คิดถึงมากใจเจียนขาดรอนรอน ต้องคอยซ่อนเก็บอาการไม่ให้เห็น อยากพบหน้าทั้งไม่มีเหตุจำเป็น ช่างอยากเย็นสุดจะหานห้ามหักใจ ยามไม่เห็นก็ใฝ่เฝ้าประหวัดถึง ใจรำพึงรนร้อนเธออยู่ไหน พอได้รู้ว่าเราอยู่ไม่ไกล ฝืนนิ่งไปได้ไม่นานก็พ่ายใจ หาข้ออ้างมากมายเพื่อพบเธอ ขอเพียงเจอแม้สักครู่ก็ยังไหว เสี้ยวสบตากลับสะท้านถึงทรวงใน แต่ต้องจำเผยไปอย่างเฉยชา เดินหาเพื่อนและใครอื่นไม่เหลือเลย จำต้องเกยมาหาเธอนั่นปากว่า ทำเป็นเหมือนไม่ตั้งใจหากต้องมา ใต้ฉากหน้าหวานซ่านใจเป็นนักนา อยากจะหยุดเวลานี้ไว้ให้นาน อยากจะขานเรียกเธออย่างคะขา แต่ก็กลัวหากเธอรู้และบอกลา เลยไม่กล้าจะแสดงต้องแสร้งไป เสก้มลงอ่านหนังสืออยู่หน้าเดิม คอยแอบเติมบันทึกทุกเสี้ยวเธอไว้ ทั้งภาพเสียงกลิ่นอายซับในใจ สุดหวั่นไหวเมื่อเห็นเธอข้างกาย แม้คนมากหลายหลากก็ไม่หวั่น แค่ที่นั่นมีเธอไม่ห่างหาย ฉันก็พร้อมจะไปหาทั้งใจกาย หวังไม่วายว่าเธอคง... อยากพบกัน...
ค่าล้ำเพียงสุวรรณ ณ แดนฝันสถิตย์นนท์ จงอาทฤตมนต์ แห่งจำนงแดแสดง ๒ วอนจันทร์..ขอใจ..บันดาลไป..ให้ดั่งฝัน..ทุกอักษรร้อยเรียงกลั่นจากใจ เพื่อส่งไปให้เธอได้รับรู้ จับหัวใจสองเรามาเคียงคู่ ให้รักเราคงอยู่ตราบนิรันดร์วันพุธที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2555, บ่าย 4โมง 18นาที
หน้าส่วนตัว
1477
จรดแนบตรึงติดในคำนึง
เฝ้ากระหวัดหวนถึงไม่จางหาย
จินต์สัมผัสแจ่มชัดกลางความดาย
กรโอบกายดุจเจ้าโอบกอดใจ...
แสนเจ็บปวดรวดร้าวทุกข์ระทม สุดขื่นขมฝืนยิ้มรับข่มเอาไว้ กัดฟันสู้แม้นน้ำตาหลั่งย้อมใจ ไม่ว่าใครก็อย่าได้แตะต้องมัน
อัสสุชลล้นเอ่อไหลระรื่น ประดุจคลื่นยามสงบวาโยหาย ก่อนหยดหยาดพิรุณจะโปรยปราย เสมือนคล้ายทุกอย่างสลายไป ดวงจันทราที่งดงามเคลื่อนประดับ โสตสดับสุรเสียงจากแดนไกล ดุจสายลมพัดพลิ้วคอยปลอบใจ ให้หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรา เมื่อถึงคราวยามหลับยังคงฝัน ไม่แปลผันยังคำนึงดั่งมัจฉา ที่เคลื่อนไหลว่ายไปไกลในธารา แม้นนิทราไม่เว้นวางว่างเปลี่ยวใจ ดั่งดวงดาวดวงเดือนนั้นดับมืด จะมีคืนไร้สิ้นแสงอีกนานไหม รัตติกาลช่างเนิ่นนานแสนยาวไกล อโณทัยถึงกาลใดจะหวนมา นานเท่าไรความเศร้าจึงจางหาย ต้องเดียวดายต่อไปอย่างไรหนา สิ่งร้าวรานคือการต้องจากลา ที่นำพาความโศกามาสู่ใจ ส่วนกายาเสมือนสิ้นไร้เรี่ยวแรง ดุจดั่งแสงเพียงเลือนลางจางหายไป จะกล้ำกลืนความรู้สึกนั้นเช่นไร แล้วแต่ใจเอาชนะตัวเราเอง .......................................... เมื่อเปิดตาเปิดใจหันมองกลับ แม้จะลับผู้ลาจากยังแลเห็น ความห่วงใยจากใจจริงของผู้เป็น แม้นยากเย็นเพียงใดจงลุกยืน...
