นิยายอ่านจบเรื่องแล้วช่วยกันตั้งชื่อเรื่องหน่อยจ้า (ตอนที่ 1)

ศรรกรา

สวัสดีจ้า...ฝุ่น  เจ้าของเสียงมองเจ้าของชื่อด้วยสายตาล้อเลียน  หลังจากที่เห็นว่าเขาทำสีหน้าตกใจ  เนี้ย  จะไม่เชิญข้าวเข้าไปข้างในก่อนเหรอจ๊ะ  หล่อนพูดต่อหลังจากเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะเชื้อเชิญ  ทำให้ชายหนุ่มที่ตกอยู่ในภวังค์ต้องเบนตัวเพื่อให้หญิงสาวเข้ามาข้างใน  
ปานชนกล้มตัวนั่งบนเก้าอี้ที่ใกล้ที่สุดเหมือนกับว่าเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมามากมาย  และสอดส่ายสายตาสำรวจบริเวณบ้าน  ข้าวไม่นึกเลยว่าจะได้เจอฝุ่นที่นี่   ที่นี่ยังเหมือนเดิมนะ  หล่อนพูดต่อ หลังจากเห็นว่าเขายังคงเงียบ  
ไต้ฝุ่นมีอาการตกใจ และอึดอัดใจมาก   เขาไม่ได้พบปานชนกเลย  หลังจากที่เธอหนีหน้าเขาโดยที่เขาก็ไม่รู้สาเหตุ  เขายอมรับว่าเขาเสียใจมากกับเหตุการณ์ในวันนั้น    เฮ้ย! ไอ้ฝุ่น   ข้าเห็นยัยข้าวไปเที่ยวดูหนังกับไอ้โต้งจริงๆนะเฟ้ย   ข้าไม่ได้ตาฝาดแน่ ๆ  ไต้ฝุ่นเชื่อว่าเรื่องที่ไอ้กลิ้งมันเล่าก่อนที่เธอจะหายไปน่าจะเป็นสาเหตุหนึ่ง  แต่เขากลับไม่เชื่อ  เพราะมันไปน่าจะเป็นไปได้ในเมื่อปานชนกยังคบเขาเอยู่	
                  คุณยังไม่ตอบข้าวเลย  ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่  เสียงหล่อนทำลายความเงียบอีกครั้ง  ตั้งแต่ข้าวเข้ามา  ข้าวยังไม่ได้ยินเสียงคุณพูดสักคำเลย  หรือว่าไม่อยากเจอข้าวคะ  หล่อนทำเสียงน้อยใจ  ผมขอโทษ  เอ่อ....แล้วข้าวมาทำอะไรที่นี่ฮะ  แทนที่จะตอบเขากลับเป็นฝ่ายถามกลับ  คะ...คะ..คือว่าข้าวจะขอรบกวนฝุ่นพักที่นี่สักระยะหนึ่ง   ได้สิ  คำตอบของฝุ่นทำให้ข้าวแปลกใจ  เพราะหล่อนมั่นใจว่าจะได้รับคำปฏิเสธอย่างแน่นอน
                    แม่  เดี๋ยวไผ่จะเข้าไปในเมือง  แม่จะฝากไผ่ซื้ออะไรรึปล่าวคะ  เด็กสาวตะโกนเรียกแม่  พลันเดินไปที่มอเตอร์ไซค์คันเก่าที่จอดอยู่  เอ็งจะไปทำไมกันนักกันหนาว่ะกะอีแค่ไปส่งไปรษณีย์แค่นี้  เออน่าแม่...เดี๋ยวหนูก็มาเด็กสาวพูดตัดบทก่อนที่จะขับรถออกไป  นางจันทร์ก็ไม่รู้ว่าทำไมบุตรสาวถึงต้องเขียนไปรษณีย์ไปส่งที่ตัวเมืองแทบทุกวัน  ทั้ง ๆที่ไม่ต้องลำบากไปไกลถึงขนาดนั้น  และไปรษณีย์ที่เธอเขียนก็เขียนถึงไต้ฝุ่นที่เธอก็พบเจอเขาทุกวัน  เด็กสาวมักบอกปัดทุกครั้งที่นางเคยซักถามเหตุผล   นางคลี่จดหมายที่บุตรชายส่งมาให้  ซึ่งนางออกมาอ่านซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  และทุกครั้งนางก็ต้องร้องไห้ทุกที   นี่ก็เกือบจะห้าปีแล้วที่ไอ้โต้งไม่ได้ส่งจดหมายมาอีกเลย  ตั้งแต่มันสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพได้   ล่าสุดที่นางได้ทราบข่าวบุตรชายก็คือ  เขาได้ทำงานเป็นพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ  นางบรรจงพับจดหมายเก็บเข้าซองเหมือนเดิมเมื่อถึงเวลาทำอาหารเย็น  ซึ่งนางต้องทำอาหารส่งไปที่บ้านของฝุ่นด้วย  น้าจันทร์ตั้งแต่วันนี้น้าคงต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นหน่อยน่ะ....เพราะผมมีแขกมาพักคนนึงน่ะ  ฝุ่นได้สั่งนางไว้หลังจากที่นางไปส่งอาหารให้ในมื้อเช้า   ถึงแม้ว่ามันจะเหน็ดเหนื่อยเพิ่มขึ้น  แต่นางก็ยินดีทำเพราะมันก็เท่ากับนางได้รายได้เพิ่มขึ้นด้วย