26 กันยายน 2552 08:54 น.

พี่กี

ในตอนนั้น
ผมเห็นพี่กีเดินลัดเลาะที่จอดรถใต้ต้นไม้เพื่อให้ร่มเงามันอำพรางไม่ให้ใครเห็นการเคลื่อนไหวในพื้นที่
ไม่มีใครเดินตามสักคน
ตะแกก็ลัดเลาะใต้ร่มเงาต้นไม้จนกระทั่งลับหายจากสายตาผมที่แอบจ้องมองอยู่ไป
ผมนั่งทบทวนถึงความทรงจำในอดีตย้อนกลับไปไม่นาน
พี่กีหน้าแดงคล้ำ
ด้วยความเอาการเอางาน
และในที่สุดก็ติดตามนายพี่กีไป

จนกระทั่ง พี่กี ได้เป็นนาย
ลูกน้องมากมายมหาศาลเดินตามเป็นพรวน
เวลาเดินแกก็เดินตรงกึ่งกลางถนน ลูกน้องที่เดินตามซ้ายขวากระจายเต็มท้องถนนหมดเหมือนกระบวนแห่พ่อนาค

ชีวิตคนมีแต่ความเปลี่ยนแปลง
และเมื่อไม่รวย ไม่มีอำนาจ ตกเป็นจำเลย อะไรก็แล้วแต่
ก็มักจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า

ผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปในตอนที่พี่กีตกอับ
พี่ครับ พี่มีอะไรบอกผมนะครับ ผมยินดีช่วยเหลือ
ขอบใจมากน้อง พี่กีมองตาผม
ประกายตาของแก แวววาม ด้วยความซาบซึ้งใจ

เพียงแค่ความรู้จัก แต่ไม่ยอมประจบ ในตอนรุ่งเรือง
เพียงแต่หวังปลอบประโลม ให้คลายทุกข์เท่านั้น ในตอนตกอับ

แต่ก็มีพี่อีกหลายคนที่ลืมความหลัง
ได้ดีก็ไม่เคยคิด
พอตกอับและยิ้มแค่นเข้ามา

แต่บ้างแม้ตกอับก็ไม่สะทกสะท้านและไม่เคยกระดิกหางให้ใคร

สิงห์โตย่อมไม่กระดิกหางอย่างพร่ำเพรื่อเป็นแน่

บัดนี้ พี่กี กลับฟื้นคืนชีพมาอีกแล้ว
ก็คงเข้าใจแล้วว่า
คำว่า พี่ยังจำผมได้ไหม มักจะได้ยินเสมอๆเวลาเจ้าตัวที่โดนเรียกว่าพี่ ได้ดี
แต่ทว่า ในยามตกต่ำ หากถามมันกลับไปว่า จำพี่ได้บ่
มันคงไม่รู้สึกว่าได้ยินอะไรและทำเป็นมองไม่เห็น

พี่กี ตอนนี้ ก็ไม่รู้จัก สะพั่ง เหมือนเคยอีก
สะพั่ง ก็จะรอ
รออีก
ไม่ได้รอพี่กีคนเดียว
แต่รอพี่หลายๆคน
ที่ตกอับเมื่อไร
ผม จะเข้าไปให้กำลังใจให้มีแรงต่อสู้ต่อไป

24 กันยายน 2552 19:11 น.

มันเป็นโชคชะตา

สะพั่งสะท้านไมภพ

การสำแดงความฉลาดออกมาให้ปรากฏเป็นเรื่องที่ทุกคนต้องการจะทำอยู่แล้ว
ตั้งแต่เป็นเด็กมาก็ต้องการอย่างงี้
แต่ทว่าเมื่อโตแล้วใช่ว่าจะหดหายไป
เชื่อไหม กลับมีคนที่บ้าจะแสดงความฉลาดออกมาอย่างนอกหน้าและลนลาน

ผมนั่งมองตาคนบ้าลึกเข้าไปลึกเข้าไป
มันเข้าใจที่มันพูดหรือเปล่าน๊ะ
ผมสงสัยจริงๆ
บางที เมื่อเขารีบพูด แล้วรีบขออนุญาตกลับบ้านก่อนคนอื่นเขาเนี่ย
มันคงจะกลับไปหัวเราะเยาะคนฟัง จนท้องแข็ง ขากรรไกรค้างเสียมากกว่า
ไม่รู้คนฟังหรือคนพูดกันแน่ที่บ้า หรือคนที่เข้าใจที่พูดนี่บ้าที่สุด

หุบเขาปีศาจ
อยู่ๆก็ดันมีเรื่องหุบเขาปีศาจ
หนังสือพงศาวดารจีนผมก็มีเรื่องเลียดก๊ก แต่ก็ไม่เห็นมีเรื่องหุบเขาปีศาจ
ทำไปทำมาทำท่าจะเชื่อว่ามีจริง
เดี๋ยวก็ต้องไปดูกันที่จีน
เหมือนไปดูวัดเสี้ยวลิ้มให้สะใจสำหรับชาวยุทธจักรกำลังภายในชาวเรา

