30 เมษายน 2550 16:52 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
สงบเงียบ....
ถ้าจะเทียบ กับความเหงา ไม่เท่าฉัน
แต่ในความ เงียบสงบ ฉันพบมัน
ว่าภายใน กายฉัน มีหัวใจ
เงียบงัน....
ดูคล้ายคล้าย ถูกปิดกั้น อยู่ใช่ไหม
ไม่มีแม้ คำตอบ ออกจากใจ
ไม่เคยให้ สัญญา ว่ารักกัน
ไร้สิ้นเสียง ...
มีแต่เพียง ลมหายใจ ในตัวฉัน
แลรอบกาย ล้วนคล้าย กำแพงกั้น
จากใจฉัน ให้แสนไกล จากใจเธอ
30 เมษายน 2550 09:05 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
หลับตายังคงเห็น
ภาพลอยเด่นในวันหวาน
เห็นจันทร์วันสะคราญ
แสงใสสานผ่านดวงใจ
เห็นตาทั้งสองคู่
กระพริบอยู่ดูสดใส
เห็นหน้า เห็นดวงใจ
อดหวั่นไหว ได้ใยกัน
เห็นยิ้มยามแย้มสรวญ
อาบแสงนวลของแสงจันทร์
เห็นแสงแห่งสัมพันธ์
ผูกเกลียวมั่นไม่หวั่นใจ
เห็นแสงตะวันรุ่ง
ทาบทอรุ้งพุ่งผ่านใจ
เห็นแสงแห่งอำไพ
ฉาบทั่วหล้า'ชนาลัย
คงเห็นคงเป็นอยู่
คงแค่ดูแค่หวั่นไหว
จากจริงเป้นเช่นไร
ถามเอาได้จากน้ำตา
คงสวยแค่ในฝัน
คงเป็นวันแห่งจันทรา
เลือนหายเมื่อลืมตา
เป็นแค่ข้าที่เฝ้าครวญ
29 เมษายน 2550 12:24 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
ระยิบวาดสาดแสงแห่งท้องทุ่ง
ระเรืองรุ่งทุ่งข้าวคราวใบเขียว
ฉันและเธอกับแสงทองส่องใบเรียว
ลมพรายเพรียวพริ้วไหวต้องใจเรา
ฉันและเธอเหม่อมองที่ท้องฟ้า
ดวงแดงจ้าเคลื่อนคล้อยพลอยใจเหงา
แต่ยังยลยินเสียงเพียงแผ่วเบา
เมื่อคราเยาว์เราคิดเทียบเปรียบตาวัน
ฉันว่ามันเหมือนไข่ใครจะเปรียบ
ฉันว่ามันคงเทียบอมยิ้มฉัน
ไม่ผิดหรอกหากฝันนิดคิดเปรียบกัน
หากฝันนั้นมาจากเด็กเล็กด้วยวัย
ใครว่าแสงแห่งกลางวันนั้นคือสุข
กลางคืนทุกข์นั้นยิ่งจริงไฉน
สุขจากแสงแห่งตะวันอันอำไพ
หรือความสุขเกิดจากใจภายในเรา
จะลาเราแล้วหรือเจ้าตะวัน
จะลากันด้วยแสงแดงเสลา
จะส่องแสงสว่างไสวในใจเรา
หรือดับแสงแห่งเงาทิ้งเราไป
ฉันและเธอจับจ้องมองขอบฟ้า
จุมพิตลาแสงตะวันอันไสว
ความมืดมิดฉาบนภาทั่วหล้าไป
ทิ้งเหลือฉันและเธอในแสงจันทรา
28 เมษายน 2550 22:19 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
คนเดียว เปล่าเปลี่ยว เสี้ยวอารมณ์
ขื่นขม เปล่าเปลี่ยว เสี้ยวความฝัน
ร้างรา เปล่าเปลี่ยว เสี้ยวชีวัน
คืนวัน เปล่าเปลี่ยว เสี้ยวเวลา
28 เมษายน 2550 22:13 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
หยาดเอ๋ย...หยาดพิรุณ
อ่อนละมุนกรุ่นกลิ่นจากถิ่นฟ้า
อ่อนละไมไหวพริ้วปลิวนภา
ลงสู่หล้ามาอาบใจให้รัญจวน
หยาดเอ๋ย...เจ้าหยาดน้อย
ข้าเศร้าสร้อยคอยคิดจิตให้หวน
รำพึงรักปักใจแม่นางนวล
กลัวเรรวนเรียมร้างจะห่างไกล
หยาดเอ๋ย..เจ้าหยาดฟ้า
ใจของข้าเปลี่ยวเปล่าเจ้ารู้ไหม
คิดถึงเจ้าเฝ้าคนึงถึงอยู่ไกล
นานเพียงใดใจไม่หน่ายใฝ่ฝันรอ
หยาดเอ๋ย...เจ้าหยาดฝน
ให้ข้าทนจนเจียนตายใช่ไหมหนอ
เจ้าคงไม่ใยดีที่พี่รอ
สุดท้ายก้อเลือนหายไปกับลม
หยาดเอ๋ย...หยาดน้ำตา
ไหลออกมาไหลไปให้สาสม
ไหลออกมาอาบแก้มแซมสายลม
ลงผสมกับสายฝนที่หลั่งริน
หยาดเอ๋ย...หยาดนภา
ทุกทุกคราที่เห็นเจ้าเฝ้าถวิล
ห้วงสำนึกเตือนข้าเป็นอาจิณ
เจ้าคือดินอย่าคิดกล้าไปคว้าครอง
หยาดเอ๋ย...เจ้าหยาดหล้า
ข้าไม่ว่าตำหนิเจ้าให้เศร้าหมอง
ไม่มีสิทธ์คิดไขว่คว้ามาสมปอง
คงได้แต่เหม่อมองเจ้าพร่างพรม
หน้าส่วนตัว
920
