4 พฤษภาคม 2550 20:40 น.
ว.เวคินน์
ดิน...น้ำ...ฟ้า...เอิบอาบแสงตะวัน
ส่งผล...เมล็ดพืชพันธุ์...งอกงาม เจริญเติบโต ฉันใด
ความชั่ว...ความกำเริบเสิบสาน ของเหล่าทรชน
ส่งผล...เมล็ดพันธุ์แห่งจิตวิญญาณ ของนักสู้ งอกงาม...เจริญเติบโต ฉันนั้น
กาลเวลา...บ่มเพาะจิตใจแห่งวีรชนสยาม
ให้...รักและหวงแหน แผ่นดิน อันเป็นบ้านเกิด เมืองนอน ตราบนานเท่านาน
24 มีนาคม 2550 18:21 น.
ว.เวคินน์
สายน้ำร้อยทำนอง
คลื่นฟูฟ่องฟองพรายพลิ้ว
พฤกษาเรียงเป็นทิว
แว่วหวีดหวิวลมโชยผ่าน
วิหคถลาร่อน
บินจับคอนเสียงประสาน
เจ้ายูงกระโต้งโฮ่งกังวาน
ร้องขับขานปานเพลินไพร
4 มีนาคม 2550 11:36 น.
ว.เวคินน์
โกรธกัน...รักกัน ทำไม ให้ใจไหวหวั่น
ขอโปรด จงรักษ์กัน ล้างดวงฤทัย...ให้หมดคาว
รักใคร รักใด ไม่ป่วน
รักอันสุขสม ที่สุขสม ภิรมย์ทรวงใน
พ่อและแม่...นั้นหนา บูชาไว้เถิด
รักเถิด รักท่านไป มอบดวงฤทัย ให้ท่านเถิด...เอย
2 มีนาคม 2550 22:24 น.
ว.เวคินน์
ฟ้าแรมรัตติกาล
ดังม่านมณีฉาย
แสงดาวพรรณราย
ทอดสายระยิบงาม
โอ้ธารแห่งดวงดาว
สวยราวดั่งสายน้ำ
สุขใจในยลยาม
เหินข้ามจินตนาการ
1 มีนาคม 2550 13:35 น.
ว.เวคินน์
ดิน...ฉันเดิน ไม่เขิน อายใคร
ลม...รินไล้ เย็นยามย่าง ทางวิถี
นกน้อย...ลอยลม ส่งเสียงขรม ในไพรี
สรรพสัตว์ ช่างสุขี ชีวี มีแบบดำเนิน
น้ำ...จากฟากฟ้า รินลงมา ให้ชื่นใจ
หยาดฝนไหล เปียกปอนไป ไม่สะเทิ้น
ตราบใจนี้ มีพลัง ยังไม่ยับเยิน
จะขอเผิน เหินบิน มิสิ้น หนทาง
ฟ้า...มีตะวัน จรุงฝัน อันบรรเจิด
งามล้ำเลิศ สีทอง ส่องสว่าง
ฉายให้เห็น ปฐพี ที่เลือนลาง
ฝ่า...ความอ้างว้าง กลางมรรคา อันยาวไกล....................
หน้าส่วนตัว
758