หมอดูเพื่อนผมนั่งใช้ไพ่ยิบซีทายอนาคตให้ผม
ผมถามไปว่างวดนี้จะถูกหวยไหม
หมอดูไพ่ยิบซีมองลงไปที่ไพ่นิดหนึ่ง ผมก็มองตามมันว่ามันดูอะไร
สักพักมันเงยหน้าขึ้นมา แล้วแสยะยิ้ม
แล้วส่ายหัวยิ้มแย้ม ไม่มีทางถูกเลย
ผมพร่ำบนโชคดีให้เขาฟังว่า ดีนะที่ไม่ซื้อ

ลับหลังหมอดูเพื่อนผมผมย่องไปซื้อล๊อตเตอรี่ราคาหนึ่งร้อยสิบบาท
ซื้อมาใบหนึ่ง
พอตอนเย็นกลับถึงบ้าน
ดูเลข โป๊ะ ถูกสองตัว

ซื้อก็ซื้อไปอย่างงั้น รั้นๆดื้อๆไป กลับถูกจนหัวร่องอหาย
เพราะสมมุติฐานประการแรกของหมอดูก็คือ เดา
และสองมักจะทายผิด ดังนั้น จึงใช้โอกาสนี้ทดลองความคิด

ว่ากันว่าในตอนนี้แม้แต่เด็กๆก็เขียนยุทธศาสตร์ได้
และบางครั้งยังเล่นเกมส์ยุทธศาสตร์ได้อย่างสนุกสนาน
วันหนึ่งผมต่อคอมพิวเตอร์ในบ้านในระบบเครือข่ายเล่นเกมส์สงครามกับลูก
ผมมั่นใจว่าวิชาทั้งหลายที่ผมเรียนมาหลักการเพียบคงจะเอาชนะลูกได้
คิดผิด

นักยุทธศาสตร์เยอะไปหมดหรือมากไปจนไม่มีคนทำงาน
การเปลี่ยนแปลงความยากให้เป็นความง่ายเนี่ยเป็นเรื่องของคนฉลาด
แต่การเปลี่ยนเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากมีแต่คนโง่เท่านั้นที่ทำเป็น

ในความเป็นจริง
ไม่ทุกอย่างกลับตายไว เล่นทุกอย่างกลับตายช้า
ก็บอกไม่ได้ว่า หรือด่วนสรุปได้ว่า ดีหรือไม่ดี

แต่เวลาตายเรื่องจริงที่รู้ทุกคนว่าไม่สามารถรู้ล่วงหน้า
พระท่านก็เขียนปิดต้นไม้เอาไว้เยอะแยะไปหมดแต่ลืม
บางทีสิ่งที่ผมได้รับ ความยาก ความจน ความอับโชค ความมีโชค
คงเป็นรสชาติล้ำเลิศจากสวรรค์
ที่ประทานให้

ฝรั่งเรียกว่า การได้ใช้ชีวิต
ความมันของชีวิตอยู่ที่ตรงนี้เอง
การอดทนต่อความสบายสุขยากที่จะทนได้
ยิ่งต่อการลำบาก อัตคัต ฯลฯ ก็ไม่ยากไปกว่าสักเท่าไหร่

เศรษฐีก็มีทุกข์
มีบางคนยกมือ ตะโกนก้อง อยากมีทุกข์แบบเศรษฐีบ้าง
ยกมือกันจ้าละหวั่นเชียว

แม้แต่จะพยายามทำความเข้าใจต่อหน้าที่ของตัวตนอื่นแล้ว
แต่ก็ยังไม่อาจหวลคืนร่องรอยเดิม
ผมนั่งมองแมงสาบขวักไขว่ในเวลาของมัน
มันคงจะตามล่าเก็บเศษอาหารเกลื่อนๆในบ้านให้เรา
และเมื่อถึงเวลามันก็ออกจากที่ทำงานกลับบ้าน
เว้นแต่บางตัวหลงระเริงแสงสี
จนข้ามเส้นเขตเวลา
และเมื่อคนมาเจอเข้า
แบนไป

ผมได้ยินเสียงหนูวิ่งกันสนุกสนานบนฝ้าเพดานห้องนอนผม
สำหรับคนขวัญอ่อนแล้วอาจคิดไปเป็นภูตผี
ผมเกิดปีชวด
ผมหัวเราะ พวกเดียวกัน สนุกใหญ่เชียว

