30 มิถุนายน 2550 10:08 น.
ว่าที่กวี
ความรู้สึก...ที่ฉันมีต่อเธอ
มันจับต้องได้...ด้วยความผูกพัน
เราคบเราคุยกัน
ดั่งพี่...ดั่งน้อง
ความรักก่อเกิดแต่ตอนไหน
หวังไว้ว่าสักวัน...
...เธอจะเข้าใจที่ฉันเป็น
เมื่อนั้น...ฉันจะเป็นคนดี...
...และเดินเคียงข้างเธอตลอดไป
30 มิถุนายน 2550 09:44 น.
ว่าที่กวี
ความรักระหว่างเรา
ที่จบลงอย่างสุดเศร้า...ตรงการจากพราก
แต่ในหนึ่งช่วงอายุของความรัก
มันทำให้ฉันได้รู้จัก...และเข้าใจ
ความหมายของคำว่า"เสียสละ"
แม้ต้องแลก...กับทุกหยาดน้ำตา...ที่รินไหล
เพื่อเธอจะมีความสุข...กับอีกหนึ่งใคร
ฉันยอมได้...ในเมื่อเธอต้องการ
ดวงดาวที่ทอแสงระยิบระยับ
เปรียบเหมือนกับ...ทุกหยดน้ำตาของฉัน
ที่ค่อย-ค่อยหลั่งริน...อย่างทรมาน
แต่ทุกอย่างที่ทำให้แก่กัน...
...นั่นเพื่อความสุขของเธอ
เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลา
ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า...
...บางสิ่งเป็นความจริงอยู่เสมอ
นั่นคือความอบอุ่นรู้สึกดี...เมื่อคิดถึงเธอ
และนับตั้งแต่วันที่ได้เจอ...
...มันยังคงประทับแน่น...อยู่ในใจ
ความสดใสสวยงาม
ไม่ว่าจะผ่านกี่โมงยาม...จะนานเท่าไหร่
แม้ตอนนี้...เธอจะอยู่กับอีกหนึ่งใคร
ฉันก็ยังเป็นสุขใจ...
...ที่ได้นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
29 มิถุนายน 2550 00:03 น.
ว่าที่กวี
สาวอีสาน...อยากกินบูดู
หนุ่มใต้ก็อยากรู้...อยากลองรสชาดปลาร้า
ให้เธอเอามาแลกกับแกงพุงปลา
จะได้รู้ที่แซ่บหลาย...หรอยหนักหนาเป็นอย่างไร
อยากให้เธอได้กินผัดเผ็ดลูกตอ
ฉันจะขอลองรสชาดข้าวจี่ที่แปลกใหม่
ข้าวยำน้ำบูดูบ้านฉันหรอยกว่าใคร
ได้ชิมแล้วจะติดใจ...จนลืมข้าวเหนียวส้มตำ
แกงอ่อม...ที่ว่าเผ็ดร้อนล้ำลึก
เธออาจลืมนึก...หากได้ลองเงี่ยนปลาหมึกอร่อยล้ำ
กุ้งหอยปูปลาจากทะเลสดหวานทุกคำ
จะปิ้งย่างผัดแกงต้มยำ...เลือกกินได้ตามใจ
อาหารสองวัฒนธรรม
หากเธอถามว่า"กินด้วยกันได้ไหม?"
ก็ขอตอบว่า..."ไม่มีปัญหาอะไร"
หรอยอย่างแรง...แซ่บหลายอยู่ที่ใจของเรา
27 มิถุนายน 2550 01:01 น.
ว่าที่กวี
เราคงรู้จักกันสายเกินไป
ก็มาเจอกับเธอ...ในวันที่เธอมีใครอยู่เคียงข้าง
เหมือนต้องเดินกันห่างไกลคนละทาง
แต่กลับมีเส้นใยบาง-บางที่ส่งถึงกัน
มาพบกันในวันเหงา-เหงา
แล้วหัวใจที่เคยเต้นเบา-เบา...กลับเริ่มไหวหวั่น
รู้สึกอุ่นใจ...ที่ได้ร่วมทางในบางวัน
แต่จุดหมายของเธอนั้น...ห่างกับฉันแสนไกล
ก็เธอยังมีเขาอยู่
ส่วนฉัน...คนที่เคียงคู่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
แต่ก็ยังให้รู้สึกดี...ได้เจอเพื่อนร่วมทางที่รู้ใจ
แม้รู้ว่าจุดหมาย...ต้องแยกกันไปคนละเส้นทาง
เราคงรู้จักกันสายเกินไป
แต่ภายในใจ...กลับมิได้รู้สึกอ้างว้าง
ขอบคุณวันเหงา-เหงา...ที่ทำให้เราได้ร่วมเดินทาง
แม้เป็นเพียงเส้นใยบาง-บางที่ให้แก่กัน...
...แต่ฉันก็ยังอุ่นใจ
21 มิถุนายน 2550 10:28 น.
ว่าที่กวี
พู่กันและจานสี
ที่ฉันเก็บไว้เป็นเวลานาน
วันนี้...ถึงเวลาที่ต้องหยิบมันออกมาใช้
ฉันจะระบายสีฟ้าให้กับท้องฟ้าสดใส
ทาสีขาวให้กับปุยเมฆบางเบา
สีเทาที่ชุ่มฉ่ำให้กับวันที่ฝนโปรยปราย
ม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง
จะระบายให้กับสายรุ้ง...ที่ทอดตัวเป็นสะพานโค้ง
เหลือง แสด แดง ขาว ชมพู
จะแต้มให้กับดอกไม้นา-นาพันธุ์
ที่กำลังโชยกลิ่นหอมฟุ้ง
แต้มสีเขียวให้กับพุ่มไม้ที่กำลังแตกยอดอ่อน
สีเหลือง ฟ้า ขาว ให้กับผีเสื้อ
ที่บินอยู่เต็มท้องทุ่ง...และราวป่า
ฉันจะทาสีชมพูระเรื่อให้กับแก้มของเด็ก-เด็ก
ที่ประดับด้วยรอยยิ้ม
ป้ายสีขาว...แล้วแต้มด้วยสีดำ
ให้กับลูกแมวที่แอบขดตัวงีบอยู่ตรงมุมห้อง
สีขาว สีเหลือง สีแดง ฉันจะทาให้เปลือกหอย
ระบายสีเหลืองนวล สีน้ำตาลอ่อน
ลงบนทรายทุกเม็ดที่อยู่บนชายหาด
ละเลงสีเขียว สีคราม ให้กับน้ำทะเล
ฉันจะทำให้รอบ-รอบตัวเต็มไปด้วยสีสัน
เพื่อกลบคราบเลือดที่คาวคลุ้ง
ถ้าเป็นไปได้
ฉันน่าจะหยิบยางลบมาด้วย
จะได้ลบอาวุธต่าง-ต่างที่อยู่ในมือผู้ร้าย
แล้ววาดดอกไม้เข้าไปแทน
ลบสีดำที่อยู่ภายในใจของพวกเขา
ให้ขาวสะอาด
เปลี่ยนคราบเลือดเป็นรอยยิ้ม
ลงไปบนทุก-ทุกใบหน้า
ของผู้คนที่ฉันพบเจอ
เปลี่ยนคราบน้ำตาของทุกคนที่ฉันเห็น
ให้เป็นเสียงหัวเราะ
แล้วเราทุกคน
คงจะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
บนโลกเล็ก-เล็กใบนี้
หน้าส่วนตัว
966
