มองฟ้าเหงาร้าวใจกระไรนี่
ยากพาทีรักคนที่มีเจ้าของ
ระทดท้อระทมใจเฝ้าใฝ่ปอง
แล้วก็นองน้ำตามานานปี

ทำเหินห่างร้างราต่อหน้าเขา
แต่ร้อนเร่าราวไฟกระไรนี่
ซุกซอกไซ้ยามลับตาหนาคนดี
ไฟสวาทบาดฤดีทุกวี่วัน

เจ็บกับการเย็นชาที่ถาโถม
ยามลูบโลมหวามไหวหัวใจหวั่น
หนาวและร้อนสับสนจนนิ่งงัน
เมื่อไหร่ฝันจะกระจ่างกลางดวงใจ

เป็นส่วนเกินในใจชายคนนี้
ร่างนี้พลีเพื่อสนองรองรับใคร่
แล้วก็ได้แต่เจ็บร้าวหนาวหัวใจ
ยามเมื่อเขาร้างไปไม่หวลคืน