25 มกราคม 2550 09:16 น.
ศรรกรา
อยากลองแต่งนิทานยาว ๆ สักเรื่อง หวังว่าเพื่อน ๆ ทนอ่านหน่อยนะค่ะ เพราะ หรือไม่เพราะยังไง ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย มันอาจมีแง่คิดดี ๆ สอดแทรกอยู่ในนั้น
มีชายแก่ ฐานะดี มีลูกหนึ่ง
หวังเพียงพึ่ง ลูกชาย ไว้หนักหนา
พ่อนับวัน ก็มีแต่ แก่ชรา
ให้ลูกยา ปรนนิบัติ และพัดวี
สมบัติพ่อ ที่ก่อร่าง สร้างนานนับ
แม้ชีพดับ ทรัพย์เหลือใช้ อย่างเต็มที่
ลูกลำบาก ยากเข็ญ เป็นไม่มี
เพราะพ่อนี้ ปูทางให้ เจ้าสบาย
แล้ววันหนึ่ง ชายแก่ เรียกลูกรัก
ให้ตระหนัก สิ่งที่ให้ ก่อนจะสาย
พ่อจะยก สมบัติ เพื่อเลี้ยงกาย
หากพ่อตาย เจ้าจะได้ มีใช้กิน
หลังจากพ่อ ยกสมบัติ นั้นไม่นาน
ไอ้ลูกมาร ก็เริ่มผลาญ ใช้ทรัพย์สิน
ไม่วายให้ พ่อบ่นด่า เป็นอาจิณ
พอได้ยิน ถือสิทธิ์ไล่ พ่อพ้นไกล
เขาจากมา พร้อมน้ำตา ที่ไหลหลั่ง
อกเขาพัง หลังยินคำ ลูกผลักไส
เลี้ยงอย่างดี แต่ที่ได้ คืออะไร
นอกจากใจ ใกล้สลาย ที่ได้มา
ชายชรา เดินทาง ด้วยความเปลี้ย
แสนอ่อนเพลีย จากวัย และสังขาร์
เฝ้ารำพึง คิดถึงลูก ทุกเวลา
แม้ลูกชั่ว ไม่นำพา ยังเอ็นดู
ซดน้ำเปล่า แทนข้าว ประทังหิว
ท้องไส้กิ่ว แลไป ให้อดสู
เห็นหมาน้อย จรจัด จึงอุ้มชู
ข้าจะอยู่ ดูแลเจ้า ก็แล้วกัน
ชายชรา และหมาน้อย ดูเลอะเทอะ
ร่างกายเปรอะ ใครเจอะเจอ ต่างหนีหัน
มีกินบ้าง อดบ้าง ในบางวัน
ก็แบ่งปัน กันด้วย ความไมตรี
และวันหนึ่ง ชายเฒ่า เขาพบลูก
ด้วยมีจิต คิดพันผูก อยู่เต็มที่
เดิมยิ้มร่า มาหาลูก อย่างยินดี
หวังแค่กอด สักหนึ่งที ให้ชื่นใจ
ส่วนลูกเห็น เป็นพ่อ แทบผงะ
รีบสละ กระโดดโหยง พร้อมผลักไส
เอ่ยปากเรียก บริวาร เสียทันใด
อย่าปล่อยให้ ขอทานเฒ่า เข้าหาตน
ชายชรา หลังฟัง คำลูกว่า
พลันน้ำตา ก็หลั่ง ซ้ำสับสน
ลูกคงลืม แล้วหนอ พ่อคือตน
จึงแกล้งด้น แสร้งว่าตน เป็นขอทาน
แต่ฝ่ายลูก เห็นนานไป ไม่ดีแน่
มองพ่อแก่ ไม่มีจิต คิดสงสาร
ผลักร่างนั้น แถมพร่ำบ่น ตนรำคาญ
แม้เศษทาน เพียงสักบาท ยังไม่มี
พ่อเฒ่าได้ เพียงดูลูก เดินออกห่าง
พยุงร่าง อย่างเต็มกลืน ฝืนเต็มที่
หมาน้อยเห็น เหตุการณ์ เหมือนรู้ดี
คาบกระดูก ที่มันมี ให้แก่นาย
ด้วยความภักดิ์ และรัก ในเจ้าของ
มันเพียรมอง ขอทานเฒ่า ไม่ห่างหาย
แม้ถูกเลี้ยง อย่างรันทด อดสบาย
แต่เพราะนาย มันจึงรอด และปลอดภัย
ชายชรา เห็นหมาทำ ด้วยความซื่อ
จึงเอามือ ลูบหัวมัน น้ำตาไหล
เจ้าเป็นหมา ดีกว่าลูก ข้ามากมาย
มีน้ำใจ ให้ส่วนแบ่ง เท่าที่มี
แล้วทั้งสอง ก็เดินทาง ไปข้างหน้า
ทิ้งทุกอย่าง ที่ผ่านมา เสียที่นี่
และเรื่องราว ก็จบ ลงพอดี
ลูกเศรษฐี พ่อขอทาน แค่นั้นเอย
24 มกราคม 2550 13:46 น.
