9 มิถุนายน 2549 14:51 น.
สายน้ำสีเงิน
ยามเช้าอากาศสดใส เสียงแมกไม้ยามปลายฤดูฝน และนกร้องยามต้นฤดูหนาว ช่างเป็นบทบรรเลงเพลงกล่อมให้กับลูกหมู 8 ตัวที่พึ่งออกมาลืมตาดูโลก
นั่นพ่อจะทำอะไรคะ เสียงแว่วมาจาก บ้านไม้หลังใหญ่ ใกล้กับเล้าหมูแห่งนี้ ถือมีดอันใหญ่ไปด้วยทำไมคะ เสียงแหลมเล็กของเด็กผู้หญิงดังขึ้น ลูกหมูเมื่อคืน ตัวสุดท้ายมันดูเหมือนไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร พ่อก็เลย เสียงที่ตอบกลับมาดูจะเสียงทุ้ม และมีน้ำเสียงค่อนข้างตระหนกในคำตอบ ฆ่ามัน!! ยังงั้นหรือคะ เสียงแหลมเล็กนั่นตวาดขึ้น ก็มันจำเป็น เสียงทุ้มนั้นตอบ หมายความว่า ถ้าตอนเด็ก หนูไม่แข็งแรง พ่อจะฆ่าหนูเหรอค่ะ เสียงแหลมเล็กนั่นดังขึ้น ไม่ใช่ มันไม่ยอมกินนมแม่มันเลย เสียงทุ้มนั่นตอบเสียงเบาลง ถ้าตอนเด็ก ๆ หนูไม่ยอมกินข้าว พ่อก็จะฆ่าหนูใช่ไหมคะ เสียงแหลมเล็กนั่นดังขึ้นอีก
เจ้าหมูน้อยไม่ได้ยินอะไรหลังจากนี้ มันเหนื่อยมาก และไม่มีเรียวแรงขยับ หิวจัง มันคิด แต่ชั้นไม่มีแรงกินอะไรเลย แล้วมันก็หลับไป
อ่ะ นี่ของลูก เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้น อะไรคะพ่อ เสียงแหลมเล็กถาม เปิดดูสิ ว้าว!! ลูกหมูนี่คะ เสียงแหลมเล็กนั่นพูดพร้อมกับยกตัวลูกหมูขึ้น อะไรครับพ่อ เสียงเด็กผู้ชายดังมาจากข้างหลัง รางวัลสำหรับผู้ที่ตื่นเช้า และพยายามจะยื้อชีวิตไอ้หมูตัวนี้ไว้ ผู้เป็นพ่อบอก มันเป็นของลูกแล้ว ถ้ามันตาย อย่าโทษพ่อนะ ค่ะพ่อ เสียงเด็กผู้หญิงพูดขึ้น
ชั้นชื่อ เอมอร เธอชื่ออะไรจ๊ะ เอาเป็น บุญรอดเป็นไง พี่ชายเธอพูดแทรกขึ้น เป็นบุญของมันที่รอดมาได้ เชยจังพี่ ชื่อลักกี้ดีกว่า แปลว่า โชคดีไง และนั่นคือชื่อของเจ้าหมูตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เอมอรผมให้กินนมกับอะไรไม่รู้หวาน ๆ เจ้าหมูคิด ต้องกินนะนี่เป็นวิตามิน จะได้โตไว ๆ เธอเอาใส่หลอดอะไรไม่รู้แล้วแล้วก็ดันลงคอ มันคิดอย่างนี้ทุกครั้งที่เอมอรพยายามจะป้อนวิตามินด้วยกระบอกฉีดยา จนมันโตขึ้นและกินอาหารเองได้
เจ้าหมูอยู่กับเอมอรมาจนจะครบ 1 เดือนแล้ว อีก 3 วันเอมอรเปิดเทอมแล้วนะ เธอต้องอยู่คนเดียวนะลักกี้ แต่เอ เอาไปด้วยดีไหมนะ ไม่เอาดีกว่า เดียวโดนเพื่อน ๆ แกล้ง
