19 มิถุนายน 2550 13:18 น.

ไม่ต้องรับสาย....

ศรรกรา

พี่ชายจ๋า ถ้ามีใคร โทรหาน้อง
พี่ไม่ต้อง ปล่อยไว้ ให้วางสาย
มิต้องตาม ถามเหตุ เสียวุ่นวาย
เพราะเหตุผล มันมากมาย คนหลายใจ

ถ้าหากมี ข้อความ ฝากลบหน่อย
อย่ามาปล่อย ทิ่มตำ ช้ำเกินไหว
ถ้าหากมี เสียงคนนั้น รีบวางไป
ขออย่าได้ ข้องแวะ แค่นี้เอง

1008

love

comment

18 มิถุนายน 2550 13:20 น.

หมดเวลา...เวลาหมด

ศรรกรา

อยากลบเบอร์ ของเธอ นั้นเคยให้
เลิกสนใจ ข้อความ ที่ถามหา
จะลืมคน ที่กระเซ้า เย้ากันมา
ขอเลิกรา ไปให้ไกล สิ้นใยดี

คำสองคำ ทำมาอ้าง สารพัด
งานเร่งรัด หนักหนา ใช่ว่าหนี
ฉันรู้หรอก เพราะสิ้นเกื้อ เอื้อไมตรี
จึงแสร้งอ้าง เหตุผลนี้ ที่เจอกัน

หมดเวลา เวลาหมด ปดไปเรื่อย
ฉันเริ่มเหนื่อย เบื่อรอ ขอเถอะนั่น
หมดเวลา มาผูกมิตร จิตสัมพันธ์
เวลาหมด จบสิ้นกัน ฉันขอลา

972

love

comment

17 มิถุนายน 2550 16:39 น.

ไม่ขอกลับมา

ศรรกรา

เจอหน้ากัน ทำยึกยัก ไม่ทักตอบ
ก่อนทำชอบ ตอบกลอนหวาน พาลหวั่นไหว
แต่เดี๋ยวนี้ มีแต่เงียบ ไม่สนใจ
เจอน้องใหม่ วัยใสใส แล้วทำเมิน

เจอคราวหน้า ถ้าหากเห็น ว่าเป็นฉัน
เลิกทักกัน หันหลัง เพื่อห่างเหิน
ทุกวันนี้ ที่ทำมา ว่าเจ็บเกิน
มัวหลงเพลิน คำหวาน ที่ซ่านใจ

จะลืมมัน แล้วหนอ น้องขอจบ
มิขอพบ สายตาชัง ดั่งผลักไส
เมื่อพี่ห่าง คนอย่างน้อง ก็ขอไป
ยินดีไกล ไม่หวน สวนกลับมา

840

love

comment

17 มิถุนายน 2550 01:08 น.

ส่งแรงใจไปให้พิม....

ศรรกรา

     รู้เรื่องราว ข่าวเพื่อน ว่าเจ็บไข้
ให้ห่วงไย เพื่อนยา อาลัยหา
ขอพักผ่อน นอนหลับ พักกายา
แล้วรีบมา เป็นขวัญตา ที่บ้านกลอน

พิมญดา ไม่สบาย ห่วงใยนัก
เกรงเพื่อนรัก  เป็นไรหนัก  ถึงล้มหมอน
ยังมีคน  ห่วงใย  ในบังอร
ใคร่เว้าวอน  ให้รีบหาย  คลายไข้เอย  



 

***กลอนบทนี้ได้ปรึกษาและร่วมกันแต่งกับ
คุณปลายตะวันนะคะ