หนุ่มเจมกะสาวมิน ตอน# 5

สลิ่ม

ตอนนั้นแม่ได้ยินเสียงน้ำไหลมาเรื่อยๆฝนก็ตกหนักลงมาคนอื่นได้แต่ยืนมองบนฝั่งไม่มีใครอยากเอาชีวิตมาเสี่ยงกะเราหรอกลูก เห้ยน้ำป่ามีคนตะโกนขึ้นแม่ตกใจมากหันไปเห็นสายเป็นขาวๆลอยลงมาจากตัวน้ำตกแม่หันไปมองพ่อ พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำนะลูกว่าน้ำมันไหลลงมาเขายังพยายามสุดชิวิตที่จะเอาลูกขึ้นมาจากน้ำ ตูมเสียงน้ำกระแทกวินาทีนั้นแม่ลูกสึกแค่สายน้ำมันกระทบตัวพัดพาแม่ไปแม่คิดว่าคราวนี้ต้องตายแน่ๆมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆแม่หายใจไม่ออกเลยลูกสายน้ำมันม้วนตัวแม่อยู่แม่ก็คิดแค่ว่าคงจบแค่นี้แล้ว แต่ก็มีมือนึงมาฉุดแม่ขึ้นจากน้ำ.......................................พ่อของลูกฉุดแม่ขึ้นมาจากน้ำแม่เห็นพ่อมือนึงเกี่ยวกับกิ่งต้นไม้อยู่ และที่แม่เห็นชัดเจนที่สุดก็คือลูกลูกที่นอนนิ่งสนิทอยู่ในอ้อมแขนอีกข้างนึงของพ่อลูกไม่รู้สึกตัวแล้วละมั้งแต่แม่ยังจำสีหน้าของพ่อได้อยู่เลยท่านมองที่ลูกแน่ๆ สายตาที่แสดงว่าลูกเป็นคนที่สำคัญที่สุดและวินาทีนั้นแม่ก็แน่ใจมากๆเลยว่าพ่อรักลูกมาก กว่าจะมีคนมาช่วยเราทั้ง3คนก็กว่า20นาทีแหนะลูก พ่อของลูกเกาะฝืนกระแสน้ำที่เชี่ยวมากๆโดยต้องอุ้มลูกแล้วฉุดแม่อยู่ แม่คิดนะลูกแม่คิดว่ามันคงทรมานมากแน่ๆ แม่จะปล่อยมือออกเพื่อลดน้ำหนักให้พ่อ อย่างน้อยเรา3คนก็จะไม่ตายหมู่แต่พ่อก็ยังกุมมือแม่ใว้แน่นราวกับจะรู้ความตั้งใจ และความหมายของสิ่งที่แม่กำลังจะกระทำ น้ำยังพัดลูกพัดแรงขึ้นเรื่อยๆสายน้ำกระทบหน้าแม่จนด้านชา ทั้งหนาวทั้งเจ็บแต่พ่อก็ยังไม่ยอมแพ้ แม่รู้ว่าถ้ายังเกาะอยู่แบบนี้ไม่นานพ่อต้องหมดแรงและต้องยอมแพ้กับธรรมชาติแห่งนี้แม่นิ่งไปนานมากก่อนจะเล่าต่อราวกับแม่นึกภาพแห่งอดีตเป็นฉากๆและกำลังซับน้ำตาตัวเองอยู่... พ่อหันมาบอกแม่ที่กำลังจะหมดแรงตอนนั้น แม่ยังจำอยู่ทุกวันนี้เลย หากจะตายเราก็ตายด้วยกันครอบครับสำคัญมากสำหรับผม เราจะขาดใครไปไม่ได้คุณเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดและลูกก็ด้วยแข็งใจใว้นะตอนนั้นแม่ไม่มีแรงแล้วนะลูกความเหนื่อยกะสายน้ำมันทำเอาแม่จะสลบอยู่แล้วแต่แม่ก็ยังยิ้มให้พ่อแม่พูดได้แค่คำว่า ค่ะเท่านั้น
สรุปเราสามคนรอดไหมแม่ ผมถาม ถ้าไม่รอดแล้วที่ยืนคุยอยู่นี่ผีหรือไงแม่ผมยิงมุขตลกกลับมาผมก็เพิ่งรู้ว่าแม่ก็มีอารมขัน ผมแกล้งหยอกแม่เพราะกลัวแม่จะร้องให้แล้วผมต้องมานั่งปลอบอีก ผมแพ้น้ำตาผู้หญิงมาก แบบไม่อยากเห็นเลยต่อจากนั้นไม่นานก็มีคนมาช่วย เขาพาเรา3คนพ่อแม่ลูกขึ้นจากฝั่งแล้วพาไปโรงพยาบาล ตอนเช้าแม่ต้องวุ่นวายหน้าดูต้องวิ่งวน2ห้องทั้งห้องพ่อและลูกถึงมันจะอยู่ติดกันก็เถอะลูกก็ยังซนไม่รู้เรื่องไรมากหรอกหมดบอกลูกแค่ขาดอากาศจนช็อคไปเท่านั้น แต่พ่อนี่สิแม่พึ่งรู้จากหมอเมื่อเช้าว่ากระดูกไหล่หักและร้าว คงเจอน้ำม้วนตัวไปกระแทกหินตอนที่เจอน้ำป่า หมอยังบอกเลยคนอาการหยั่งงี้แค่ลำพังจะพยุงตัวเองกลางสายน้ำเชี่ยวก็เจ็บจนทนไม่ได้อยู่แล้วนี่ยังต้องมาอุ้มทั้งลูกแล้วยังต้องฉุดแม่อีก ต้องใช้กำลังใจมหาศาลจริงๆนี่แหละลูกความรักที่พ่อและแม่มี ลูกมั่นใจไหมละว่าจะรักใครสักคนได้เท่านี้
ผมถอนหายใจ......................มองไปที่เตียงมิน
ครับแม่ผมคิดว่าผมรู้แล้ว..................
มินยังคงนอนหลับตาอยู่ผมนั่งมองมินอยู่ข้างเตียงเห็นมินหายใจเบาๆสม่ำเสมอ ผมเริ่มคิดถึงวันแรกที่ผมเจอมินวันแรกที่มินตบผม วันแรกที่เราทะเลาะกัน และวันแรกที่เรากอดกัน....มินวันนี้สวยเหลือเกิน หน้าขาวๆยังนอนหลับตาไม่รู้เรื่องอะไร ซอกคอที่เรียวยาว...ตัดกับชุดคนไข้นิ่งทำให้มินยิ่งสวยขึ้นไปอีก ผมลองเรียกมินเบาๆหลายครั้งมินก็ยังไม่ยอมลืมตาตื่น จนผมคิดว่ามินแกล้งหลับหรือเปล่า ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมททีวีปิดทีวิทิ้งแล้วก็หันมามองมินซึ่งหลับตาไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง............(เสร็จกรู ผมคิด......) เอ้ยม่ายช่าย ม่ายช่าย ผมก้มลงไปกระซิบข้างๆหูมินครับพูดกับเขาเบาๆ ตื่นได้แล้วมินหากไม่ตื่นเราคงห้ามใจที่จะจูบมินไม่ได้ 
ผมก้มหน้าไปใกล้มินครับ ใกล้มากจนลมหายใจของเรากระทบกัน วินาทีนั้นที่ปากผมประกบกับมินเพียงเบาๆ ...................to be continue