พ่อจะเอาไปฝากไว้ที่ฟาร์มข้าง ๆ นะลูก เลิกเรียนมาลูกก็ไปเยี่ยม ไม่ค่ะ ไม่เอา หนูจะเลี้ยงมันเอง ไม่เอา เสียงแหลมเล็กดังขึ้นในตอนเช้า พร้อมกับเสียงร้องไห้ และสุดท้ายเจ้าหมูก็ถูกพามาที่ฟาร์มแห่งหนึ่ง
แกอยู่ที่นี่จะมีอาหารกิน ได้วิ่งเล่น มีเพื่อน นั่นคงเป็นเหตุผลที่พ่อใช้กล่อมเธอ แล้วชั้นจะมาหาทุกวันนะ หล่อนพูดและเริ่มสะอื้น
ผมไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่แม่เรียกว่า คน ทำเท่าไร รู้แต่ว่าคนตัวเล็กที่ชื่อเอมอรดีกับผมแค่นั้น เจ้าหมูคิด
เอมอรมาเยี่ยมลักกี้ทุกเย็น พูดคุย และวิ่งเล่นกัน มันได้รู้จักกับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เช่น ไก่ เป็ด หมา เจ้าหมูได้พูดคุย วิ่งเล่น และกินอาหารร่วมกับเพื่อนใหม่ของมัน จนผ่านไปได้ 3 เดือน
เจ้าอ้วนนี่โตพอจะกินได้แล้วนะ ปีใหม่นี้คงต้องล้มหมูนี่แล้วหล่ะ เสียงคนตัวใหญ่คุยกันว่าอะไรผมก็ไม่เข้าใจเท่าไรนัก แต่ผมง่วงแล้วหล่ะ
หมูน้อย เสียงใครครับ เจ้าหมูตกใจเมื่อมีเสียงเรียกขึ้นมาจากมุมมืด คุณเป็นใครครับ แล้วก็เป็นตัวอะไรด้วย แหม แหม ถามครอบคลุมดี เสียงจากมุมมืดยังคงดังขึ้น และค่อย ๆ เผยตัว ทำไมตัวเธอเล็กจัง แถมมีแขนขาเต็มเลย เธอเป็นตัวอะไร สัตว์ประหลาดในสายตาลักกี้หัวเราะขึ้น ชั้นเป็นแมงมุม อยู่ในที่ที่เธอนอนมานานแล้วหล่ะ ชั้นชื่อ พร จ๊ะ แล้วทำไมพึ่งมาพูดกับผมหล่ะครับ เจ้าหมูถามขึ้น เห็นเธอดูเหงา ๆ หน่ะสิ แมงมุมสาวตอบ ไม่เหงานะ เจ้าหมูตะโกน และคิดในใจว่า จริง ๆ แล้วเอมอรไม่มาหาได้ 2 3 วันแล้วหล่ะ ไม่ต้องโกหกหรอกหน่า ชั้นรู้นะ ว่าเธอเหงา แมงมุมตอบเหมือนรู้ใจ ต่อไปชั้นจะเป็นเพื่อนคุยกับเธอเองเวลาเหงา ชั้นอยู่ที่นี่แหละ
อีก 2 วันเอมอรก็กลับมาเยี่ยมลักกี้ ขอโทษนะจ๊ะที่ไม่มาหลายวัน พอดีที่โรงเรียนมีเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ เลยไม่ได้มาหาเลย เอมอรพูดให้เจ้าหมูอ้วนฟัง เจ้าหมูเลยพูดกับเอมอรด้วยน้ำเสียงดีใจ นี่ผมมีเพื่อนใหม่แล้วนะ ชื่อพรเป็นแมงมุมแปดขา เขาเล่าเรื่องในโลกนี้ให้ฟังเยอะเลย อะไรลักกี้ดีใจเหรอ ร้องเสียงอู๊ด ๆ ใหญ่เลย เอมอรแปลกใจที่วันนี้มันร้องนานผิดปกติ เขาเล่าเรื่องญาติของเขาให้ฟังด้วย เจ้าหมูยังคงเล่าต่อแม้ว่าเอมอรจะฟังไม่รู้เรื่องก็ตาม เขาบอกว่า เขามีญาติที่กระโดดไกลมาก ญาติบางตัวก็ถักใยเป็นลูกโป่งบินได้ บางตัวขุดหลุม บางตัวเป็นแม่ม่ายพราวเสน่ห์ แถมมีตัวนึง เป็นตัวแดง ๆ ชอบปล่อยใยไปตามตึก กระโดดไป ๆ มา ๆ ด้วยหล่ะ
