29 พฤษภาคม 2550 13:41 น.
ว่าที่กวี
แมลงปอปีกใส
บินหายไปไหนในยามที่ฉันเศร้า
ฤดูร้อนผ่านไป...
...เหลือทิ้งไว้แค่บรรยากาศบางเบา
คิดถึงความหลังครั้งเก่าก็พอได้ผ่อนคลาย
ณ ริมน้ำสายนั้น
ดอกหญ้าเอนสั่นเมื่อลมไหว
ใต้เงาไม้สายน้ำเย็นชื่นใจ
แมลงปอปีกใสบินมาบินไป...
...ตกแต่งทุ่งหญ้าสวยงาม
เจ้าแมลงปอปีกใส
บินหายไปไหน......ปล่อยให้ฉันเฝ้าถาม
คิดถึงวันเก่า-เก่า...
...ที่เจ้าเคยบินประดับฟ้าคราม
คอยเจ้าปีกบางในความเศร้า...
...ยามฉันเหงาใจ
26 พฤษภาคม 2550 12:57 น.
ว่าที่กวี
ฉันโดนแส้ลวดหนามของความเหงา...
...โบยตีมานาน
เศษแก้วของความร้าวราน...
...ยังคงเสียดแทงความรู้สึก
ขวากคมของความเหนื่อยล้า...
...ยังคงกลัดฝังลึก
ร้อนเร่าของไฟความคิดนึก...
...ยังคอยเฝ้าเผาผลาญใจ
ตั้งแต่เธอทิ้งฉันไว้...
...โดดเดี่ยว
ความเหงาเปล่าเปลี่ยว...
...ยังตามหลอกหลอนไม่หาย
หัวใจเมื่อยขบ...
...เมื่อรู้ว่าเธอคบอีกหนึ่งใคร
เหมือนเธอเอาค้อนปอนด์มาทุบหัวใจ...
...ให้แหลกคามือ
26 พฤษภาคม 2550 12:13 น.
ว่าที่กวี
อย่าถามว่าวันนี้เป็นอย่างไร
ในวันที่เธอตัดสินใจออกไปจากชีวิตฉัน
ไม่ต้องมารู้ว่าฉันหดหู่แค่ไหนในแต่ละคืนวัน
ขอให้ทิ้งคำถามเหล่านั้น...
...แล้วรีบหันหลังจากไป
ในวันนี้ที่ฉันเป็นอยู่
ไม่ต้องมารับรู้ว่าฉันจะต่อสู้คนเดียวได้ไหม
ขอเพียงแค่นั้น...ที่เหลือฉันไม่ต้องการอะไร
ต่อจากนี้ไม่ต้องมาสนใจ...
...ฉันขอเวลาดูแลหัวใจเพียงลำพัง
ในวันที่เธอไปไกล
อย่าหันกลับมาถามได้ไหม...ว่าเป็นไงบ้าง
ฉันก็แค่ยังใช้ชีวิตอยู่คนเดียว...กับความอ้างว้าง
ยังคงเดินไปตามเส้นทาง...ที่ฉันกำหนดเอง
26 พฤษภาคม 2550 11:33 น.
ว่าที่กวี
คำว่ารักที่เขียนไว้บนชายหาด
เมื่อคลื่นสาดไม่กี่ครั้งก็จางหาย
แต่หนึ่งคำที่เธอเขียนไว้กลางใจ
น่านเท่าไหร่ไม่ยอมหายไปสักที
จะทำอย่างไรกับความรู้สึก
ที่ยังเก็บอยู่ในส่วนลึกของใจนี้
นึกถึงทีไร...ก็ยังอยากเก็บไว้อยู่ดี
เพราะเยื่อใยที่มีมันมากกว่าความผูกพัน
ความอบอุ่นอ่อนไหวมากมาย
ที่เคยช่วยกันสร้างยังเก็บไว้ในใจฉัน
ความรู้สึกดี-ดีที่เคยร่วมก่อมาด้วยกัน
อีกกี่นานกว่าจะลืมมันได้ลง
ใจฉันยังฝังจำกับความอ่อนหวาน
แม้ความรักที่พ้นผ่านแหลกเป็นผง
แต่ภาพรักในใจฉันยังมั่นคง
มิอาจปลงปลดไปตามเวลา
25 พฤษภาคม 2550 21:09 น.
ว่าที่กวี
อีกกี่นานที่โลกยังคงหมุน
อีกนานไหมลมหายที่เป็นทุนจะหมดสิ้น
อีกกี่นานที่นกจะขับขานให้ยลยิน
ไม่อยากเล่นลิ้น...กับคำถามที่ยากเกินไป
ฉันไม่รู้มากมายขนาดนั้น
นิจนิรันดร์ยาวนานแค่ไหน
อนันตกาลเป็นเวลานานเท่าไร
ที่ความรักของใครจะเป็นได้ดังลิขิต
ไม่ต้องรักฉันจนชั่วนิรันดร์
ขอเพียงแค่พอถึงวันเธอสิ้นชีวิต
ก็เช่นกัน...หากชีวันฉันปลงปลิด
ตราบนั้นฉันจึงค่อยคิดหยุดรักเธอ
ณ วันนี้ที่ยังมีลมหายใจ
โปรดรับรู้ไว้...ยังคิดถึงและห่วงใยอยู่เสมอ
แม้ว่าเราห่างกันไกล...ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอ
ในห้วงคำนึงยังคงเป็นเธอ...มิเคยเปลี่ยนแปลง
หน้าส่วนตัว
907
