...ไม่ใช่แค่...บ่ายวันอังคาร...

ว่าที่กวี

บ่ายวันอังคารที่ร้อนอบอ้าว

นั่งตากพัดลมอยู่บนบ้าน...ยังไม่คลายร้อน

ข้างบ้านมีบ้านลุงใจ

บ้านลุงใจมีต้นไม้ใหญ่

ลงมานั่งเล่นที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้

ถัดออกไปมีต้นมะพร้าวเตี้ย-เตี้ยต้นหนึ่ง

บนต้นมะพร้าวมีรังนกกระเต็น

เสียงลูกนกร้องอยู่แว่ว-แว่ว

ระหว่างต้นไม้ใหญ่กับต้นมะพร้าว...

มีเรือของลุงใจจอดอยู่

บนเรือมีผ้ายางคลุมกันฝน

บนผ้ายางมีน้ำขังเป็นแอ่งลงไปในท้องเรือ

...

เสียงกุกกัก-กุกกักแว่วมา

แว่ว-แว่วมาจากในเรือ

นกกระเต็นตัวหนึ่งกำลังจมน้ำ

มันตะเกียกตะกายอย่างเหนื่อยล้า

...

รีบหาไม้แหย่ลงไปให้มันเกาะ

แม่นกขนเปียกโชกตัวสั่นเทา

เอามันมาตากแดดให้ขนแห้ง...และอบอุ่น

เมื่อขนแห้งดีแล้ว...

แม่นกก็บินหายไป

...

พักใหญ่...มันบินกลับมาอีกครั้ง

พร้อมกับใส้เดือนตัวยาวที่มันคาบไว้ในปาก

...

ภายในรัง...

ลูกของมันสามตัวกำลังรออยู่

แม่นกบินวนเวียนไปมาจนเกือบค่ำ

จึงยอมเข้ารัง

ฉันแอบนั่งลุ้นอยู่...พลอยอิ่มใจไปด้วย

ช่วยไว้ได้ถึงสี่ชีวิต

...

มันเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษ

ไม่ใช่แค่บ่ายวันอังคาร

...

เที่ยงวันนี้...แอบดูพวกมันอีกครั้ง

คราวนี้คาบเหยื่อมาพร้อมกันสองตัว

ทั้งพ่อนกและแม่นก

ลูกของมันคงอิ่มท้อง...และค่อย-ค่อยโตขึ้นทุกวัน

ขออย่าให้พ่อนกแม่นกต้องเป็นอะไรไปอีกเลย