ไกล้วันจะเป็นวันปีใหม่แล้วนะ เตรียมตัวจัดงานเลี้ยงได้แล้วหล่ะ อาทิตย์หน้าพี่จะเชือดมัน เอมอรเขาจะยอมเหรอพี่ ก็บอกว่ามันตายด้วยอุบัติเหตุสิ พ่อมันขายให้เราแล้วนี่ เลี้ยงต่อไป เปลืองจะตาย แม้เจ้าหมูจะไม่เข้าใจ แต่แมงมุมสาวเข้าใจทุกอย่างที่มนุษย์พูด
ลักกี้ ลักกี้ ตื่น ๆ เสียงแมงมุมสาวแว่วเข้าหูเจ้าหมูอ้วน อะไรครับพี่พร เจ้าหมูอ้วนสะลึมสะลือ พี่ไม่อยากให้เจ้าไม่สบายใจนะ แมงมุมสาวตัดสินใจบอกความจริงนี้แก่ลักกี้ อาทิตย์หน้า เขาจะฆ่าเจ้า ฉลองปีใหม่ ฆ่า คืออะไรครับ เจ้าหมูผู้อ่อนต่อโลกกว้างถาม ก็ทำให้เจ้าตายหน่ะสิ อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้จักคำว่าตายอีก แมงมุมสาวตอบด้วยความอ่อนใจ ตาย!! ตายเหรอครับ เหวอ เหวอ ต้องหนี ต้องหนี ไม่นะ ผมไม่อยากตาย เจ้าหมูเริ่มร้องตะโกนเสียงดัง จะกลัวไปทำไม ก็ตายกันทุกปีแหละ ไม่รู้ชั้นจะเป็นคิวที่เท่าไร เจ้าไก่เล้าข้าง ๆ ตอบด้วยความรำคาญ ปีที่แล้วเขาฆ่าพวกชั้นไปเป็นเข่ง ๆ เลย แค่เป็นหวัด นิด ๆ หน่อย ๆ เอากันถึงตาย ดีนะชั้นไม่ได้เป็นกะเค้าด้วย เจ้าไก่ผู้รับรู้ความจริงของโลกพูดอย่างปลงชีวิต ไม่เป็นไรหน่าเดียวชั้นจะหาทางช่วยเอง แมงมุมสาวพูดให้ความหวังกับเจ้าหมูน้อย
ตลอดระยะเวลา 2 3 ที่ผ่านมาแมงมุมได้เฝ้าเพียรพยามค้นหาวิธีการช่วยเจ้าหมู แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก แต่ก็ยังตอบให้กำลังใจกับเจ้าหมูว่า คิดออกแล้ว กำลังดำเนินการอยู่ เพื่อให้เจ้าหมูสบายใจ
แม้จริงจริงแล้วการฆ่าสัตว์กินของคนก็ไม่ไช่เรื่องแปลกอะไรนักถ้านั่นเป็นหมูที่อ้วนกำลังน่ารับประทานอย่างลักกี้ ไม่ใช่เหมือนเพลงผู้บ่าวกินแมวที่เขาห้ามจำหน่าย แต่แมงมุมสาวทนไม่ได้ที่ลักกี้จะถูกฆ่า และฆาตรกรจะกลบเกลื่อนร่องรอยให้เป็นอุบัติเหตุ หรือทำให้สาบสูญเหมือนคดีใหญ่ ๆ ที่เกิดขึ้นในประเทศ
กระทั่งก่อนวันประหารสองวัน
ทำเสร็จหรือยังพี่พร ทางหนีของผมอ่ะ เจ้าหมูถาม ไม่นะลักกี้ เธอหนีไม่ได้เธอต้องอยู่ที่นี่เพื่อสู้คดี เออ ไม่ใช่ ถ้าเธอหนีเธอก็อดตายอยู่ดีนั่นแหละ แมงมุมตอบขณะที่ยังคิดไม่ออกจนกระทั่งมีกระดาษปลิวมาใบหนึ่งและเจ้าแมงมุมก็เหลือบไปเห็นพอดี นี่แหละ!!!
