~ รักข้ามขอบฟ้า ~

ศศร

ฉันยืนอยู่เดียวดายท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมไปทั่ว
 ...ร่างฉันสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บและความเย็นจับขั้วหัวใจ

 ฉันอยู่ที่ไหน ? 

 ทำไมฉันรู้สึกอ้างว้างจัง 

...ฉันทรุดลงนั่งคุกเข่ากอด อกไว้แน่น   แต่ฉันยังไม่หายหนาว
...น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินอาบแก้มสองข้าง...
แล้วฉันก็สะดุ้งเมื่อมี.. มือขาวที่นุ่มนวลมาสัมผัสเบา ๆ ที่ไหล่
แล้วโอบร่างฉันให้ลุกขึ้นยืนในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเธอ 
เธอโอบกอดฉันไว้แนบ อก....
ความอบอุ่นแผ่ซ่านถ่ายทอดจากใจเธอถึงใจฉัน.... 
เสียงนุ่มอ่อนหวานกระซิบแผ่ว ๆ ข้างหูฉันว่า ....

  ไม่ต้องกลัวเราจะไปด้วยกัน 

เธอโอบกอดฉันไว้ด้วยสัมผัสที่ทะนุถนอม...
และพาฉันก้าวเดินช้า ๆ แต่มั่นคงไปตามทางข้างหน้า...
ฉับพลันอากาศเกิดแปรปรวน  ลมพายุโหมกระหน่ำ...
วงแขนของเราที่โอบกระชับกันไว้ไม่อาจต้านแรงกระหน่ำของพายุร้ายได้ 

.........มื อ เ ธ อ  มื อ ฉั น........     ค่อย ๆ อ่อนแรงคลายออกจากกัน........

 ที่ รั ก 

...ดวงตาฉันพร่าเต็มไปด้วยม่านน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย
และความรุนแรงของสายฝน..........

 โอ้  !!    ที่ รั ก.......ฉันมองไม่เห็นเธอเลย...  

...เสียงสายฟ้าผ่า  ดั่งจะกระชากหัวใจฉัน ให้พินาศลง

 ที่ รั ก....อีกไม่ไกลเราก็จะไปถึงจุดหมายปลายทางที่เราฝันร่วมกันแล้ว 

 ที่ รั ก.... เธออยู่ไหน ?  

ฉันหวังเพียงได้พบเธอเท่านั้น.....
แต่พายุฝน  ลมแรง  เกินกว่าที่ฉันจะคว้าเธอกลับคืนมา...........

 (((((((   ข อ บ ฟ้ า   ))))))) 

 ปลายทางของเราอยู่อีกไม่ไกล ......

 แต่ฉันจะไปได้อย่างไร ? .........

 .................. เ มื่ อ ไ ม่ มี เ ธ อ...............


                                                                                    ศศร