4 เมษายน 2557 11:29 น.
ว.มหรรณวา
รู้สึกว่าโลกนี้มีเพียงฉัน
แทบทุกวันโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา
จะมีใครไหนบ้างเป็นอย่างเรา
ที่คอยเศร้าว้าเหว่ทุกเวลา
มีบ้างไหมใครบ้างเป็นอย่างนี้
ทุกนาทีความเหงาเดินเข้าหา
ทุกนาทีความเศร้าเดินเข้ามา
เหนื่อยจนล้าท้ออยู่แต่ผู้เดียว
ทำไมพอมองใครคนไหนอื่น
ดูสดชื่นจริงแท้ยามแลเหลียว
ต่างกับเราเหงาแท้อยู่แน่เชียว
ต้องโดดเดี่ยวโศกาทุกคราไป
การสูญเสียคนรักที่หักอก
มันเวียนวกทำฉันต้องหวั่นไหว
ความรู้สึกตอนนี้มิมีใคร
เหมือนอยู่ใกล้มัจจุราชยามขาดเธอ
4 เมษายน 2557 13:01 น.
ว.มหรรณวา
สู้ไปเถิดสู้ไปอย่าได้แพ้
ตัวไม่แก่มือมีขาเดินไหว
แม้ต้องเจ็บชอกช้ำระกำใจ
จงอย่าได้โศกเศร้าแค่เขาลา
ชีวิตนี้มีหวังอีกตั้งเยอะ
เชื่อฉันเถอะหยุดหลงพะวงหา
เก็บไว้เถอะเก็บไว้ไอ้น้ำตา
คิดเสียว่าหมาชิ่งได้ทิ้งเธอ
บางคนนั้นร้ายนักจักขอบอก
ชอบเที่ยวหลอกแล้วทิ้งชิ่งเสมอ
เบื่อแล้วจรจากลาไม่มาเจอ
ขอเสนอ...ปืนยิงมันทิ้งเลย.
4 เมษายน 2557 12:18 น.
ว.มหรรณวา
เจ้าเรือน้อยลอยคว้างอยู่กลางน้ำ
แม้ในยามคลื่นลมซัดโถมหา
โต้สู้คลื่นที่พัดและซัดมา
เซถลาสู่ฝั่งเช่นดั่งเดิม
แต่ว่าเรือลำน้อยที่ลอยคว้าง
เพียรหาทางยังคึกและฮึกเหิม
รวบรวมจิตให้แกร่งใจแต่งเติม
แล้วก็เริ่มวิ่งปร๋อแล่นต่อไป
แม้จะถูกพายุซัดกระหน่ำ
แม้จะช้ำจะแย่สักแค่ไหน
แม้เรือน้อยลำนี้มิมีใคร
แต่ยังไหวพร้อมรับสู้กับมัน
ลอยล่องไปไม่หยุดเพื่อจุดหมาย
มิเบื่อหน่ายดั้นดุ้งมุ่งสู่ฝัน
อุปสรรคนานาพร้อมฝ่าฟัน
จนเรือน้อยลำนั้น...ฝันเป็นจริง
4 เมษายน 2557 12:47 น.
ว.มหรรณวา
คงทุกข์ท้อสิ้นหวังในครั้งนี้
ถามสักทีเขาจากเจ็บมากไหม
ถูกซ้ำเติมเหยียบย่ำอยู่ร่ำไป
ยังทนไหวหรือช้ำโดนทำมา
ทุ่มเทรักให้เขาสักเท่าไหร่
แต่เขานั้นยังไม่อาลัยหา
เรานี้แหละพร้อมรับซับน้ำตา
ขอรักษาแผลใจให้หายดี
หากเหน็ดเหนื่อยเมื่อยหนักจงพักบ้าง
เมื่อหนทางก้าวไปไม่สุขี
ขอให้หันแลหาจ้องมาที
เราคนนี้พร้อมอยู่เคียงคู่กัน
เพียงแค่อยากปลอบใจให้หายเศร้า
อยากบรรเทาให้หายคลายโศกศัลย์
อยากให้มีแต่สุขในทุกวัน
ลืมคนนั้นที่พรากและจากไกล
หากสักวันรักพลาดอาจมิซึ้ง
อย่าฉุดดึงรักนั้นอย่าหวั่นไหว
หยุดความเศร้าโศกศัลย์อย่าหวั่นใจ
จำเอาไว้ขาดเขา...เรายังมี
4 เมษายน 2557 11:46 น.
ว.มหรรณวา
อย่าเพราะความ..ท้อแท้..จึงแพ้พ่าย
แม้เหนื่อยหน่าย..เหนื่อยหนัก..จงพักเสีย
ตราบเมื่อใจ..และกาย..หายอ่อนเพลีย
สูงอาจเตี้ย..ไกลใกล้..ใช่ยากเย็น
แม้บางครั้ง..เหนื่อยกาย..หน่ายชีวิต
อย่าได้คิด..ร้องไห้..ให้ใครเห็น
เมื่อหัวใจ..บอบช้ำ..แสนลำเค็ญ
สักวันนั้น..ต้องเป็น..ดั่งเช่นใจ
แม้ชีวิต..บางครั้ง..อาจพลั้งบ้าง
สิ้นหนทาง..พ่ายแพ้..ท้อแค่ไหน
จงลุกสู้..ก้าวเดิน..เผชิญไป
อย่าเอาแต่..ร้องไห้..ให้อายคน
แม้จะผิด..พลาดพลั้ง..ในครั้งนั้น
จงลืมมัน..อย่ากลัว..อย่ามัวสน
มองข้างหน้า..ยิ้มสู้..บู้ผจญ
ก้าวอีกหน..จนกว่า..จะคว้าชัย.
หน้าส่วนตัว
1913
