12 กันยายน 2547 10:02 น.

เหนื่อยใหม?

สายน้ำสีเงิน

 
....................................................................................
  เหนื่อยเหลือเกิน...เหนื่อยใจ...ในที่นี้
เหนื่อยตรงที่...หัวใจ...ไช่ที่ไหน
ไม่ได้เหนื่อย...ที่กาย...แต่เหนื่อยใจ
ก็มันเหนื่อย...จะทำไงดี...หล่ะเนี่ย
                       จะไปหา...เพื่อนเที่ยว...มันไม่ว่าง
                    จะเดินไป...ตามทาง...จนอ่อนเปลี้ย
                    ฝนดันตก...ลงมาอีก...อารมณ์เสีย
                    ก็อ่อนเพลีย...งั้นก็นอน...ก็แล้วกัน
   นอนจนอน...ไม่ได้นอน...นอนไม่ได้
เพราะอะไร...เสียงดังมาก...เริ่มหุนหัน
ไอ้ข้างบ้าน...ตีฆ้อนตอก...พัลวัน
ก็พวกมัน...ดันมาซ่อม...ฝาประตู
                       อ่านหนังสือ...ก็อ่าน....ไม่รู้เรื่อง
                    อารมณ์เคือง...ขุ่นข้น...จนออกหู
                    ว่าจะดู...ทีวี...ไม่ได้ดู
                    ว่าจะอยู่...เฉยเฉย...ก็ไม่ทำ
จนสุดท้าย...ได้มานั่ง...เขียนกลอนเล่น
เขียนกลอนเป็น...เขียนไป...ให้มันขำ
เขียนไปมา...เขียนแล้ว...ก็คอยย้ำ
อารมณ์นำ...พาไป...ไร้จุดหมาย
                       พอเขียนจบ...สบายใจ...ไม่เหนื่อยยาก
                    ไม่ลำบาก...ไม่เป็นทุกข์...สุขก็ฉาย
                    รู้แบบนี้...เขียนนานแล้ว...คงสบาย
                    ก็ได้กลาย...เป็นบทกลอน...บทนี้เอย
.................................................................................................  				
12 สิงหาคม 2547 22:15 น.

คนธรรมดาโลกขี้เกียจจำ

สายน้ำสีเงิน

 
   เพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่ต้องพึ่งคคนอื่นอีกมาก
แต่ทุกคนกลับเดินตีจาก
และพลัดพรากจากสิ่งที่เรารัก 
   เพียงคนธรรมดาหนึ่งคน
เมื่ออับจนมากด้วยอุปสรรค
ต้องการบุคคลคนที่รัก
คอยปกปักรักษาด้วยหัวใจ
   เพียงคนธรรมดาของโลก
เวลาโศกต้องการคนอยู่ไกล้ไกล้
ที่เมื่อทุกข์ต้องการคนคอยห่วงใย
เอาใจใส่ห่วงใยไกล้ไกล้กัน
   เพียงคนธรรมดาธรรมดา
ม่ได้บ้าได้บอไม่สุขสันต์
ไม่ได้ทุกข์ได้โศกอยู่ทุกวัน
ไม่ได้ฝันได้เฟื่องตลอดไป
   เพียงคนธรรมดาที่มีทุกข์
ปนกับสุขและเศร้าอยู่รำไร
เพียงต้องการคนหนึ่งอยู่ไกล้
ที่จริงใจจริงจังกับตัวเรา  				
10 สิงหาคม 2547 23:33 น.

มืดมิด ร่วงหล่น หนาวเหน็บ ชาชิน

สายน้ำสีเงิน


จากวันนั้น....วันที่ความมืดปกคลุม
ร่างกาย.....ได้ร่วงหล่นสู่หุบเหว
หนาวเหน็บ....สุดแสนถึงขั้วหัวใจ
และสุดท้าย...ก็กลายเป็นความชาชิน    				
30 กรกฎาคม 2547 12:10 น.

รักแม่

สายน้ำสีเงิน

   รักใดเปรียบเทียบรักแรกจากคุณแม่
รักใดแท้เที่ยงธรรมนำความหมาย
รักใดเล่าที่มิมีวันกลับกลาย
รักเราได้แม้ชีพวายก็มิเกรง
  แล้วตัวเจ้ารักเขาบ้างรึเปล่า
มัวมัวเมาคอยเฝ้าขู่ข่มเหง
จงกลับไปบอกรักเขาด้วยตัวเอง
อย่ากลัวเกรงที่จะทำสิ่งดี
  อย่ารีรอให้ถึงวันข้างหน้า
รอเวลาสุดท้ายกลายเป็นผี
ถึงพร่ำบอกว่ารักสักนาที
เขาก็ไม่รู้ดีหรอกนะเจ้า
  จงทำดีให้ท่านได้ประจักษ์
จงบอกรักให้สมดังคำเขา
จงสวมกอดด้วยแขนอันแผ่วเบา
จงรู้ใว้ว่าเรารักเขาคนเดียว				
18 กรกฎาคม 2547 14:18 น.

ขอแค่มีเพื่อนดีๆ

สายน้ำสีเงิน

ขอแค่เพื่อนดีดี
ที่คอยดูแลตรงนี้ยามเศร้า
ขอเพื่อนที่คอยปลอบใจเรา
ยามมีทุกข์มีเศร้าและเข้าใจเราสักคน				
Lovers  0 คน เลิฟสายน้ำสีเงิน
Lovings  สายน้ำสีเงิน เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสายน้ำสีเงิน
Lovings  สายน้ำสีเงิน เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสายน้ำสีเงิน
Lovings  สายน้ำสีเงิน เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงสายน้ำสีเงิน