28 กันยายน 2552 21:12 น.
สมุดใจ
เกิดทดท้อทรมานใจดวงน้อย
ทางนี้คอยกดดันให้ปวดเศียร
บอกอีกทางกลางใจกระอักเอียน
กัดกร่อนเหี้ยนดวงใจให้สิ้นแรง
ยิ่งพูดไปน้ำยิ่งเหมือนท่วมปาก
ช่างลำบากใจแท้เกินจะแบ่ง
นั่นก็แฟนนี่ก็แม่ต้องกินแคลง
ช่างทิ่มแทงให้เจ็บเสียดอุรา
นั่งอัดอั้นตันทุกข์จุดในอก
น้ำตาตกฝังในไร้เสาะหา
หลั่งอยู่ในใจท่วมไม่ออกมา
เจ็บเกินกว่าทุกคราที่หลั่งริน
คงต้องขอรับไว้ตัวฉันผิด
ไม่ขอคิดผลักโทษให้ใครบิ่น
จะขอเก็บความคิดไร้โบยบิน
วจีสิ้นจากลิ้นให้ยินมา
อย่าประชดประชันฉันต่อเนื่อง
จะเก็บเรื่องไม่บอกอย่าเสาะหา
ทุกสิ่งอย่างขอรับไว้ด้วยอุรา
ไม่นำพาให้ใครรับรู้เลย
พูดออกไปให้รู้เพราะคู่จิต
คู่ชีวิตข้างหน้าพาใกล้เสย
ได้เลือกแล้วเธอคือใจพักเชย
อย่าได้เอ่ยให้ร้าวราวฤดี
ฉันเคยติดห้วงทุกข์เพราะรักเก่า
ที่รุมเร้าไร้ซึ่งแม้ศักดิ์ศรี
อย่าให้ฉันหมดสิ้นที่พึงมี
ฟังฉันทีอย่าพ้อและตัดรอน
ฉันเหนื่อยท้อดวงจิตประดิษฐ์ห่วง
หลายทางพ่วงแบกไว้ไม่อาจถอน
รู้ว่ายากมากความขอวิงวอน
สิ่งรุ่มร้อนลดบ้างให้บางเบา
ใจได้แต่ครวญคร่ำลำนำจิต
คงต้องคิดแต่นี้มีอับเฉา
หากมีเรื่องเนื่องทุกข์ข้องใจเรา
หาใครเล่าแบ่งเบาคงไม่มี
15 กันยายน 2552 22:36 น.
สมุดใจ
ในรักนี้พานพบยังสบสุข
ไม่รู้ทุกข์จะเข้ามาตอนไหน
ในรักนี้เหว่ว้าบางห้วงใจ
ไม่รู้ได้รักแท้จริงแน่มา
สองปีผ่านย่างเข้าเงาครบสาม
รักยังตามถามไถ่และห่วงหา
ใคร่อยากรู้นานไหมในอุรา
เปลี่ยนวาจาผันรักแล้วจากไป
อาจเป็นเพราะยังกลัวและไหวหวั่น
ร้าวยังบั่นหั่นแผลไม่สดใส
แม้นเติมเต็มบางส่วนในฤทัย
แต่ยังไม่แก้ไขให้สวยงาม
เหมือนคนพลาดเคยพลั้งเจอบาดเจ็บ
แผลยังเก็บเหน็บช้ำเหมือนตำหนาม
ในบางครั้งเสียดแสบคล้ายติดตาม
หลอกหลอนยามรักรื่นเริ่มเพลา
รอยแผลเก่ายังแทงและย้ำจิต
หากจะคิดรักใครให้เผื่อหา
ความเปลี่ยนแปลงสักวันย่อมมีมา
รู้ไว้ว่ารักย่อมมีเปลี่ยนแปลง
อีกนานไหมรักนี้ที่คงอยู่
อยากจะรู้เมื่อไรรักเปลี่ยนแสง
จะตักตวงรักนี้แม้เคลือบแคลง
ให้เป็นแหล่งพลังก้าวดำเนิน
ขอตักตวง รักนี้ นานได้ไหม
ขอจิตใจคงมั่นไม่ผันเหิน
ขอคนรักอยู่ใกล้ไม่แยกเดิน
ไร้เผชิญความเศร้าเมื่อจากลา
27 พฤษภาคม 2552 21:01 น.
สมุดใจ
ตะวันลับขอบฟ้าดั่งฟ้าพราก
ใจไหววาบวิบวับดุจแรงหาย
ร่างคนเคยชิดเชยมิรู้คลาย
เดินจากสายคลองจักษุมิหวนคืน
ด้วยเราสองคล้องเกี่ยวในวันเก่า
คณาต่างรุมเร้ารักเริ่มฝืน
ยิ่งอยู่ยากมากนานพานกล้ำกลืน
วิเคราะห์คลื่นอารมณ์ที่บ่มปม
จากปัญหามองปัญหาหาสาเหตุ
สร้างขอบเขต รัก - ร้าง ฤาขื่นขม
ยิ่งนานวันสัมพันธ์ไม่ภิรมย์
เลยต้องข่ม ลาร้าง ทางแยกไกล
ก่อนกลับกลายสู่ศัตรูก่อนรู้สึก
ถลำลึกกว่าทันอารมณ์ไหว
ก่อนก้าวเกลียดอาฆาตจองเวรไป
ขอหยุดไว้เพื่อชีวิตที่ยาวยง
ถามหัวใจไว้ว่าเสียใจหรือ
แล้วมันคืออารมณ์ที่ยังหลง
หรือว่ารักยังติดมิปลดปลง
หรือว่าคงเสียดายกาลเวลา
คงต้องบอกว่าสุดท้ายใช่แท้แน่
แต่ไม่แพ้หัวใจที่ห่วงหา
ที่เสียไปถือว่าซื้อใจแกร่งมา
ให้รู้ว่าความสุขเป็นเช่นไร
หน้าส่วนตัว
1208
