16 พฤษภาคม 2551 23:31 น.
สขิลา
จันทร์เพียงเสี้ยวมาดับซับหม่นหมอง
เพียงครรลองส่องเดินแทบไม่เห็น
เงาสลัวนำทางยังซ่อนเร้น
จันทร์เคยเด่นมาดับลับนภา
นภางามยามไหนลืมสิ้นแล้ว
ดั่งดวงแก้วหม่นหมองไม่รักษา
ต้องพ่ายแพ้แก่รักทำอปรา
สิ้นสิเหน่หาลาจากพรากอกไกล
แสงรุ่งสางร้างเลยเหมือนเคยเห็น
ก่อนเคยเป็นแสงโอบคลายหวั่นไหว
มาบัดนี้ลี้เร้นมิเป็นใจ
เหลือเพียงไฟอารมณ์คอยข่มเงา
สิ้นสนิทชิดเชยเย้ยแสงสี
ดั่งรวีหนีหายลับเหลี่ยมเขา
เคยโอบเอื้อเกื้อรักภักดิ์นานเนา
มาสูญเปล่าไร้ค่านิจจาเอย
ยามรักสิ้นแสงสุญไร้สิ่งหมาย
เทียนละลายปลายแสงไร้แรงเอ๋ย
เพียงสายลมพรมผ่านกาลลับเลย
หมดคำเปรยเอ่ยฝากแค่จากลา
หน้าส่วนตัว
1399