********************************************************************
วันเชือด
กลิ่นหอมชวนเวียนหัวและเสียงเซ็งแซ่ดังอยู่ด้านหน้าของเล้าเจ้าลักกี้ นี่มันอะไรเนี่ย เจ้าหมูถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นคนจำนวนมากถือไม้มีควันมาทำท่าก้ม ๆ เงย ๆ ที่หน้าเล้าตน
ท่านหมูวิเศษตื่นแล้ว ลูกหมูข้าขอเลขเด็ด ๆ ที่เถอะ เจ้าพระคุณถ้าถูกจะถวายหัวหมู เออ ไม่ได้สิ ถวายรำ ที่ไม่ใช่รำถวาย
อะไรเนี่ย ลูกหมูยังคงถามขึ้น พี่พร นี่ฝีมือพี่ไช่ไหม ก็ไม่เชิง ต้องอาศัยดวงด้วย แมงมุมแจ้งแถลงไข ยังไงพี่ บอกไปเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอกหน่า มันทำให้แกรอดถึงสงกรานต์เลยก็แล้วกัน แมงมุมตอบแบบมีเลศนัย
*******************************************************************
ย้อนกลับไปเช้าก่อนวันประหาร 1 วัน หมูวิเศษ ใยแมงมุมพวกนี้มันอ่านว่าหมูวิเศษว่ะ ชายเข้าของเล้าพูดกับเมียของตัวเอง ไหนพี่ ว้ายตายแล้วข่าวใหญ่นะเนี่ย ดูสิใต้คำว่าหมูวิเศษมีอะไรไม่รู้ยึกยือ ๆ เดี๋ยวชั้นไปบอกพี่ไพรข้างบ้านกับเจ๊ดันก่อนนะ พวกนี้ต้องตีออกแน่แน่ หมูวิเศษ พี่ว่าไม่ได้เป็นหมูหรอกที่วิเศษ แมงมุมมากกว่า สามีขัดขึ้น แต่ผู้เป็นภรรยาวิ่งแจ้นไปแล้ว เอาวะ วิเศษก็วิเศษ ถ้าแกวิเศษจริงหาเงินมาใช้หนี้ธนาคารให้ชั้นสิ สัญญาว่า ถ้าทำได้ ชั้นจะเลี้ยงแกตลอดชีวิต
*******************************************************************
แม้ว่าจะไม่ถูกรางวัล แต่ยอดเงินบริจาคก็มากพอที่จะใช้หนี้ธนาคารได้ครึ่งนึงให้เจ้าของลักกี้ และตราบใดที่เจ้าลักกี้ยังคงเป็น หมูวิเศษ มันก็คงยังมีชีวิตต่อไป ตราบเท่าที่ความงมงายของชาวบ้านยังคงอยู่
ชั้นจะเลี้ยงแก เจ้าลักกี้ ไอ้หมูนำโชค เสียงเจ้าของเล้าหมูผู้มีความยินดีในความเป็นหมูวิเศษของลักกี้
8 มิถุนายน 2549 10:58 น.
