22 ตุลาคม 2554 11:30 น.
ศรีสมภพ
ลอยคอรอคอย ..อย่าถอยท้อ
น้ำแค่คอพอดียังมีหวัง
ลมหายใจยังมีแรงแห่งพลัง
ทรงกายตั้งเพื่อหวังชัย..ในไม่ช้า
รอคอยลอยคอ .. ต่อไปเถิด
เมื่อมันเกิด เปิดใจไม่ทุกข์หนา
น้ำท่วมปรี่ หนึ่งวิถีแห่งธรรมา
รอเวลามันล่าถอย..ไม่ลอยคอ
รอน้ำใจ..ไหลหลั่งทั่วฝั่งฟาก
ที่สมัครรักจะให้แม้ไม่ขอ
มากหรือนิด จิตกุศลช่วยคนรอ
ที่ลอยคอ..รอน้ำใจในสายชล
ลอยคอรอคอย ..อย่าน้อยใจ
น้ำใจไทยไหลท่วมซ้ำนำภัยพ้น
รอสักนิด อย่าคิดน้อยคอยผู้คน
จะมายลจะมาเยือน..เป็นเพื่อนเรา
คนไม่ท่วม .. ร่วมกันคิดพิชิตน้ำ
เช้ายันค่ำคร่ำเคร่ง และเร่งเร้า
ช่วยคนท่วม ร่วมทุกแรงช่วยแบ่งเบา
ใช่เราเขา ! เราคนไทยไปด้วยกัน
ลอยคอรอคอย .. ปล่อยวางจิต
ปลงชีวิต คิดทำใจอย่าไหวหวั่น
อนิจจัง ทุกขัง ตั้งจิตมั่น
รอคอยวันมันจากไป ..ไม่ลอยคอ !
รอ .. รอ และรอ
21 ตุลาคม 2554 07:44 น.
ศรีสมภพ
มหาสมุทรที่สุดนั้น คือแม่ฉันในกาลก่อน
แดดเผาเข้าก็ร้อน สุดผัดผ่อนก่อนเป็นไอ
ก่อตัวไปทั่วฟ้า เป็นเมฆาไม่ช้าได้
กลายตนเป็นฝนใหญ่ ลมพัดไปในแผ่นดิน
หยดน้ำฝนพรำนั้น คือพวกฉันมั่นถวิล
ฟ้าปล่อยลอยสู่ดิน ชโลมรินให้ดินฉ่ำ
ผืนถิ่น ดิน เขา ป่า แอ่นอกอ้ารอท่าน้ำ
เริงร่าคราฝนพรำ ร่วมดินน้ำ ล้ำนานมา
รากดูด หยุดพวกฉัน มีเชิงชั้นลาดหลั่นช้า
เก็บกักอย่างนักหนา ทุกครั้งคราที่มาเยือน
แบ่งส่วนมวลพวกฉัน ไหลเจือจานไม่ฟั่นเฟือน
ลำธารนั้นเสมือน ทางฉันเคลื่อนไหลเลื่อนมา
แม่น้ำนำช่วงต่อ พาลอยคอชะลอบ่า
ผ่านเมืองมนุษย์มา มุ่งออกท่ามหาสมุทร
วัฏจักร..วิถีฉัน มีนมนาน บริสุทธิ์
ตราบที่มีมนุษย์ เริ่มยื้อยุด..ฉุดฉันไว้
พวกเขาเข้าห้ำหั่น ตัดโค่นฟันกันยกใหญ่
ขุดถม ล้มป่าไม้ ล่มสลาย ไม่นำพา
โลกจึงร้อนไม่ผ่อนพัก เผาแม่หนักผลักขึ้นฟ้า
มรสุมรุมเข้ามา เพิ่มฝนฟ้าหนักกว่าก่อน
มวลฉัน นั้นมากขึ้น ป่าไม่ฟื้นผืนแล้งร้อน
รากดูด หยุดฉันก่อน ร้างสลอนราบสลาย
เขื่อนต้าน ฉันยิ่งคลั่ง เพิ่มพลังโถมถั่งใหญ่
แม่น้ำสุดช้ำใจ รับไม่ไหวใหญ่เกินตัว
มนุษย์รุดหน้ากั้น เสริมขอบคัน..ฉันปวดหัว
มหาสมุทรไกลสุดตัว เจอคันทั่ว ฉันมั่วทาง
นับนานกักฉันอยู่ มนุษย์รู้ สู้ กั้น ขวาง
ขัดแย้งทุกแห่งทาง แบ่งฟากฝั่ง ไม่ฟังกัน
มนุษย์เอ๋ย ! ขอเอ่ยทัก มวลน้ำมากเกินกักกั้น
เปล่าดาย ใยโง่กัน แค่ปล่อยฉันปัญหาหาย
มหาสมุทร ..ที่สุดนั้น คือบ้านฉัน ฉันต้องไป
คิดถึงแม่ ถูกแช่ไว้ ปล่อยฉันไป ! ไม่ไหวแล้ว !
