ในวันที่ใจเหงา

ว่าที่กวี

ในวันที่ใจเหงา
ไร้คนเข้าใจในตัวฉัน
มีเพียงกลิ่นแอลกอฮอล์...
ที่ยังพอพึ่งพาได้
...
กรุ่นกลิ่นบางเบา
หากแต่รสชาติ...ยังคงเดิมเสมอ
น้ำสีอำพันในแก้วใส-ใส
น้ำแข็งสักก้อนสองก้อน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
...
หรือฉันเข้าใจผิด
ที่คิดว่าไร้ซึ่งคนเข้าใจ
แท้จริงแล้ว
อาจเป็นตัวฉันเอง
ที่ไม่เคยเข้าใจผู้คนที่อยู่รอบข้าง
...
แต่อย่างน้อย-น้อย...
ฉันก็ยังเข้าใจตัวฉันเอง
...ฉันเป็นใคร
...ฉันต้องการอะไร
...
คนอื่น...ไม่ต้องมาเข้าใจฉันก็ได้
แต่ฉันจะพยายามทำความเข้าใจ
ถึงแม้มันต้องใช้ระยะเวลา
...
หากแต่สักวันหนึ่ง
ฉันอาจจะได้เข้าใจอะไร-อะไร...
...ได้มากขึ้น
ทำความเข้าใจใครต่อใคร
ที่ฉันคิดว่าไม่เคยเข้าใจฉัน
ไม่นาน...คงจะถึงวันนั้น
...
แต่ในวันนี้...
แว่วเสียงเพลงบางเบา
กรุ่นกลิ่นน้ำสีอำพัน
ห้วงเวลาหยุดนิ่ง
เหลือเพียงฉัน...
...กับอีกแก้วที่อยู่ตรงหน้า