จนกระทั้งวันนั้น คุณชวนฉันไปกินข้าว
ฉันดีใจมากจริงๆ วันนั้นฉันเลยแต่งตัวสวยเลยนะ แต่ว่าหลังจากที่เราไปกินข้าวด้วยกัน คุณก็พาผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงสีขาวเข้ามาในร้าน เธอสวยจริงๆ
"นี่ แอน คู่มั่นผมครับ แอนี่คุณชนก เพื่อนผมเอง"
ฉันไม่มีทางลืมได้ สีหน้าที่มีความสุขของคุณทั้งสอง เพื่อนเหรอ เป็นแค่นั้นเหรอ
ฉันอยากจะร้องไห้ตั้งแต่ตอนนั้นเลยแต่ฟืนน้ำตาเอาไว้ ฉันเสียใจจริงๆนะ แต่ทำไงได้ หลังจากนั้นอีกสองเดือนต่อมา พวกเขาก็แต่งงานกัน เขาเอาบัตรงานมาให้ฉันกับมือ และเน้นย้ำว่าให้ฉันไปให้ได้ แต่ฉันไมท่อยากไปนี่คะ มันเจ็บใจนะและก็เจ็บปวดมากๆด้วย แต่ฉันก็รับมันและฟืนยิ้ม วันนั้นฉันกะว่าจะไม่ไปงานของคุณ แต่ฉันก็ไปจนได้ ฉันเห็นคุณมีความสุขแค่นี้ฉันก็พอใจแล้วละค่ะ ถึงแม้จะเจ็บแค่ไหน
สุดท้ายนี่ขอให้คุณทั้งคู่รักกันให้นานๆนะคะ
จาก
ชนก
3 เมษายน 2548 06:53 น.
สายลมกับหญิงสาว
วันนั้นยัยบูมกับเอมชวนเราไปเที่ยวที่ผลับแห่งหนึ่ง ในพัทยา ก็แหมเรามันคนโสดไม่พลาดได้ไงจริงปะ พอไปถึงนะหืออยากจะบอกเลยว่าคนแน่นร้านมากร้อนก็ร้อน ไอ้เอมเลยเสนอความคิดเห็นว่าไปร้านอื่นดูไหม??
"อือ ไม่ไหววะ แม่งร้อนโคตร"
"ดีเหมือนกันวะ ร้อนแบบนี้กูแก้ผ้าได้เลยนะนี่"
"มึงก็ถอดดิวะ ไอ้บูม" เราแค่พูดเล่นบูมกลับคิดจริงจัง ในบรรดาเพื่อนก็มีแค่ ไอ้เอมกะไอ้บูมแค่2คนที่เป็นเพื่อนสนิด ในกลุ่มก็รู้ว่าไอ้บูมเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก้ต้องได้ส่วน ไอ้เอมไม่ต้องบอกเลย เป็นที่ปรึกษาในกลุ่ม เป็นหน่วยข่าวกลองประจำกลุ่ม เอมเป็นคนจริงจังมาก พูดตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม เพราะงั้นเรื่องที่ไอ้เอมพูด มักเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง พวกเราเดินไปแถวว็อกกิ้ง สตรีดแต่ยังหาร้านไม่ได้เลย
"เฮ้ย กูเหนื่อยแล้ววะ"
"ไอ้แนนมึงก็ทนหน่อยดิ"
"ดูไอ้บูมดิแม่งเดินไวชิบ...เฮ้ยบูม!!จะเดินเร็วหาอะไรวะ!!!" ไอ้บุมหันมามอง
"มึงอย่ากช้าเองทำไมวะ"
ไอ้เราขี้เกรียจต่อปากต่อคำ ก็เลยเงียบไป พอสักพักโทรศัพท์ของไอ้เอมดังขึ้น อ๋อลืมบอกไป เอมแต่งงานแล้ว
"ค่ะ เอมพูดค่ะ...มีอะเหรอ พี่โก้....จริงเหรอ! อือค่ะ..แล้วจะไปนะค่ะ ค่ะ"
"ใครโทรมาเหรอเอม"
"สามียะ...เขาบอกว่าอยู่ร้านพี่เก่งเขาให้เราไปหา"