หรือว่าลูกแมวที่โดนหมางับคอมาแล้วและหมดแรง
แม้ว่าตัวมันจะเย่อหยิ่งและทรนงเกินกว่าที่จะให้คนมาลูบไล้
แต่ด้วยความเมตตาปราณีอุตส่าห์ประคบประหงม
จนสามารถลูบหัวตัวได้อย่างยินยอม
ในวาระสุดท้ายของมัน

หรือข้างบ้านที่ยังสาละวนอยู่กับการจ้องข้างบ้าน
จ้องเรื่องต่างๆ
หรือแม้แต่เล่นของไส่กัน
อีกฝ่ายหนึ่งก็หาของแก้
สุดท้าย
ปืนพร้อมกระสุนรอไว้แล้ว

ที่ติดคุกก็คงโอดครวญ
ที่เจ็บตัว หรือ สบายตัวไปแล้ว ก็ต่างเข็ดหรือยังไม่เข็ด

ในยามค่ำคืนที่มืดมิด
ยอดตึกที่สูงแย่งกันพุ่งขึ้นฟ้า
ต่างอวดประชันแสงสีแวววับ
ในแต่ละยอดตึก
อาจมียอดคนซุ่มซ่อนกาย
จิบบรั่นดี หรือน้ำวายน์ อย่างละเมียด
แต่งตัวด้วยเครื่องประดับอาภรณ์เริด
แต่ทว่าเมื่อไฟดับ
ผับปิด

และจบลงด้วยการนอนหลับแล้ว
หลับกันทั่วหน้าแล้ว

24 กันยายน 2552 14:06 น.

น้ำตา

สะพั่งสะท้านไมภพ

เกาหลีซีรีส์สามารถเรียกน้ำตาจากผมได้เสมอ
ในตอนที่จูมง โดนลูกน้องตัวโปรดทรยศด้วยเหตุผล
ทุกคนย่อมมีเหตุผล
จูมงกลับคุกเข่าลงและขออภัยต่อลูกน้องของเขา
น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งรินเป็นแควต่างๆ
ย่อมบ่งบอกออกมาแล้วว่าหัวใจต่างกายบัดนี้ได้รวมเป็นหนึ่ง

แต่ในเรื่องจริงของไทย
น้ำตาลูกน้องที่ทรยศหลั่งไหล
มันกลับกลายเป็นความรู้สึกที่กึ่งขำและตราหน้าว่าเป็นการแสดง

น้ำตาของคนๆหนึ่งที่ไม่สามารถจะกลั้นไว้ได้
เพราะโดนนายที่ตนเองทุ่มเททำงานให้หักหลัง
มันคงจะมีรสชาติแปร่งปร่าชอบกล
แต่ทว่าคุ้นซะแล้ว
หัวใจที่ตีบตันกลับค่อยๆผ่อนความเร็ว
กลับกลายเป็นจังหวะของหัวใจที่หนักแน่น
วันเวลามักจะเป็นตัวที่เยียวยาให้แก่สิ่งต่างๆอยู่เสมอ
และความลืมหลงที่หลายคนรังเกียจกลับช่วยเหลือตัวตนที่อาศัยอย่างไม่คิดชีวิต
มันเข้าหลักการของความจริงแท้อีกแล้ว
ว่าไม่มีทางที่คนๆหนึ่งจะเศร้าได้ตลอดกาล

ในท่ามกลางของเสียงหัวเราะเย้ยหยันไยไพลับหลัง
แต่ทว่ากลับรู้ได้ด้วยการสะอึก
เสียงหัวเราะแม้จะเงียบหายไปนาน และการสะอึกก็หายไปนานแล้ว
ความแค้นในหัวใจยังคงมีอยู่แม้จะไม่มากแต่ก็บางเบาพอที่จะปะทุขึ้นมาอีกเมื่อพบสิ่งกระตุ้น
ฉับพลันสิ่งต่างๆที่เคยผ่านมาประดังเข้ามาในสมองนับไม่ถ้วน
บางครั้งก็ทำให้หลงลืมเรื่องแรกของเรื่องแรกเรื่องแล้วเรื่องเล่า
ที่สุดก็เผลอลืมไป
ในยามที่สะดุ้งตื่นจากความคิด
พบว่าในขณะนั้นมันไม่ได้ที่จะคิดเรื่องเดิมอีกต่อไป มันเป็นเรื่องอื่นไปแล้ว
ผมยิ้มให้กับตนเอง

คำว่าทำวันนี้ให้เป็นวันที่ควรนึกถึงอย่างมีความสุขกับเป็นเรื่องที่ดีจริง
มีแต่เวลาที่จะทำให้วันนี้เป็นวันที่เป็นวันดียิ่งวันหนึ่งของชีวิตอยู่
จึงไม่มีโอกาสจะย้อนกลับไปคิดเรื่องใดได้อีก
น้ำตาที่หลั่งไหลจากการทำความชั่วและทำร้ายตนเองช่างเป็นน้ำตาที่ยากยิ่งที่จะทำอีก
แต่ก็เป็นน้ำตาที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง
และโอกาสที่เกิดน้อยมากยิ่งตามสัดส่วนโดยตรงกับอายุ
แต่ก็ไม่แน่กับบริบทของชีวิต
ที่มักจะมีปัญหาเสมอ

