ความคิดวูบหนึ่ง...ของคนวัย 24

ว่าที่กวี

บางครั้ง...เมื่อฉันมีความสุขกับอะไรบางอย่าง...หลาย-หลายคนพูดกับฉันว่า "โตแล้วนะ...ทำไมยังคิดอะไรแบบเด็ก-เด็ก" แต่พอฉันคิดจะทำอะไรแบบผู้ใหญ่บ้าง กลับมีบางคนพูดว่า "มันยังไม่ถึงเวลา" ... "มันไม่เกินตัวไปหน่อยเหรอ?" ... "จะไหวมั้ยเนี่ย?" และอะไรต่าง-ต่างอีกมากมาย
       สรุปแล้วฉันเป็น "เด็กที่มีความคิดเกินตัว" หรือ "ผู้ใหญ่ที่คิดแบบเด็ก-เด็ก ไม่ยอมโตซะที " กันแน่? จนทำให้ฉันเองไม่กล้าที่จะทำ ในหลาย-หลายอย่างที่ฉันคิด... ก็ยังมีคนมาพูดอีกว่า "ทำไมไม่รู้จักคิดรู้จักทำอะไรให้เป็นรูปเป็นร่างซะบ้าง" แล้วฉันต้องทำอย่างไรล่ะ...ในเมื่อเพียงแค่คิด ฉันก็โดนเบรคซะตั้งแต่แรกแล้ว... 

       คนเราก็แปลก บางครั้งก็ใช้มุมมอง ใช้ประสปการณ์ ของตัวเอง มาตัดสินความคิดของคนอื่น ทั้ง-ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เขาคิดจะสร้างสรรค์ขึ้นมานั้น มันจะดีแค่ไหน... จะทำให้เขามีความสุขแค่ไหน ที่ใด้ทำในสิ่งที่ตั้งใจจนสำเร็จ ถ้าเบรคกันซะตั้งแต่ขั้นตอนของความคิดแล้ว เมื่อไหร่เราจะได้เห็นอะไรใหม่-ใหม่กันบ้าง? หรือ ณ ปัจจุบันนี้ สิ่งที่เราพบเห็นกันอยู่ทุกวัน มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว? ... มันเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนบนโลกใบนี้ อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว? 
       แล้วทำไมถึงยังมีการแก่งแย่งชิงดีกันล่ะ? ไม่ต้องมองถึงระดับโลก ระดับชาติหรอกนะ เพียงแค่สังคมเล็ก-เล็ก รอบตัวของเรา ก็ยังมีการอิจฉาริษยากัน เห็นใครดีไม่ได้ เห็นใครได้แล้วใจไม่ดี สิ่งต่าง-ต่างเหล่านี้เราพอใจที่จะเรียกมันว่า "ความสุข" เหรอ?


       ผมขออณุญาตใช้พื้นที่เล็ก-เล็กตรงนี้ ในการระบายความคิด และขอให้ทุกท่านลองเปิดใจรับฟังในสิ่งทึ่ คนรอบข้างตัวท่าน กำลังคิดที่จะทำ และลองเปิดตาดูในสิ่งที่คนรอบข้างท่านกำลังทำ ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังคิดกำลังทำนั้น ทำให้เขา และคนรอบข้างตัวเขา มีความสุขแค่ไหน หากสิ่งที่กำลังทำ หรือคิดที่จะทำนั้นมันทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน อันนี้เราก็ค่อยเบรคค่อยว่ากันอีกที ... หากเป็นเช่นนี้ได้ สังคมของเราก็น่าจะมีความสุข และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ... ว่ามั้ยครับ ?

       พูดกันมากขึ้น ฟังกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น