ว่าแล้วไอ้เอมไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาร้านของพี่เก่ง จะว่าไปก็เป็นร้านของรุ่นพี่จบไปแล้ว พวกเรารีบเดินตามไอ้เอมทันที ซึ้งไม่ห่างจากจุดที่เรายื่นสักเท่าไร คื่อถ้าเดินเรียบชายหาดไปก็จะถึง พวกเราเดินเขาคลับของพี่เก่ง พอดีเจอพี่เขาพอดี เขาเลยพาไปหาพี่โก้ สามีของไอ้เอมมัน ในโต๊ะที่พี่โก้นั่งอยู่ มีผู้ชายอีกสองสามคน ที่นั่งอยร่วมวงอยู่ด้วย
"น้องชื่ออะไรเหรอ" ชาย1ใน3คนพูด
"แนน" เราตอบแบบห้วนๆ เพราะเราไม่ชอบคนสูบบุหรี่ หน้าตาก็ใช้ได้ แต่ก็ไม่ใช้สเปคของฉันอยู่ดี
"เหรอ ชื่อน่ารักจังนะ...พี่ชื่อบอย"
"เฮ้ยมึงจะฟันเด็กรึวะ หาเหยื่ออีกแล้วนะมึง" พี่โก้พูด หยอกเย้า
"เฮ้ยๆเห็นไหมน้องเขารู้ไต๋หมดแล้ว"
ไอ้เอมมันบอกกับฉันว่า
"ไอ้คุณพี่บอยเนี่ยชอบฟันเด็ก แม่งมั่ว ที่ไหนมันก็เอาได้ ในห้องน้ำ ในรถ ขอให้มีที่เถอะ มันเอาได้หมด"
"เหรอ" ผู้ชายอะไร ทุเรศชะมัด
"น้องจ๊ะ มีแฟนรึยัง"
"มีไม่มีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ไม่ทราบ"
"แหม น้องแนนจ๊ะ พี่ก็แค่อยากรู้เท่านั้นแหละ อย่าใจร้ายสิ" พอเผลอ พี่บอยก็ชอบมาแตะเนื้อต้องตัวกันบ่อยๆ ซึ้งถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่คิดอะไรหรอก เพราะว่าผู้ชายที่เป็นเพื่อนเราหรื่อคนที่เราคบ มักจะไม่ชวยโอกาศ ไม่เหมือนหมอนี่เลยเผลอเป็นหยิบนู้นจับนี่ แถมยังมาทำสายตาเจ้าชู้ใส่อีก มันเป็นอะไรที่เราไม่ชอบจริงๆ
"แหมหวงเนื้อหวงตัวจังนะจ๊ะ"
"เฮ้ย เอมเปลี่ยนที่กันเหอะวะ" ฉันบอกกับเอม ไอ้เอมมันก็ยอมโดยดีมันเปลี่ยนที่กับฉันให้ฉันนั่งกลางแทนมัน จากนั้นพวกเราก็ก้งเหล้าพอเมาได้ที่ก็ทยอยกันกลับบ้าน
"แนนพี่ไปส่งเอามั้ย"พี่บอยเดินตามฉันออกมานอกร้าน
"ไม่เป็นไร มาเองกลับเองได้"
"แต่แถวนี่มันเปลี่ยวนะ เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตราย" อ๋อเหรอ ฉันว่าอยู่กับพี่อันตรายมากกว่าอีก
"เอาน่า...พี่ไปส่งรับรองพี่ไม่พาน้องเข้าโรงแรมหรอก"
ฉันเริ่มตรวจสอบเงินที่อยู่ในกระเป๋าที่ผกมา หมดเกลี้ยง......เฮ้อซวยจริงๆเอาไงเอากันวะ เราเลยยอมขึ้นรถไปกับมันโดยดี
"จะไปต่อกันที่ไหนดีละ"
"ไม่!! หนูอยากกลับบ้านแล้ว อยู่กับพี่มันไม่น่าไว้ใจ"
"กลัวพี่ขนาดนั้นเชีย"
"ไม่ได้กลัวหรอก...แค่เกลียดไอ้พวกหน้าหม้อ"
"แหมพูดแรงไปรึเปล่าจ๊ะ" พี่บอย เริ่มรวนรามฉันอีกแล้วคราวนี้หนักกว่าที่อยู่ในคลับอีก เอามือออกไปจากหน้าตักฉันนะ!!!
