14 พฤศจิกายน 2549 11:42 น.
ศรรกรา
เพราะเธอคือเพื่อน
ฉันจึงยอมสละให้
จริงจริงนั้นหรือฉันรักเขามากกว่าใคร
แต่ยอมเป็นฝ่ายไปแม้ว่าใจนั้นระทม
ใจจริงฉันรักเขา
แต่อยากให้เพื่อนเราเขาสุขสม
เจ็บจนชินแล้วเพื่อนเอ๋ยไม่ต้องกังวล
เจ็บเพื่อเพื่อนอีกสักหนคงไม่ตาย
13 พฤศจิกายน 2549 16:18 น.
ศรรกรา
หากว่าใจของเธอพอมีที่ว่าง
เผื่อให้ใจที่อ้างว้างจะได้ไหม
หากว่าใจของเธอยังไม่มีใคร
ช่วยวางใจของฉันไว้ข้างใจเธอ
หากว่าใจของเธอหมดที่ว่าง
จะทิ้งขว้างอย่างไรได้เสมอ
หากมีใครอยู่ในข้างใจเธอ
ช่วยเขี่ยใจที่เสล่อห่างเธอที
13 พฤศจิกายน 2549 13:19 น.
ศรรกรา
ถึงแม้ฉันเป็นนักเขียนมือชั้นเลว
ผลงานเหลวกับภาษาไม่สะสวย
ด้วยความชอบกับความเก่งไม่อำนวย
ไม่ร่ำรวยภาษาที่น่าฟัง
แต่ไม่เคยลอกงานใครให้น่าเกลียด
ไม่ส่อเสียดงานใครด้วยโอหัง
จะเยินยอกับผลงานที่น่าฟัง
ภูมิใจตนทั้งเป็นแค่มือชั้นเลว
13 พฤศจิกายน 2549 09:03 น.
ศรรกรา
นั่งกอดเข่าเจ่าจุกอยู่กับที่
ในห้องหับอับแสงสีที่สดใส
ร่างกายช้ำซ้ำด้วยแผลในหัวใจ
ด้วยฝีมือที่ตราไว้ว่าเป็นชาย
11 พฤศจิกายน 2549 09:31 น.
ศรรกรา
หดหู่หู่หดห่าง จากเจ้า
เสียงแว่วแว่วเสียงเศร้า คิดถึง
รักมากมากรักเท่า ตัวเอง
ยิ้มรอยรอยยิ้มซึ้ง พลางศร้าวันวัน