8 กุมภาพันธ์ 2550 18:10 น.
ว.เวคินน์
" เธอทำผิด ต้องออกไป ในวันนี้ "
คือคำที่ เจ็บช้ำ น้ำตาไหล
เก็บข้าวของ เหม่อมอง ต้องคลาไคล
สุดที่ใจ จะทำได้ ในชะตา
มือถือซอง มองหน้า ลานายก่อน
เสียงสะท้อน ในจิต คิดกังขา
เราผิดใด ใหญ่ไฉน ให้อาญา
หรือเป็นว่า กรรมเก่า เรานั่นเอง
ก้าวจากมา กว่าหลายปี ที่ถูกไล่
มอบอภัย ให้เธอ ผู้ข่มเหง
ตายดาบหน้า หางานได้ ไม่หวั่นเกรง
ร้อยเป็นเพลง เรื่องของ ซอง...สีขาว
7 กุมภาพันธ์ 2550 21:23 น.
ว.เวคินน์
ขับตรง...อย่าพะวง
เลิกหลง...แวะร่ำไร
เบื้องหน้า...ท้องฟ้าใส
เร็วเร็วไว...ใกล้พลบค่ำ
ภารกิจ...พิชิตชัย
มัวไถล.......แล่นถลำ
หากเกิด...หัวคะมำ
เดี๋ยวจะช้ำ...นะน้อง...เอย !
7 กุมภาพันธ์ 2550 12:42 น.
ว.เวคินน์
แผ่นดินเดียวกัน...ดั่งบิดาคนเดียวกัน
ฟ้าเดียวกัน...........ดุจมีแม่คนเดียวกัน
เพียงพี่เข้าใจน้อง...ขอเพียงน้องอภัยพี่
แผ่นดินพี่แผ่นดินน้อง..หลอมรวมเป็นแผ่นแหลมทอง อันเดียวกัน...ชั่วกาลนาน
7 กุมภาพันธ์ 2550 12:31 น.
ว.เวคินน์
คน...ดั่งคลื่นทะเล...ราบเรียบ...บ้าบิ่น...ไม่แน่นอน
........เหมือนลม.......แรงร้าย.....บางครั้งแผ่วเบา...เกินคาดคะเน
........เหนือคน เพราะ...............ความกรุณาที่มีต่อคนด้วยกัน
6 กุมภาพันธ์ 2550 22:33 น.
ว.เวคินน์
เมืองทะเล สีคราม นามปัตตานี
เมืองนี้ที่ เคยไป ให้คิดถึง
แผ่นดินน้อง อยู่อย่างไร ให้คะนึง
วันนี้จึง ร้อยอักษร กลอนพรรณนา
อดีตร้าย กรายไป ไม่หวนคืน
เหมือนหลับตื่น เรายังอยู่ คู่กับฟ้า
พ่อแผ่นดิน ภูมินทร์ องค์ราชา
พระเมตตา แผ่ทั่วไทย ไปทั่วแดน.
หน้าส่วนตัว
984