"อะถึงแล้วละ คราวหลังไม่ต้องมาส่งก้ได้นะ" ฉันรีบลงจากรถทันทีอี๊ย เข้าบ้านไปก็ต้องไปล้างเสนียดออกซะให้หมด
จบตอนที่1
8 กุมภาพันธ์ 2547 23:12 น.
สายลมกับหญิงสาว
ความมืดของชีวิต
ฉันไม่อยากรู้ว่าวันเวลา และทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นอย่างไร โลกจะหมุนไปนานเท่าไร ใครจะเป็นยังไงฉันไม่อยากรู้และสนมัน บางคนก็คิดว่ามันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว ใช่แล้วมันคือความคิดที่เห็นแก่ตัว ก็ทำไงได้ละในเมื่อคนส่วนใหญ่มักไม่สนใจกับคนรอบข้างเลย "ใครจะเป็นไงก็ช่างไม่ใช้เรื่องของฉันฉันไม่สน"
อะไรทำนองนี้แหละ มีน้อยคนที่จะเอาใจใส่กับคนรอบข้างน้อยคนนักที่จะเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่ใช่คนที่ดีอะไรหรอกนะ ก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จะเป็นหรือตายไม่มีใครสนอยู่แล้วนิ ฉันมักจะถูกคนรุมด่าเสมอเป็นจำพวกสังคมรังเกียจพวกคนรวยส่วนใหญ่มักจะจมอยู่ในกิเลสตันหาเหมือนในหนังน้ำเน่า แต่ถามหน่อยนะว่าในชีวิตจริงมีบ้างไหม? บางคนคิดว่ามีบางคนก็คิดว่าไม่ มันก็ถูกทั้ง2อย่าง ในโลกของเราไม่มีอะไรแน่นอนเสมอไป มีทั้งถูกและผิด ชั่วและดี ปะปนกันไปในสังคมที่โสโครกนี้ ไม่มีใครเกิดมาแล้วดีกันหมดทุกคน ในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้หลายคนต้องเป็นหนี้เป็นสิน อยากถามคุณว่าเป็นหนี้ทำไม? คำตอบคืออะไรมันก็คงอยู่ในหัวสมองของคุณ ส่วนฉันคิดว่า1 ปัจจัย4 ถ้าเราขาดปัจจัยเหล่านี้คงอยู่ไม่ได้ 2 สนองกิเลสตันหาของตนเอง ถ้าเป็นคุณคุณจะเลือกข้อไหน? คำตอบคงอยู่ในใจของคุณแล้วละ คนเราถ้าจมอยู่ในกิเลสตันหา ชีวิตก็คงจะมืดมน แต่ก็อย่างว่านะแหละไม่มีใครดีเสมอไป ไงๆสะก็หนีจากมันให้ได้ละถ้าคิดว่าหนีได้ ก็ขอแนะนำให้หนีสะชีวิตจะได้มีความสุข
รู้อะไรไหมว่ากิเลสอยู่ด้วยอะไร? กิเลสอยู่ได้ ความละโมบ,อยาก, ลุ่มหลงฉันเชื่อว่าหลายคนคงมีความรู้สึกแบบนี้บ้างแหละ ฉันก็เหมือนคนเหล่านั้น มีกิเลสตันหาเหมือนคนอื่นเขา ฉันไม่ใช่คนที่ดีเหมือนนางเอกในหนังน้ำเน่า
ถึงได้เขียนบทความนี้ขึ้น เพราะความประสงค์ที่ดีไม่อยากให้ใครเป็นแบบฉัน หวังว่าหลายคนคงจะคิดได้
อยากให้ตื่นจากความฝันที่เกิดจากกิเลส ความฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง
หน้าส่วนตัว
1116