สายน้ำสีเงิน
ผู้คนขวักไขว่ท่ามกลางแสงตะวัน และดวงไฟ เช้ายันค่ำ ค่ำยันเช้า
ไม่มีทีท่าจะหยุดลง เวลายังคงดำเนินไปเรื่อย เสียงผู้คนมากมาย เสียงฝีเท้า
และคำป่าวประกาศจากไมโครโฟนดังเป็นระยะ ที่นี่ หมอชิต
******************************************************************************
ผมชื่อว่า ภูตะวัน ครับ ผมได้เข้ามาอยู่กรุงเทพได้ 2-3 ปีแล้ว เป็น
พนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง กำลังจะเดินทางกลับบ้านในวันหยุดยาวนี้ แถมด้วย
การลางานวันวาเลนไทน์ อีก 2 วัน (รวมวันกลับ 1 วัน) ก็รวมเป็น 5 วันพอดี กะ
จะลาต่ออีกสักหน่อย ผู้จัดการแกไม่ยอม แกบอกว่า แค่ให้คุณลาวันหยุดยาวนี้ บริษัทก็ขาดคนแย่แล้ว ถ้าลาอีกก็ลาออกไปเลยดีกว่า ใครจะกล้าล่ะครับ
ชีวิตการทำงานในกรุงเทพนี้ก็ไม่ลำบากเท่าไร ด้วยความที่ผม
ค่อนข้างขยัน ช่างพูด ช่างซักถาม ทำให้ท่านผู้จัดการรักและเอ็นดูผมประดุจดั่งลูก
หลาน (แต่ผมกลัวท่านจะคิดเกินเลยกว่านั้นเหมือนกัน) ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ได้
อภิสิทธิ์ลาหยุดแบบนี้หรอกครับ แต่ผมมักถูกอิจฉาอยู่บ่อย ๆ นะ แต่นั่นแหละคน
กรุง เห็นใครดีกว่า ก็เป็นธรรมดา แน่จริงให้พวกที่มันอิจฉาผมไปบากหน้าหาผู้
จัดการเวลามีปัญหาสิ ขี้คร้านจะกลัวจนหัวหด
ขณะนี้รถโดยสารประจำทางรอบ 19 นาฬิกา ได้มาถึงที่ช่องรถ
แล้ว ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไป. อ้าวนั่นรอบรถผมนี่ ผมจำไม่ได้หรอกว่า
เขาไปไหนบ้างแต่ที่แน่ ๆ เชียงราย บ้านผมต้องขึ้นรถคันนี้ชัวร์
ผมได้ขึ้นรถโดยสารเที่ยวนี้ก็กะให้ถึงบ้านเช้าพอดีตื่นครับ ผม
เดินทางแบบนี้ประจำครับ อย่างน้อยก็ 2 3 เดือนครั้ง อาศัยเป็นลูกรักของผู้
จัดการ อ๊ะ อ๊ะ ผมไม่ได้เป็นเกย์ นะครับผมมีลูกมีเมียแล้ว อายุตั้ง 28 แล้วครับ
ลูกอายุได้ 3 4 ขวบ ได้แฟนเป็นคนที่เรียนด้วยกันตั้งแต่มัธยม แต่จีบกันจริง
ๆ ตอนเรียนมหาลัย แบบว่า พอ ศิยามล (ชื่อแฟนผม) เอาแฟนเขามาอวด ผม
เลยรู้ตัวว่าอกหักตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พอเขาเลิกกันปุ๊บ เราก็เข้าดามปั๊บเลย พอสักสามเดือน เราก็แต่งงานกัน เขามาสารภาพกับผมที่หลังว่า เป็นแผนการของเขา
ครับที่เอาอดีตแฟนมาอวด ผมเลยรู้ตัวว่าถูกหลอก แต่ช่างเถอะครับ เข้าตำรา รัก
หรอกจึงหยอกเล่น อีกปีหนึ่งก็ตั้งท้องครับ และก็ได้ลูกชายมาคนนึง (เป็นการ
รับประกันว่าของผมเอง) ผมตั้งเขาชื่อว่า น้องขนมต้ม (จริงจริงแล้วมาจากผมถูกต้มครับ) ฮาว~ว ง่วงแล้วสิ รถกำลังออกจากท่าพอดีเลย