ศรรกรา
หากฉันมีเวลามากกว่านั้น
เธอก็คงอยู่กับฉันแน่ใช่ไหม
แต่ที่เห็นเธอควงอยู่กับใคร
เพราะฉันไม่มีเวลามาหาเธอ
หากว่าฉันสนใจเธอเสียหน่อย
อย่างน้อยน้อยเธอก็เห็นฉันเสมอ
แต่เพราะฉันไม่แคร์ในตัวเธอ
ทิ้งให้เก้อเธอจึงห่างจากฉันไกล
เธอไม่ผิดที่จะคิดจะเลือกเขา
เธอไม่ผิดทิ้งความเศร้าหาคนใหม่
เธอไม่ผิดฉันรู้ฉันเข้าใจ
ฉันผิดเองไม่ให้เวลาเธอ
24 มกราคม 2550 13:24 น.
ศรรกรา
อยากให้เธอเข้าใจในตัวฉัน
ทุกทุกวันปั่นแต่งานแทบเวียนหัว
บอกด้วยความสัตย์จริงใช่แก้ตัว
ทำงานหนักฉันก็กลัวไม่เข้าใจ
เหงื่อท่วมร่างแต่น้ำตาฉันอาบหน้า
เห็นคาตาเธอมีอื่นฝืนยิ้มให้
แต่ที่บอบตอบได้คือข้างใน
ที่เปิดไว้คือหน้าแฝงแสร้งยินดี
ยังรักเธออยู่นะบอกให้รู้
ขอแค่ดูอยู่ห่างห่างเพียงเท่านี้
เขาคงให้เธอได้ทุกนาที
ทิ้งฉันที่มีเวลาไม่มากพอ
19 มกราคม 2550 17:47 น.
ศรรกรา
หัวถึงหมอน ก็นอนฝัน ถึงแต่เจ้า
ยามกินข้าว ใจรุมเร่า เฝ้าคิดถึง
คราวทำงาน เงาของเจ้า ยังตราตรึง
ใบหน้าซึ้ง นัยน์โศก ทุกเวลา
อยากจุมพิต ปรางนาง เข้าถึงปอด
อยากหอมฟอด กลัวรอยช้ำ จ้ำตรงหน้า
อยากจ้องพักตร์ ให้ตราไว้ ในอุรา
กลัวกัลยา จะมองค้อน หากจ้องนาน
19 มกราคม 2550 13:02 น.
ศรรกรา
ไม่รักเธอ แต่เผลอใจ ดันไปรัก
อุตส่าห์หัก ห้ามใจ ไม่อ่อนไหว
จะไม่แล แต่ชะแง้ อยู่ร่ำไป
ดื้อเกินไป แล้วใจหนอ พอเสียที
*********************************************
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศรรกรา
หน้าส่วนตัว
1546