กั้นกันใหญ่ ..ใยโง่จัง ! ฉันจะพัง ..ฉันจะไป ! ( ไม่ไหวแล้ว )
19 ตุลาคม 2554 08:07 น.
ศรีสมภพ
มหาสงคราม! ..น้ำกับมนุษย์
ใกล้สิ้นสุดน้ำจ่อทัพกับกรุงใหญ่
เคลื่อนพลครบโอบล้อมพร้อมเจาะไช
ยื่นความพ่ายให้กรุงเทพฯ เจ็บไปนาน
ตีหัวเมือง เหนือถึงกลางเส้นทางศึก
สมใจนึก ย่อยยับทุกหย่อมย่าน
ยอมสยบ ซบสยองเจิ่งนองนาน
ทัพน้ำผ่านข้ามเข่น ..เป็นเชลย
กินเวลานับเดือนที่เคลื่อนทัพ
ตีฝ่ายรับยับเยินเกินจะเอ่ย
ยึดเมืองคนจนสมใจแล้วไปเฉย
มัดเชลย ให้จองจำด้วยน้ำล้อม
ผู้เยี่ยมยุทธ์.. เร่งรุดหน้าฝ่าผู้ต้าน
ตีสะพานบ้านถล่มจนจมจ่อม
ทิ้งถิ่นที่หนีเตลิด เปิดค่ายป้อม
พ่ายทัพพร้อม ยอมให้ผ่านบานตะไท
ศึกครั้งใหญ่ จ่อคอหอยคอยโอกาส
หลังตีกวาด ซัดหน้าด่านผ่านมาได้
ฝนเสริมซ้ำน้ำเค็มหนุนให้วุ่นวาย
ป่าวกระจาย อพยพ สยบสยอง !
ในกำแพงแห่งเมืองหลวง.. น่าห่วงนัก
สองฝ่ายผลัก หักเหลี่ยมชัดงานขัดข้อง
แย่งนำทัพ จนสับสนให้คนมอง
ใยจักต้องมาข้องขัด ..อึดอัดใจ !
มัวแต่เกี่ยง ถกเถียงกันเช้ายันค่ำ
เอาชนะ ฉะถ้อยคำเป็นยำใหญ่
โดนทัพน้ำข้ามกำแพงแซงเข้าไป
เคลื่อนพลไหล สู่ใจกลางอย่างง่ายดาย..
มหาสงครามน้ำกับมนุษย์ ..ใกล้หยุดแล้ว
คนในแนวแถวแตก แหวกช่องไว้
แผนการรบพบปัญหา ..คงปราชัย
ทัพน้ำใหญ่ คงไหลล้น..จนสิ้นกรุง !
โอ ..พระเจ้าจอร์ช !
17 ตุลาคม 2554 11:01 น.
ศรีสมภพ
อุทกใหญ่ภัยพิบัติ ! หลายจังหวัดน้ำจัดหนัก
บ่าไหลไม่วางพัก เกินเขื่อนกักผลักลงมา
เชียงใหม่..ไหลล้นฝั่ง หวอไม่ดังพังร้านค้า
ท่วมเมืองคนเคืองด่า คำสั่งมา ผู้ว่าย้าย !
ลำพูน..หละปูนก๊า น้ำกวงบ่ามากันใหญ่
ปั่นป่วนสวนลำไย ผลไม่ใหญ่ไร้ราคา
ลำปาง..หละปางเน๊าะ บ้านเป็นเกาะเหมาะจังหวา
น้ำหลากจากเขาป่า หนักแต๊ว่า หน้าละห้อย
เมืองตาก..กักน้ำเกลื่อน น้ำล้นเขื่อนเคลื่อนลงดอย
ผู้คนรายร่นถอย ดูเหมือนลอย..กระทงสาย
กำแพงเพชร..กำแพงพัง น้ำประดังจมฝั่งหาย
โบราณสถานใหญ่ ล่มสลายกล้วยไข่ล้ม
สุโขทัย..ก็ใจถอด ไปไม่รอดน้ำตอดล่ม
รายล้อมบ้านจ่อมจม ร้องไห้ขรม ล่มไร่นา
พิษณุโลก..โดนพิษโลก ตื่นอุทกน้ำโลกบ่า
บางระกำช้ำหมดท่า รัฐชูหรา เป็นโมเดล !
อุตรดิตถ์..โคลนปิดป่า หลายชีวาหาไม่เห็น
หลายหลังพังกระเด็น ฤทธิ์นกเตน..เต้นสามช่า
นครหวัน..สวรรค์หาย กั้นคันใหญ่เกือบได้หน้า
น้ำใหญ่ซัดหมดท่า จมน้ำตา..ใต้บาดาล
อุทัยฯ ..ไหลท่วมก่อน คนขอดค่อนข่าวไม่ขาน
ยายมะขามนามหญิงมั่น ดังสนั่นขึ้นหน้าหนึ่ง
ชัยนาท..น้ำกวาดเรียบ เขื่อนปล่อยเงียบข่าวเหม็นหึ่ง
ท่าจีนท่วมไม่ถึง บรรหารขึ้งถึงแก้ข่าว
สุพรรณ..คันกั้นใหญ่ เตรียมการไว้ น้ำไม่เข้า
แย้งเห็นเป็นเรื่องราว เบื้องลึกเล่า ไม่เข้าใจ !
