22 มิถุนายน 2547 16:47 น.
สนธยา
คำว่า รัก สั้นๆ พูดง่ายๆ
ใคร ใครก็พูดได้
แต่ถ้าไม่ใส่ความจริงใจลงไป
มันจะมีความหมายอะไร
จงมอบความรู้สึก .. ความจริงใจ..ความห่วงใย
ให้กับคนที่เรารักดีกว่านะ
เพราะมันจะยังคงอยู่และยั่งยืนตลอดไป..
ไม่ดับสูญหายไปไหน...และ
จะตราตรึงหัวใจของหลายใคร หลายๆ คน
ตราบจน...สิ้น..ลมหายใจ..ของคุณ
15 มิถุนายน 2547 15:22 น.
สนธยา
ถ้าฉันเหงา...คุณจะอยู่เคียงข้างฉันหรือไม่
ถ้าฉันเศร้า...คุณจะปลอบใจหรือเปล่า
ถ้าฉันหนาว...คุณจะโอบกอดฉันหรือปล่อยฉันไว้คนเดียว
และถ้าฉันร้องให้..คุณจะรู้หรือไม่..
ว่า.......นั่นก็เป็นเพราะคุณ
13 มิถุนายน 2547 15:01 น.
สนธยา
คนเราจะหากำลังใจได้จากที่ไหน..ถ้าไม่ใช่ตัวเอง
อย่าบอกว่ารักคนอื่น...ถ้าไม่เคยแม้แต่จะรักตัวเอง
อย่าบอกว่าชนะ....ถ้าไม่เคยพ่ายแพ้
อย่าบอกว่ารัก..ถ้าเพียงเพื่อต้องการครอบครอง
คนเราจะหากำลังใจจากที่ไหน..ถ้าไม่ใช่ตัวเอง
กำลังใจเริ่มจากตัวเราทั้งสิ้น....
ทั้งสิ่งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต.....
ถ้าเราไม่หมดสิ้นหวัง....อะไรก็มาทำอะไรเราไม่ได้
เพราะเรามี.....กำลังใจ.....
12 มิถุนายน 2547 16:11 น.
สนธยา
I am walking on the trace of memories....
ฉันยังคงต้องเดินบนร่องรอยของอดีต
ถนนสายเก่า..รถเมล์คันเก่า
ต้นไม้ต้นเก่า..ม้านั่งตัวเก่า
สนามบาสเก่าๆ ..หัวใจเก่าๆ ของฉัน
มันยังวนเวียนอยู่ที่เก่าๆ แห่งนี้
แล้วใยเธอลืมหัวใจเก่าดวงนี้
ได้อย่างง่ายดาย...เมื่อไหร่
ถนนสายใหม่..รถเมล์คันใหม่
ต้นไม้ต้นใหม่..ม้านั่งตัวใหม่..
สนามบาสใหม่ ..หัวใจดวงใหม่
เมื่อไหร่..มันจะงอกงามที่หัวใจของฉันซะที
เมื่อไหร่....
ฉันไม่อยากเดินบนร่องรอยของอดีตอีกต่อไป....
4 มิถุนายน 2547 15:00 น.
สนธยา
ฉันรู้ดีเรื่องราวของเรา..เป็นไปไม่ได้
ฉันจึงควรรักเธอให้น้อยลง
น้อยลง..น้อยลง..ทุก..ทุกวัน
วันละน้อย....วันละน้อย
เพื่อให้ความเจ็บปวดของฉัน
เบาบางลงไป...น้อยลงไป
จนในที่สุดฉันก็จะไม่เหลือความคิดถึง
ให้เธออีกต่อไป
และวันนั้น..
ฉันจะเริ่มต้นกับใครสักคน
เริ่มจากน้อย..ทีละน้อย
จนฉันเริ่มแน่ใจ..
ฉันก็จะรักเขาให้เต็มหัวใจ
หัวใจของฉันมีไว้รัก..ทีละน้อย..ทีละน้อย
หน้าส่วนตัว
1516
