29 มกราคม 2550 10:56 น.
ศรรกรา
หน้าตาเธอ ก้อไม่หล่อ แค่งั้นงั้น
แต่ใยฉัน ดันมาหลง ได้ไงหนา
เดินไหล่ห่อ งออย่างกุ้ง เหมือนลุงตา
ซ้ำเดินมา ขายังเป๋ เท่ห์ยังไง
เวลาพูด ฟังแล้วเหนื่อย เมื่อติดอ่าง
ผิวเป็นดวง เป็นด่าง หน้าเป็นไฝ
ฟันก็เขรอะ เลอะเป็นคราบ (กลิ่น) สาปฝังใน
ทั้งขี้ไคล หนาเตอะ เยอะเป็นเซ็น
ตั้งแต่แรก เจอเธอ ตรงหน้ารั้ว
ก็เธอมัว เก็บขวด จึงไม่เห็น
ทั้งกระดาษ พลาสติก ที่จำเป็น
และเดินเข็น ซาเล้ง ไม่หันมา
ตั้งแต่นั้น ฉันก็เฝ้า รอเธออยู่
ยังเฝ้าดู เธอด้วยใจ เสน่หา
ณ ที่เก่า เวลาเดิม ที่เจอมา
หลังคาแดง อย่าลืมหา มาทักทาย
26 มกราคม 2550 16:24 น.
ศรรกรา
อยากเป็นแมว คอยเคล้าเคลีย อยู่ข้างขา
อยากเป็นหมา จะสอพลอ ไม่ห่างหาย
อยากเป็นหมอน เธอนอนหนุน อุ่นสบาย
อยากเป็นสาย ลมพัด สัมผัสเธอ
อยากจะเป็น สบู่ เธอถูไถ่
อยากจะเป็น กางเกงใน ใช้เสมอ
แต่ไม่อยาก เป็นอย่างหนึ่ง เลยนะเออ
นั่นก็คือ ขี้กลากเธอ ไม่อยากเป็น
25 มกราคม 2550 17:10 น.
ศรรกรา
จะรักใคร ชอบใคร ฉันไม่ว่า
แต่ช่วยหา คนไกลตัว จะได้ไหม
อย่างน้อยก็ อย่าให้เห็น เป็นอะไร
มันบาดใจ รู้ไหม อย่าได้ทำ
จะรักชอบ อยู่ในกรอบ เพียงเท่านี้
ระริกระรี้ แบบนั้น ฉันไม่ขำ
สิ่งที่ขอ เหมือนกับว่า ฉันใจดำ
ขออย่าทำ เพียงเรื่องนั้น เท่านั้นเอง
เธอรักพี่ แต่หลี มาสีน้อง
ฉันแอบจ้อง มองมา ตาเขม่ง
พอรู้ทัน ก็พลันแสร้ง แกล้งเป็นเซ็ง
ก็ดันเล็ง เด็ก ป. 6 น้องฉันไง
25 มกราคม 2550 09:45 น.
ศรรกรา
พอได้แต่งนิทานเรื่องพ่อขอทานกับลูกชายเศรษฐี แล้วให้นึกถึงกลอนหนึ่งที่ศรรกแต่งขึ้นและเคยนำมาลง ชื่อ ขอทาน.....กะลา....หมาแก่ ซึงสามารถนำมาเชื่อมต่อได้กับเรื่องนี้ค่ะ จึงขออนุญาตลงอีกครั้ง เผื่อเพื่อน ๆ อ่านและจะได้มีอารณ์ต่อเนื่องกัน
เอาเป๋าเสื้อมารองแทนหมอนหนุน
น้ำข้าวอุ่นซดเพียงแค่แก้กระหาย
เสื่อไม่ต้องนอนกับพื้นก็สบาย
อยู่เดียวดายเอนกายราบกับพื้นดิน
สมบัติมีแค่กะลาและหมาแก่
ความอาภัพกับย่ำแย่คือทรัพย์สิน
ผิวเป็นดวงล้วนเป็นเกลื้อนคันอาจิณ
ตัวมีกลิ่นเหงื่อสาปอาบกายา
เจ้าเพื่อนซี้มีแต่หมัดคันขนาด
สุดอุดจาดดูไม่ออกบอกว่าหมา
ไม่มีขนมีแต่เห็บระลานตา
สี่บาทาเดินเหยาะเหยาะเพราะรถชน
ทั้งสองเกลอเจอกันในวันก่อน
หาที่ซุกหัวนอนริมถนน
ต่างก็มุ่งเอาตัวรอดอย่างทุรน
ทั้งหมาคนเดินทางตามวิธี
เห็นผู้คนแต่งตัวสวยทั้งนั้น
แต่คุณท่านจะเมตตาบ้างไหมนี่
ขอแค่เงินซื้อข้าวถุงหุงอย่างดี
หวังท่านมีเจียดให้บ้างเป็นทานบุญ
วันหนึ่งมีคนพบศพชายชรา
กับซากหมาที่นอนกอดก่ายหนุน
เหมือนกับซุกให้ไอร้อนรออรุณ
ให้ไออุ่นต่างผ้าห่มคืนหนาวเย็น
25 มกราคม 2550 09:16 น.