แม่ ๆ พ่อกลับมาแล้ว นั่นเสียงลูกชายผมนี่นา พ่อครับวันนี้พา
ผมไปดู ช่วงฮุย นะพ่อนะ ที่สวนสัตว์นะพ่อ ช่วงฮุย หมีแพนด้านะหรอลูก ผมถามเพราะแปลกใจว่าแกเรียกรวมกันเลยหรือ
(เนื่องจากที่บ้านผมเขาใช้ศัพท์เทคนิคที่เรียกกันว่า คำเมือง
อาจจะอ่านยากจึงขอเขียนเป็นภาษากลางล่ะกัน)
พ่อนอนก่อนไม่ได้เหรอลูกวันนี้พ่อเดินทางมาเหนื่อยนะ ไม่
เอา ไม่เอา ๆๆๆๆๆลูกผมตอบออกมาคล้ายแผ่นเสียงตกร่องเลย แต่ ผมถึงบ้าน
แล้วเหรอ
อือ~อ ผมครางเบาพลางดึงผ้าห่มขึ้นและมองออกไปนอก
หน้าต่าง แอร์รถนี่มันหนาวจริงเลย ผมพูดคนเดียวอยู่เบา ๆ และผมก็รู้ความ
จริงอย่างหนึ่ง คือเมื่อกี้ผมฝันไป ผมคงคิดถึงลูกชายคนเดียวผมมากเกินไป
หน่อย เลยเก็บมาฝัน เมื่อไรจะถึงสักที่ ผมร้องเพลงของเบนท์ออกมาเบา ๆ
และสังเกตคนข้าง ๆผม ก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงสาว ไม่จัดว่าขี้เหร่เท่าไรนัก แต่ก็น่ารัก
ดี แต่คงไม่มีใครดีไปกว่าเมียผมหรอก
ที่รักค่ะ มากินข้าวคะ นั่นเสียงศิยามลนี่นา เธอพูดเพราะเสมอ
ครับเวลาอารมณ์เธอดี ขอเน้นว่า เวลาเธออารมณ์ดีนะ เพราะถ้าเธอตั้งป้อมจะทำ
สงครามหล่ะก็ มันจะกลายเป็นสมรภูมิที่ประกอบไปด้วยเลือดและน้ำลาย และ
กลายเป็นสงครามเย็นในเวลาต่อมา โชคดีที่มันเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เพราะเมียผม
เป็นคนมีเหตุผล และไม่ขี้หึง ส่วนใหญ่คนที่จะโดนคือแม่ค้าจอมเอาเปรียบทั้งหลาย
วันนี้มีอะไรกินบ้างหล่ะ ผมถามเมียสุดที่รักของผม ของโปรด
คุณไง นี่น้ำพริกกะปิ น้ำพริกอ่อง และก็ไข่พะโล้ แกงโฮะ นั่นผัดผักกาดจอ และก็
สุดท้ายห่อหมกปลา เมียผมตอบด้วยเสียงหวาน ใครจะกินหมดเนี่ย ผมพูด
เสียงแกมหัวเราะ ไม่รู้แหละ ต้องกินให้หมดอุตส่าทำ เมียผมก็แกล้งค้อน
บ้าง ล้อเล่นหน่าที่รัก ไม่หมดก็เก็บไว้สิ มันไม่เสียซะหน่อย เธอพูดต่อเมื่อผม
ทำหน้าเคืองนิด ๆ แต่ว่า ทำไมเราถึงรู้สึกว่าอาหารพวกนี้ ภาพมันเลือน ๆ นะ
อ่าว เราฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย ผมยกดูนาฬิกาที่ข้อมือผมดู โธ่
พึ่งจะตี 1 กว่าเอง คงถึงซักพิษณุโลกมั้งเนี่ย ผมบ่นกับตัวเองเบา ตอนนี้ด้านข้าง
ผมเปลี่ยนเป็นคุณป้าไปแล้ว แม่สาวเหลือน้อยคนนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่หว่า แล้วสาว
น้อยเมื่อกี้ไปไหนแล้ว ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ (แหงหล่ะถ้าพูดดังอาจถูกตบถึง
แก่อาสัญกรรมได้) ผมแอบมองคุณป้าแล้วก็คิดถึงใครคนนึง
ไอ้หนูเอ้ย มาเมื่อไหร่หล่ะ เสียงของหญิงวัยกลางคนดังมาจาก
