23 ตุลาคม 2548 12:48 น.

เมื่อไม่มี...จึงมี

เมื่อยึดถือตัวตนแห่งชีวิต
เมื่อยึดติดตัวตนแห่งสีสัน
เมื่อยึดถืออารมณ์ระหว่างกัน
เมื่อยึดมั่นเมื่อนั้นก็มืดมน
เมื่อเจ้ามีเจ้าบอกว่ามันมี
เมื่อไม่มีมันก็หมดให้สับสน
เมื่อเจ้าจากร้องร่ำช้ำกมล
เมื่อเจ้าปล่อยทุกทนจนได้ใจ
หากเจ้ามีอารมณ์อันสุขแสน
หากเจ้าแค้นแสนทุกข์สุขไฉน
หากเจ้าเจ็บก็เจ็บทั้งเจ็บใจ
หากเจ้าได้สุขใจก็คืนมา
หากเจ้ารู้สึกถึงแรงแห่งชีวิต
หากเจ้ารู้ลิขิตที่เฝ้าหา
หากเจ้าทราบชะตาโลกที่ผ่านมา
หากเจ้าหาจุดจบอกระทม
มัวยึดติดชิวิตก็เกิดทุกข์
มัวเมาสุขก็ทุกข์ไม่สุขสม
มัวลุ่มหลงเมามัวกลัวระทม
มัวแต่เฝ้าเจ่าจมตรมหัวใจ
เจ้าสละเสียทรัพย์ซึ่งยึดถือ
เจ้าปล่อยมือจากสุขที่ฉาบฉาย
เจ้ามองผ่านทุกข์เข็นเป็นมลาย
เจ้าปล่อยกายตามกระแสแด่พระธรรม
เมื่อชีวิตชีวิตคือชีวิต
อย่ายึดติดชีวิตอันน่าขำ
เพราะจริงตริงชีวิตนั้นมีกรรม
มิได้ทำให้ก่อเกิดสุขที่แท้
เมื่อเจ้าเศร้าเจ้าก็มองว่าคือเศร้า
อย่ามัวเมากับความเศร้าเคล้ากระแส
เมื่อเจ้าสุขจากทรัพย์ลาภยศแท้
จงปล่อยแก่กระแสโลกโศกทางธรรม
อุเบกขาอย่ายึดติดคิดอัตตา
แรกศึกษายากยิ่งสิ่งถลำ
เมื่อปล่อยวางว่างใจที่จดจำ
มองตามธรรมธรรมดาที่เป็นไป
เมื่อไม่มีการยึดติดกับชีวิต
ปล่อยลิขิตเป็นไปตามกระแสใส
มองผ่านผ่านด้วยปัญญาที่เป็นไป
จะสุขได้เมื่อเจ้าพบว่าไม่มี