และเมื่อวันนั้นมาถึงวันไหนไม่รู้
การเป็นคนดีคงจะไม่มีวันต้องการคาดเดาการหลั่งน้ำตาให้จากใครๆ
มีแต่คนไม่ดีเท่านั้นที่มุ่งประสงค์น้ำตามากๆ

ผมกำลังจะเหนี่ยวไก
ปากกระบอกของผมเล็งไปที่คนที่ชอบก่อการร้าย
มันตัวสั่นงันงก น้ำตาไหลพราก ขี้มูกน้ำลายย้อย และวิงวอน
แม้แต่ประกายตาของมันก็บ่งบอกออกมาว่ากลัวอย่างที่สุด
ผมกลับลดปากกระบอกปืนลงและเริ่มหัวเราะทั้งน้ำตา
แม้ว่าลูกน้องเพื่อนญาติของผมจะโดนมันทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต
แม้อารมณ์ของผมจะกระเจิดกระเจิงแล้วด้วยความแค้น
ผมหลั่งน้ำตาให้ประดาเขาเหล่านี้
แต่ทว่ามนุษยธรรมมันตะโกนก้องขึ้นมาอย่างฉุกเฉิน
ผมไม่ได้กลัว ผมไม่กลัวอะไรแล้ว
ฉับพลันเสียงคนที่ถูกมันกระทำต่างก็เรียกร้องขอความเป็นธรรมเกิดขึ้นในจิตใจอย่างสับสน
มือของผมสั่น ใจของผมแค้น จนเนื้อเต้น มือของผมกลับเกร็งและเย็นเฉียบ
ไขสันหลังของผมเสียวแปลบด้วยความแค้นถึงจุดสุด
ผมตัดสินใจแล้ว

บางครั้งการทำความชั่วอันเลวทรามของมันก็ควรที่จะได้รับการตอบแทน
แต่เป็นการตอบแทนที่สวรรค์ควรกระทำด้วยตัวเองดีกว่ากระมัง
ผมไม่กลัวปล่อยเสือเข้าป่า
และแล้วก็นึกถึงเรื่องราวของขงเบ้งสมัยปล่อยเบ้งเฮกสิบครั้ง
ผมเก็บปืน
แล้วปล่อยมันไป
มันคงไม่เชื่อสายตา
แต่ทว่าผมก็ปล่อยมันไปจริงๆ

ในเมื่อการทำความดีแล้วคิดเอาเองว่าไม่ได้ดี
แต่หากพิเคราะห์ให้ดีๆแล้วจะรู้ว่าที่ไม่ได้กลับกลายเป็นได้อย่างมหาศาล
ดังนั้นในโอกาสนี้ก็เช่นเดียวกัน คงจะเหมือนกัน
มันคงคิดว่าน้ำตาของมันช่วยมันไว้
แต่เปล่าผมคิด ผมปล่อยให้เป็นเรื่องของสวรรค์ลงโทษกันเองดีกว่า

ผมเฝ้าชมติดตามเรื่อง band of brother
ก็อดน้ำตารินไม่ได้
เรื่องมูยุนก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้
นี่กลับกลายเป็นว่าทุกเรื่องที่ดูกลับหลั่งน้ำตาเป็นประจำ
หัวใจที่กลั่นน้ำตาออกมา
ย่อมเป็นหัวใจที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง

อย่างน้อยก็ในห้วงระยะเวลาหนึ่ง
ผมยักไหล่ให้กับความคิดที่ไม่ควรจะเป็นในระยะเวลาที่ควรจะเป็น
ทำไมผมถึงมักเป็นเช่นนี้
ในสิ่งที่ควรจะทำสิ่งหนึ่งอย่างยิ่งกลับไม่ทำซะงั้น
แต่ในบางสิ่งที่ไม่ควรกระทำกลับกระทำ

ผมไม่อยากอรรถาให้ใครหรือแจกแจงให้ใครเข้าใจ
แล้วแต่จะวิพากษ์
ผมมีความคิดของผม
มันอาจจะตื้นเขินในสายตาภายนอก
แต่ทว่าก็ไม่รู้อยู่ดีในความคิดของผมเอง

น้ำตาที่หลั่งมาไม่ได้มีคุณค่าอะไร
หยาดออกมาแล้วก็ระเหยไป
แต่มั่นใจว่า
หัวใจของผมดีขึ้น

24 กันยายน 2552 13:30 น.