ศรรกรา
อยากลองแต่งนิทานยาว ๆ สักเรื่อง หวังว่าเพื่อน ๆ ทนอ่านหน่อยนะค่ะ เพราะ หรือไม่เพราะยังไง ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย มันอาจมีแง่คิดดี ๆ สอดแทรกอยู่ในนั้น
มีชายแก่ ฐานะดี มีลูกหนึ่ง
หวังเพียงพึ่ง ลูกชาย ไว้หนักหนา
พ่อนับวัน ก็มีแต่ แก่ชรา
ให้ลูกยา ปรนนิบัติ และพัดวี
สมบัติพ่อ ที่ก่อร่าง สร้างนานนับ
แม้ชีพดับ ทรัพย์เหลือใช้ อย่างเต็มที่
ลูกลำบาก ยากเข็ญ เป็นไม่มี
เพราะพ่อนี้ ปูทางให้ เจ้าสบาย
แล้ววันหนึ่ง ชายแก่ เรียกลูกรัก
ให้ตระหนัก สิ่งที่ให้ ก่อนจะสาย
พ่อจะยก สมบัติ เพื่อเลี้ยงกาย
หากพ่อตาย เจ้าจะได้ มีใช้กิน
หลังจากพ่อ ยกสมบัติ นั้นไม่นาน
ไอ้ลูกมาร ก็เริ่มผลาญ ใช้ทรัพย์สิน
ไม่วายให้ พ่อบ่นด่า เป็นอาจิณ
พอได้ยิน ถือสิทธิ์ไล่ พ่อพ้นไกล
เขาจากมา พร้อมน้ำตา ที่ไหลหลั่ง
อกเขาพัง หลังยินคำ ลูกผลักไส
เลี้ยงอย่างดี แต่ที่ได้ คืออะไร
นอกจากใจ ใกล้สลาย ที่ได้มา
ชายชรา เดินทาง ด้วยความเปลี้ย
แสนอ่อนเพลีย จากวัย และสังขาร์
เฝ้ารำพึง คิดถึงลูก ทุกเวลา
แม้ลูกชั่ว ไม่นำพา ยังเอ็นดู
ซดน้ำเปล่า แทนข้าว ประทังหิว
ท้องไส้กิ่ว แลไป ให้อดสู
เห็นหมาน้อย จรจัด จึงอุ้มชู
ข้าจะอยู่ ดูแลเจ้า ก็แล้วกัน
ชายชรา และหมาน้อย ดูเลอะเทอะ
ร่างกายเปรอะ ใครเจอะเจอ ต่างหนีหัน
มีกินบ้าง อดบ้าง ในบางวัน
ก็แบ่งปัน กันด้วย ความไมตรี
และวันหนึ่ง ชายเฒ่า เขาพบลูก
ด้วยมีจิต คิดพันผูก อยู่เต็มที่
เดิมยิ้มร่า มาหาลูก อย่างยินดี
หวังแค่กอด สักหนึ่งที ให้ชื่นใจ
ส่วนลูกเห็น เป็นพ่อ แทบผงะ
รีบสละ กระโดดโหยง พร้อมผลักไส
เอ่ยปากเรียก บริวาร เสียทันใด
อย่าปล่อยให้ ขอทานเฒ่า เข้าหาตน
ชายชรา หลังฟัง คำลูกว่า
พลันน้ำตา ก็หลั่ง ซ้ำสับสน
ลูกคงลืม แล้วหนอ พ่อคือตน
จึงแกล้งด้น แสร้งว่าตน เป็นขอทาน
แต่ฝ่ายลูก เห็นนานไป ไม่ดีแน่
มองพ่อแก่ ไม่มีจิต คิดสงสาร
ผลักร่างนั้น แถมพร่ำบ่น ตนรำคาญ
แม้เศษทาน เพียงสักบาท ยังไม่มี
พ่อเฒ่าได้ เพียงดูลูก เดินออกห่าง
พยุงร่าง อย่างเต็มกลืน ฝืนเต็มที่
หมาน้อยเห็น เหตุการณ์ เหมือนรู้ดี
คาบกระดูก ที่มันมี ให้แก่นาย
ด้วยความภักดิ์ และรัก ในเจ้าของ
มันเพียรมอง ขอทานเฒ่า ไม่ห่างหาย
แม้ถูกเลี้ยง อย่างรันทด อดสบาย
แต่เพราะนาย มันจึงรอด และปลอดภัย
ชายชรา เห็นหมาทำ ด้วยความซื่อ
จึงเอามือ ลูบหัวมัน น้ำตาไหล
เจ้าเป็นหมา ดีกว่าลูก ข้ามากมาย
มีน้ำใจ ให้ส่วนแบ่ง เท่าที่มี
แล้วทั้งสอง ก็เดินทาง ไปข้างหน้า
ทิ้งทุกอย่าง ที่ผ่านมา เสียที่นี่
และเรื่องราว ก็จบ ลงพอดี
ลูกเศรษฐี พ่อขอทาน แค่นั้นเอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศรรกรา
หน้าส่วนตัว
1635
