1 กุมภาพันธ์ 2547 22:03 น.
สักคน
แว่วได้ยิน ภูผา ร่ำสะอื้น
หลนลงพื้น เหมือนจะให้ รู้ความหมาย
ว่ามันนั้น ไรคู่ อยู่เดียวดาย
น้ำตาหล่น เป็นสาย รวมเป็นธาร
เราเป็นคน ยังไรคู่ ชื่นชูจิต
คอยเป็นมิตร คอยปลอบใจ ให้คำหวาน
ใจอ่อนกว่า หินมากล้น พ้นประมาณ
หินยังร้อง ใจจะหาญ อยู่อย่างไร
1 กุมภาพันธ์ 2547 21:06 น.
สักคน
มิอาจสรร คำใด ในใต้หล้า
เพื่อจะมา บรรยายถึง ความห่วงหา
คำว่ารัก ที่เคยพร่ำ จำนรรจา
ไม่อาจหา มาเทียมใจ สองเรา
รู้สึกไหม ว่ามีใคร อยู่ใกล้ใกล้
ที่คอยเป็น กำลังใจ ในยามเหงา
คอยเป็นเพื่อน ปลอบใจ ในยามเศร้า
ขอใจเรา อย่าได้จาก พรากไปไกล
หน้าส่วนตัว
671
