25 ธันวาคม 2546 16:55 น.
ศิลป์สรา
....ใครคนหนึ่ง ซึ่งเคยรัก ประทับจิต
เป็นเหมือนมิตร เพื่อนใจ ที่ปรึกษา
เป็นเหมือนพ่อ ห่วงใย ดั่งพี่ยา
สุขคณา นับได้ ชื่นใจปอง....
....ในวันนั้น ฉันฝัน มั่นใจเหลือ
มีเพียงเธอ แนบข้าง เสน่หา
คงสมปอง มีความสุข ทุกเวลา
อนิจจา เธอนั้น มากลับกลาย.....
....เหมือนฟ้าฝ่า ดังเปรี้ยง แสนเจ็บปวด
สุดร้าวรวด บอกช้ำ ระกำหลาย
ไม่เคยคิด ว่าเธอ จะทำลาย
ชั่งใจร้าย เหลือเกิน ฆาตกร....
....ในวันนี้ ไม่มีแล้ว ภาพความหลัง
คงจะฝัง ไว้เป็น อนุสรณ์
บอกตัวเอง ถูกเธอฆ่า เพื่อตัดรอน
ไม่แน่นอน วันข้างหน้า อาจเป็นเธอ.....
25 ธันวาคม 2546 16:39 น.
ศิลป์สรา
....อันดอกหญ้า ถูกประนาม ว่าต่ำต้อย
ค่าเล็กน้อย ไม่ควรคู่ กับเกศา
เกิดติดดิน ดอกไม่งาม ตระการตา
เปรียบเหมือนข้า ผู้อาภัพ ดั่งเจ้าเป็น....
....อีกไม่นาน นักข้าจะ ประกาศก้อง
ให้โลกต้อง ตกตะลึง กับสิ่งเห็น
แม้ดอกหญ้า จะไร้ค่า กว่าที่เป็น
ข้าจะเด่น พร้อมดอกหญ้า ค่าควรมอง.....
.....การประเมิน คุณค่า จากสิ่งไหน
เอาอะไร เข้ามาวัด บอกเฉลย
มองภายนอก ด้วยตาเปล่า โง่เขลาเลย
แล้วมาเอ่ย บอกค่ากัน ว่าไม่มี.....
....สิ่งเล็กน้อย เพียงภายนอก อย่ามองข้าม
สิ่งประนาม กลับล้ำค่า กว่าจะเผย
ร้อยดอกหญ้า เป็นมงกุฎ ไม่เฉยเมย
ข้าจะเอ่ย คุณค่าเจ้า แทนหมวกงาม....
24 ธันวาคม 2546 11:53 น.
ศิลป์สรา
....ในอดีต ที่ผ่านมา เหมือนฟ้าหม่น
ดั่งเมฆฝน มืดครึ้ม ทั่วทิศา
กระหน่ำแรง แสนเจ็บปวด เหลือคณา
ด้วยรักฆ่า ตัวฉัน ไม่หวั่นเกรง....
....ในความจำ ผังใจ ให้หวนคิด
เป็นความรัก ดำสนิท เฝ้าโศกศัลย์
ดั่งจานงาม ตกแตก กระจายพลัน
ความสมหวัง หมดสิ้น มลายไป....
.....ในวันนี้ เหมือนมี แสงสว่าง
ฟ้าผืนงาม เมฆหมอก เริ่มสดใส
ได้พบเธอ เรียนรู้ เป็นคู่ใจ
ถึงฉันไม่ เป็นคนแรก ของรักเธอ....
....ปัจจุบัน ขอฉันเป็น เศษใจหนึ่ง
เฝ้าคนึง แนบจิต ไม่หวั่นไหว
เธอมีรัก เป็นร้อย ไม่น้อยใจ
แต่ขอเป็น คนสุดท้าย ในใจเธอ.....
19 ธันวาคม 2546 18:10 น.
ศิลป์สรา
....มองเดือนเพ็ญ เด่นฟ้า งามอร่าม
เงากระจ่าง นุ่มนวล สีอ่อนหวาน
ตระการตา จิตรื่น สดชื่นบาน
ราตรีกาล เงียบสงบ อันร่มเย็น.....
....ลมพัดหวน รวยริน กลิ่นไออุ่น
ละมุนกรุ่น ชุ่มชื่น พริ้วลมไหว
ระเยือกเย็น หนาวเห็บ เก็บในใจ
อกสะท้าน หวั่นไหว ด้วยแรงลม....
....มองนภา ค่ำคืนนี้ มีดวงดาว
สุกสกาว สว่างฟ้า พาสุขสม
ระยิบระยับ ละอองดาว ผ่านสายลม
ไม่ระทม เหมือนดอกไม้ ในพนา....
....เอียงหูฟัง ลมพัด ใบไม้ไหว
อยู่เพียงกาย ตัวฉัน ในพฤกษา
ต่อไปนี้ ไม่โดดเดี่ยว เปลี่ยวเอกา
เพราะมีฟ้า และดวงดาว เป็นเพื่อนใจ......
18 ธันวาคม 2546 15:37 น.
ศิลป์สรา
....มองท้องฟ้า สีคราม ช่างสดใส
อิ่มเอิบใจ ร่มเย็น เห็นฟ้าผ่อง
นกบินคู่ เป็นฝูง ดูน่ามอง
ส่งเสียงร้อง จิ๊บจั๊บ จับอุรา....
....เหลียวมองนก ตัวน้อย คอยหาคู่
มันร้องอยู่ บนกิ่ง ในพฤกษา
เหมือนสัญญาณ คอยเตือน เงื่อนเวลา
เจ้าคอยหา เพื่อนใจ ใครบางคน....
....อิสระ เสรี เจ้ามีได้
ถึงเหงาใจ หนาวกาย เจ้าหลีกพ้น
บินให้ผ่าน ห่างไกล ในกมล
สู่เบื้องบน ไม่ได้ เป็นทาสใคร....
....แต่บางคน นี่สิ แสนลำบาก
อยากจำพราก หนีไกล ให้สดใส
เลือดในอก ล้นทะลัก อยู่ภายใน
จิตอยากให้ อิสระ เหมือนเจ้าเป็น.....
หน้าส่วนตัว
1354
