29 มีนาคม 2550 15:30 น.
ศรรกรา
จนใจจึงจำเป็นต้องจำจาก
น้ำตาพรากพราวพรูเธอพลิกผัน
วานหวาบหวานหวือหวาค่าเพียงวัน
สุดแสบสันดั่งเสี้ยมเสียบในทรวง
28 มีนาคม 2550 15:42 น.
ศรรกรา
จมูกตันหายใจก็ไม่คล่อง
ใช้ยาหม่องถูทาหวังว่าหาย
ตาก็บวมหัวก็มึนแทบถึงตาย
ลางคล้ายคล้ายไม่สบายอีกแล้วเรา
เมื่อคืนก็นอนไม่หลับกระสับกระส่าย
ต้องลุกกายขึ้นมานั่งจับเจ่า
ใช้ยาดมโป๊ยเซียนเวียนทุเลา
กว่าหลับได้ก็ปาเข้าเช้าวันนี้
คิดถึงเพื่อนจึงต้องขืนฝืนสังขาร
หวัดเป็นมารขัดขวางไม่ได้นี่
หากกลับบ้านกระดกยาสักหนึ่งที
หายเมื่อไหร่จะจ้อจี้หาเพื่อนไทยโพเอ็ม
******เมื่อวานไม่ได้แวะไม่ค่อยมีเวลา วันนี้มีเวลาแต่หวัดดูท่าจะเป็นมารซะงั้น ศรรกสู้ตายไม่ยอมให้ไวรัสชนะโดยเด็ดขาด
26 มีนาคม 2550 14:30 น.
ศรรกรา
จะให้หนูเรียกพี่น้อยน้อยหน่อย
แหมตีนกาก็ลายพร้อยน้อยที่ไหน
ผมขาวโพลนแถมโล้นกลางยากทำใจ
อายุเดาประมาณไล่ใกล้วัยตา
วัยของหนูเพิ่งจะย่างเข้าสิบหก
จะลามกอะไรกันหนักหนา
ให้เรียกพี่ไม่ดีมั้งคะคุณตา
ถ้าเรียกอาอาของพ่อพอเข้ากั๊นเข้ากัน.....หุ หุ หุ
26 มีนาคม 2550 08:52 น.
ศรรกรา
จะนอกลู่ยังไงฉันไม่ว่า
สองนัยน์ตามีใครฉันไม่สน
จะเดินเที่ยวเกี้ยวใครยังพอทน
จะไม่บ่นถ้านิยมชมใครดี
จะนอกลู่อย่าให้รู้ว่านอกใจ
รักชอบใครสุดท้ายจบตรงฉันนี่
สองตาจ้องมองคนสวยด้วยพอดี
จะเกี้ยวใครขอให้มีฉันข้างกาย
24 มีนาคม 2550 09:19 น.
ศรรกรา
ไม่ขอพูดอ้อนวอนให้เมื่อยปาก
ถึงพูดมากคนอย่างเธอหรือจะเห็น
คนใจหยาบอย่างเธอไม่จำเป็น
มันชาเย็นเกินจะด่าว่าให้อาย
ทำให้พระเนื้อแท้หรือคือสัตว์นรก
ใจสกปรกจนชะล้างยากจะหาย
คนหลอกลวงควรนักที่ไปตาย
สุดเสียดายพื้นที่โลกหากมีเธอ