ภายในบ้าน โธ่แม่ เลิกเรียกไอ้หนูได้ไหม ผมโตแล้วนะ ผมบอกกับแม่ผมเป็น
ครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง แม่เรียกแกยังงี้ตั้งนานแล้วนี่ อีกอย่างแกก็เด็กกว่าแม่ยัง
วันยังค่ำ และแกก็ตอบแบบที่ทุกครั้งด้วย
แวบ!! แสงไฟอะไรหน่ะ โครม!!! เสียงอะไรดังจัง
ผมลืมตาขึ้น ผมยังอยู่ในรถทัวร์อยู่เลย ฝันไม่ดีเลยแฮะ ผมมอง
ไปรอบ ๆ ผู้โดยสารดูบางตาไป ยกดูนาฬิกา ซวยหล่ะ นาฬิกาตาย โธ่ ของขวัญ
วันเกิดที่แม่ยอดยาใจผมอุตส่าซื้อมาให้ เมียกูบ่นแน่เลย ผมพูดกับตัวเองเบา
ๆ พร้อมกับมองไปนอกหน้าต่าง วันนี้คืนเดือนมืดเหรอ ผมคิด
เร็วมีคนเจ็บ มีคนตายด้วยเร็วเข้า เสียงใครโวยวาย คนจะหลับจะนอน นาฬิกานี่สวยแฮะ ขอละกันนะ ใครขออะไรใครวะ พาไปโรงพยาบาล
ก่อนเร็ว รถพยาบาลมาแล้ว หนวกหูจังเลย
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าคนด้านข้างผมกลายเป็น ผู้หญิงผิวซีด ๆ
หน้าตาดูอมทุกข์ตลอด สงสัยทะเลาะกับใครมา ผมคิด และผมง่วงเต็มทนที่จะคิดอะไรต่อ
แม่ ๆ พ่อจะเป็นอะไรรึป่าว ใครเป็นอะไร ไม่หรอกลูก พ่อเค้า
เป็นคนดี ไม่เป็นอะไรหรอก ใครหน่ะเสียงคุ้น ๆ ไอ้หนูอย่าตายนะลูก เสียง
ใครกำลังร้องไห้อยู่ เสียงเหมือนกับ
แม่ ผมพูดออกมาแทบจะตะโกน เป็นอะไรไปคะคุณ เสียงแอร์
บัสสาวถามขึ้น ปล่าวครับแค่ฝันร้าย ผมคงคิดถึงครอบครัวผมมากเกินไป แอร์
บัสสาวส่ายหน้า ไม่หรอกค่ะ คุณยังกลับไปได้ กลับไปไหนครับ ผมถามด้วย
ความสงสัย นี่ไม่ไช่จุดหมายปลายทางของคุณค่ะ หล่อนตอบ อะไร ผมไม่เข้าใจ ผมรู้สึกมึนไปหมด ตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดหัวตุ๊บ ๆ แล้ว เราไม่สามารถไปส่ง
คุณที่จุดหมายของคุณได้หรอกคะ หล่อนพูด และภาพของหล่อนก็เริ่มเลือนลางไป
น้ำ หิวน้ำ ผมพูดเบา ๆ ผมพยามจะลืมตาแต่มันหนักเหลือเกิน แม่พ่อตื่นแล้ว หมอคะ หมอ เสียงใครหน่ะคุ้นหูจัง จากนั้นก็มีใครเอา
หลอดมาใส่ปากผม และผมดูดในทันที
ขออภัยผู้โดยสารทุกท่าน ขณะนี้รถโดยสารประจำทางของเรา ไม่
สามารถไปส่งท่านยังจุดหมายปลายทางได้ ขอขอบพระคุณผู้โดยสารทุกท่านที่ร่วม
เดินทางไปกับเรา
เสียงแอร์บัสสาวดังขึ้นพร้อมกับแสงสว่างวาบที่พุ่งใส่ตาผม ใครก็
ได้ ช่วยบอกหน่อย ตกลงนี่ผมตื่นอยู่ หรือฝันไป
******************************************************************************
พาดหัวข่าวเช้าวันเสาร์ รถโดยสารสายกรุงเทพ เชียงราย เสีย
หลัก พุ่งตกเขา ตาย 7 บาดเจ็บ 22 คน คนขับ และพนักงาน เสียชีวิตคาที่
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟสายน้ำสีเงิน
1665
