19 มิถุนายน 2549 22:59 น.
สร้อยแสงแดง
ใจไม่จับเรื่องก็จบ
ใจสงบเรื่องก็จาง
ใจจริงไม่ทิ้งขว้าง
แม้อ้างว้างต่างก็ทน
ใจเอ๋ยเป็นอะไร
ใครทำให้ใจหมองหม่น
จับไว้ก็ต้องทน
มัวหมองหม่นบ่นทำไม
เพราะใจจับจึงจับเจ่า
เรื่องเศร้าๆก็เป็นไป
เพราะมัวจับอยู่ในใจ
น่าสงสัยไม่ปล่อยมือ
ฤามิกล้าผวานึก
เลยมิตรึกนึกแต่ยื้อ
ปล่อยเสียอย่ายึดถือ
เป็น..... อยู่...... คือ..... แค่ตัวเรา
ปลอบใจไม่ให้คิด
ติดจริตผู้อื่นเขา
ใจเราอยู่กับเรา
ใจไม่เศร้าเราปลอบใจ
19 มิถุนายน 2549 01:21 น.
สร้อยแสงแดง
เสียงกระซิบเป็นพักๆว่า รักนะ
รู้แล้วจ้ะว่าน้องปองรักพี่
เสียงเงียบหายเธอก็กลายหน่ายวจี
เหลือเสียงที่หลอกหลอนเข้าชอนใจ
อยากจะเชื่อว่าเธอรักสักครั้งหนึ่ง
จำเก็บไว้รำพึงถึงพิสมัย
จำเก็บไว้ระลึกตรึกหทัย
จำเก็บไว้ไม่หน่ายคลายศรัทธา
ยิ่งนานวันความจริงก็ยิ่งเลือน
มันคลาดเคลื่อนเลือนกลายใจโหยหา
ยิ่งนานวันก็ยิ่งเลือนเตือนอุรา
ยิ่งนานวันยิ่งผวาไขว่คว้าเงา
ทุกเย็นย่ำพร่ำเพ้อเป็นพักๆ
ทุกเช้าค่ำจำหักความโง่เขลา
แต่ก็ทำไม่ได้ละอายเรา
ต้องหลงเฝ้าฝันเพลียละเหี่ยทรวง
ว่า รักนะ รักนะ แล้วมาจาก
เหมือนตั้งใจกระชากลากของหวง
เอาหัวใจพี่ไปไม่ทันทวง
ยังควักดวงตาพี่ไม่รีรอ
17 มิถุนายน 2549 00:49 น.
สร้อยแสงแดง
เสาะหามาหลายภพ
ไม่ประสพที่ปรารถนา
เพชรดีมีราคา
พี่ค้นหากว่าพันเดือน
มาพบประสพเข้า
เขาเอาเจ้าไปใส่เรือน
แล้วเขาก็แชเชือน
ทิ้งให้เรือนเปื้อนเหงื่อไคล
สงสารจนจับจิต
จนมิคิดจะจากไป
จะรอวันไฉไล
สละเรือนให้เลือนหาย
แล้วพี่คงโดดรับ
เพชรงามขลับสู่เรือนใจ
ประคองไม่ห่างไกล
อยู่กับกายและใจเอย
13 มิถุนายน 2549 00:27 น.
สร้อยแสงแดง
ฉันยังรออยู่ไต้ร่มมะลุลี
รอตรงที่เราพบประสพรัก
รอตรงที่เรามอบใจหมายประจักษ์
รอตรงที่ความรักฟูมฟักงาม
ส่วนเธอเล่าเฝ้ารออยู่หนใด
ฉันเห็นเธอห่างหายไม่กล่าวขาน
ฉันนั่งรอตราบกว่าทิวาวาร
รัตติกาลคืบขยุ้มรุมบีบใจ
ก็ตั้งใจที่จะรอเพราะให้รอ
ฉันไม่ขอหลีกลี้หนีไปใหน
จะนั่งรออยู่ตรงที่ไม่ห่างไกล
แม้ไฉไลลืมว่าตนมีคนรอ
ถ้านึกได้ให้มาหาฉันหน่อย
ด้วยใจน้อยน้อยใจใช่ว่าขอ
ก็เธอบอกให้ฉันหมั่นมารอ
คงจะได้พะนอไม่จืดจาง
แค่จุดธูปหนึ่งดอกมาบอกฉัน
เราคงได้สร้างฝันกันอีกครั้ง
รักไต้ร่มมะลุลีพี่ไม่ห่าง
ไม่ปล่อยวางกอดน้องประคองเคียง
11 มิถุนายน 2549 23:08 น.
สร้อยแสงแดง
สาธุสะจะขอบ่น
เรื่องของคนอาศัยกิน
แอบฉวยโอกาสดิ้น
โกยทรัพย์สินใส่พกตน
หลอกลวงกระทั่งชาติ
แม้กษัตริย์ก็ไม่สน
ขายเสื้อหลอกฝูงชน
ขึ้นราคาน่าละอาย
เขาก่นกันทั้งเมือง
เพราะเสื้อเหลืองแพงเหลือหลาย
วันแรกที่ออกขาย
ถูกมากมายกว่าหลายเท่า
เห็นคนเขาสวมใส่
คนจัญไรเปิดกระเป๋า
จน- รวยกูขอเหมา
ดูดให้เมาบัลลัยราญ
นี่แหละหนาน้ำใจ
ของคนไทยให้โศกศัลย์
อาศัยหน้าด้านๆ
เข้าเข่นฟันพวกกันเอง
เสื้อเหลืองที่เรืองฤทธิ์
ที่ศักดิสิทธิ์คนยำเกรง
บันดาลพวกข่มเหง
เราคนไทยให้มอดด้วย
สาปแช่งให้สูญสิ้น
อยู่บนดินก็มวดม้วย
ให้ถูกโกงจนหายรวย
ให้เฮงซวยตลอดไป
เมื่อใดไอ้พวกนี้
จรลีจากเมืองไทย
พวกเราคงสบาย
เครียดคงคลายสบายเอย
หน้าส่วนตัว
1704
