วันหนึ่งเจ้านกน้อย อยากบินลอยล่องนภา จึงลอบหนีแม่มา แสวงหาผจญภัย อยากบินบนฟ้ากว้าง จึงหลงทางกลางป่าใหญ่ ผลัดถิ่นมาแสนไกล ด้วยสิ้นไร้แรงเผชิญ บาดเจ็บจากการพราก แสนลำบากต้องหกเหิน มันเหนื่อยล้าเหลือเกิน บนทางร้างช่างระทม ปีกช้ำบินไม่ไหว ด้วยสิ้นไร้แรงโต้ลม โอ้นกเจ้าอกตรม นอนแน่นิ่งกลางพงพี พรุ่งนี้หรือสักวัน นกตัวนั้นจะเปรมปรีดิ์ บินได้อย่างเสรี ด้วยศักดิ์ศรีแห่งศรัทธา เรียนรู้สิ่งที่เห็น เก็บซ่อนเร้นความอ่อนล้า เข้มแข็งได้สักครา จนปีกกล้าบินกลับรัง
หน้าส่วนตัว
1761
