ความรัก?

สการะตาหรา

"เราเป็นนักเรียนโรงเรียน... โรงเรียนที่อดีตเป็นวังเก่าแก่ รัชกาลที่ 5 เป็นผู้พระราชทานนาม แต่นักเรียนกลับทำตัวเหลวแหลก เข้าแถวไม่ตรงเวลา ไม่มีระเบียบวินัย" ท่านอาจารย์ผู้มีหน้าที่กล่าวสุนทรพจน์หน้าแถวก่อนเข้าเรียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง ทุกคำมีอัขระชัดเจน " นักเรียนบางคนยังไม่เข้าโรงเรียนก็มี ยังเล่นเกมอยู่ นักเรียนบางคนเข้ามาแล้วแต่แต่งตัวดูไม่ได้ รุ่นพี่ก็ใช่ว่าจะดีกว่ารุ่นน้อง..."

   คำพูดทุกคำนั้นอาจเข้าหูซ้ายของใครบางคน หรืออาจเข้าหูขวา สุดจะรู้ แต่ที่แน่ๆทุกคำพูดนั้นจะทะลุออกทางหูด้านตรงกันข้ามของผู้ฟังโดยไม่ต้องสงสัย หรือแม้แต่คนที่พูดเองนั้นก็คงไม่สงสัยเช่นเดียวกัน

   ทุกคำพูดเหล่านี้ยังคงเข้าหูข้างซ้ายแล้วทะลุหูข้างขวา หรือเข้าหูข้างขวาแล้วทะลุออกทางข้างซ้ายอยู่เป็นประจำ เหมือนเป็นอะไรซักอย่างที่เป็นแบบแผนที่จะต้องทำกันทุกปี... ทุกเดือน... ทุกอาทิตย์ แม้กระทั่ง... ทุกวัน

   ... แล้วทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม ...

   "นักเรียนโรงเรียนของเราถ้าเปรียบเทียบกับโรงเรียน... ที่อยู่ด้านตรงข้ามก็ถือว่าเหนือกว่ากันเยอะ เราโรงเรียนวัง ส่วนพวกนั้นโรงเรียนวัด... นี่เอาไปเอามาก็โรงเรียนวัดเหมือนกันนั่นล่ะ"

   ...พูดไปแล้วได้อะไร ใครวัง ใครวัด สรุปแล้ววัดเหมือนกัน แล้วอะไรคือประโยชน์?...

   "นักเรียนหญิงก็ต้องไปซอยผม นักเรียนชายกลัวน้อยหน้าต้องไว้ผมยาวมั่ง กลัวไม่เหมือนนักเรียนหญิง... เปิดเทอมมาทีแถวนักเรียนหญิงนี่ม่านไทรย้อยกันเป็นแถว อีกไม่นานนักเรียนชายก็คงเป็นแบบนั้นบ้าง"

   "วันก่อนครูไปเจอนักเรียนชายกลุ่มนึงใส่เครื่องแบบหลุดลุ่ย ดูไม่ได้ ไม่รู้คนอื่นเค้าจะว่ายังไง"

   "ทำไมพวกเธอไม่สำนึกบ้างว่าพวกเธอเป็นเด็กวังนะไม่ใช่เด็กวัด"

   "ทำไมพวกเธอไม่หัดดูตัวอย่างคนที่เค้าทำประโยชน์บ้าง ดูสิ ดูเวลาเค้าไปตอบปัญหากับโรงเรียนอื่น เค้าไปประกวดทำกิจกรรม แต่งตัวเรียบร้อย ผู้คนชมเชยมาถึงโรงเรียน"

   "นักเรียนที่ทำความดีคือพวกที่มีหัวคิด... สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียน ส่วนพวกเธอทั้งหลายที่ทำตัวไม่ได้เรื่องไม่เอาถ่านเนี่ย... คือพวกเห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ครูบาอาจารย์ที่ชาวบ้านเค้าว่าสอนนักเรียนไม่เป็น ทำให้พวกเธอดีไม่ได้"

   อะไรที่จำเจแบบนี้ยังคงเหมือนเดิม และจะดำเนินต่อไป... ฉันรู้ และฉันเข้าใจ ถึงแม้จะไม่แจ่มแจ้ง แต่ฉันก็เข้าใจ ส่วนจะเข้าใจว่าอะไรนั้น... ฮึ ไม่ตรงกับที่คนพูดอยากให้ฉันเข้าใจหรอกกระมัง

   "ถ้าเธอไม่ได้ใส่เครื่องแบบโรงเรียนครูจะไม่ว่าอะไรเธอซักคำ แต่นี่เธอใส่ชุดนักเรียน มีตราโรงเรียนปักอยู่ที่หน้าอก เธอแบกเกียรติยศของโรงเรียนเอาไว้... แต่นี่พวกเธอไม่เคยสำนึกเลย คิดว่าตัวเองก็แค่ตัวเอง ทำอะไรไม่เคยคิดถึงคนอื่น ไม่เคยคิดว่าโรงเรียนจะเสียหายยังไง ไม่คิดว่าคนอื่นเค้าไม่ได้ด่าเธอ แต่เค้าด่าครูนี่... ครูที่พร่ำสอนเธอมาด้วยความเหนื่อยยาก ครูที่เธอไม่เคยฟัง ไม่เคยใส่ใจนี่..."