ลพบุรี..บุรีลบ น้ำท่วมกลบลบเมืองหาย
บางโฉมศรี ที่กั้นไว้ พังทลายหลากไหลมา
อ่างทอง..นองอ่วมอ่าง ลึกเกินหยั่งยังท่วมบ่า
จ้าละหวั่นบ้านวัดวา ปีนหลังคา ทั้งหมาคน !
เมืองสิงห์..คนจริงพร้อม ปั้นเขื่อนล้อมไม่ยอมขน
น้ำเว้นเห็นแก่คน กั้นได้ผล จนเด่นชัด
อยุธยา..บ่าทะลัก โดนรุมหนักป่าสักซัด
หลายนิคมถล่มกวาด แสนล้านบาท! จัดว่าน้อย
ปทุมฯ..น้ำสุมหัว กรุงเทพกลัวกั้นไม่ถอย
ทะเลาะกันกั้นหรือปล่อย สองฝั่งถ่อยถึงต่อยกัน
นนทบุรี..ก็ปรี่ท่วม หน้าด่านร่วม ท่วมกรุงเทพฯ
ทหารกั้นตะเข็บ จำต้องเจ็บแทนเทพท่าน
กรุงเทพฯ..เซฟสุดเหวี่ยง ฝ่ายค้านเคียงไม่เถียงกัน
ปรองดองต้องร่วมมั่น ต่างมีบ้านย่านใจกลาง
ไข่แดง..แห่งเมืองยิ้ม น้ำเริ่มปริ่มยิ้มเริ่มห่าง
ปัจจัยหลายๆอย่าง รอประดัง ..สุดหยั่งรู้
ที่มั่นเมืองสุดท้าย ต้องวัดใจพ่ายหรือสู้
อึดใจคงได้ดู ต้องได้รู้ อยู่หรือไป !
อุทกใหญ่ภัยพิบัติ.. หลายจังหวัดล่มสลาย
กรุงเทพฯเซฟไม่ได้ หมายถึงไทย..ตายยกเมือง !
คงเป็นเรื่อง เมืองหลวงล่ม ..จมบาดาล ! อิอิ ..
15 ตุลาคม 2554 08:21 น.
ศรีสมภพ
มหาวิกฤติ ฤทธิ์นกเตนเห็นปัญหา
มหึมาแห่งห่าฝน จนล้นเขื่อน
หลายลูกซ้ำน้ำท่วมบ่ามาร่วมเดือน
จากเหนือเลื่อน เคลื่อนผ่านถึงย่านกลาง
อุทกใหญ่ ภัยพิบัติจัดมาหนัก
เกินเขื่อนกักต้องผลักลง ไม่คงขวาง
ถลันถล่ม จมหย่อมย่านบ้านรายทาง
ทะลวงล้าง อย่างบ้าคลั่งเกินตั้งตัว
มนุษย์น้ำ เผ่าพันธุ์ใหม่ได้กำเนิด
บ้าระเบิดเลิศระห่ำ น้ำมิดหัว
จ้ำเรือพายไล่เก็บของผยองตัว
เกินจะกลัว เกินจะบ่นทนอยู่ไป
เชลยน้ำ..สงครามพ่ายได้ประจักษ์
ต่างตระหนักจักหนีมัน โหมกั้นใหญ่
น้ำถูกบีบ ถีบถลนกระโจนไว
ทะลุไล่ใส่แนวกั้น.. บั่นทลาย
มนุษย์บก ..จึงแพ้พ่ายร่ำไห้ทั่ว
โดนจับตัวเป็นเชลย ถูกเผยไต๋
เป็นผู้กล้าอาจหาญคิดการใหญ่
ก่อนทำใจในที่สุด ..มนุษย์น้ำ !
หลายคนนับรับไม่ได้ ใจไม่ผ่าน
จำทิ้งบ้านทิ้งบางอย่างกลืนกล้ำ
หนีและหนี ทุกที่ไปหลายครั้งช้ำ
เงาคลื่นน้ำ ยังตามหลอนนอนละเมอ
เอาอัตตา..ทิ้งไปหักใจคิด
อนัตตา.. ปลงชีวิตที่ผิดเผลอ
มนุษย์น้ำหรือบก วนวกเจอ
พร้อมเสมอใช้สมอง ครองตัวตน
ฝ่าวิกฤติ อุทกภัยที่ใหญ่ยิ่ง
ฝ่าความจริง นิ่งให้ได้ใช้เหตุผล
บกหรือน้ำ หากทำใจภัยก็พ้น
มนุษย์ผองต้องเวียนวน..ทนกับมัน !
ทุกข์มหันต์ ..,มหาภัย ก็พ่ายเอง !
หน้าส่วนตัว
939
