15 เมษายน 2550 23:50 น.
ว่าที่กวี
ไม่โทษระยะทางที่ไกลห่าง
ไม่โทษทุกอุปสรรคขวางมิชิดใกล้
ไม่โทษคนใกล้ตัวเธอ...หรือใคร-ใคร
แต่โทษทีที่ใจฉันมันรวนเร
ขอโทษที่ผิดสัญญา
ขอโทษที่หาคนใหม่มาแทนที่
ขอโทษกับความรักที่เคยมี
ขอโทษที่วันนี้มันเปลี่ยนไป
ไม่ได้อยากจะย้อนคืนวัน
ไม่ได้อยากจะผูกพันเหมือนเก่า
ไม่ได้อยากจะมีเธอเป็นดังเงา
ไม่ได้อยากจะเฝ้าดูแลเหมือนเคย
ก็แค่คิดถึงยามเหงา-เหงา
ก็แค่คิดถึงวันเก่าก่อน...ชิดใกล้
ก็แค่คิดถึงเหตุที่ร้างไกล
ฉันก็แค่คนเลวที่ทิ้งเธอไว้...
...โดยไม่เหลียวแล
15 เมษายน 2550 00:56 น.
ว่าที่กวี
ไม่เข้าใจเธอเลยจริง-จริง
ว่าทำไมเธอยังคงนิ่งและเฉยอยู่ได้
ทั้ง-ทั้งที่เขา...เฝ้าคอยทำร้ายจิตใจ
เธอกลับคอยบอกว่าไม่เป็นไร...เพราะรัก...ต้องทน
ไม่เข้าใจเธอเลยจริง-จริง
ว่าเมื่อไหร่เธอจะทิ้งเขาได้...อย่างที่พูดอยู่หลายหน
เมื่อเธอไม่ทำอะไร...ความทุกข์ทั้งหลายก็ตกอยู่แก่ตน
แล้วนี่เธอยังคงต้องทน...ให้เป็นคนเจ็บ...เพื่ออะไร
ก็ได้...ฉันจะไม่ว่ากัน
แต่ถ้าเธอมีปัญหาขอให้นึกถึงฉัน...ได้ไหม
ถึงแม้ฉันไม่ได้อยู่ดูแลเคียงข้างกาย
ขอเพียงให้ฉันได้รักษาใจเธอ
จะเจ็บอย่างไรมา...ไม่ว่ากัน
เพียงแค่รับรู้ไว้ว่าฉัน...ยังคงอยู่ข้างใจเธอเสมอ
คอยอยู่ตรงนี้ยังไม่ไปไหน...ด้วยความเป็นห่วงเธอ
รอวันกลับมาเจอ...เป็นคนข้างใจเธอ...ดังเช่นที่ผ่านมา
11 เมษายน 2550 00:13 น.
ว่าที่กวี
กินเหล้า...เพราะอะไร?
...
กินเหล้า...เพื่ออะไร??
...
...
กินเพราะเครียด...
แล้วที่เครียดน่ะ...เครียดเรื่องอะไร
???
สังคมวุ่นวาย
การงานวุ่นวาย
ผู้คนวุ่นวาย
หรือชีวิตมึงกันแน่...
...ที่วุ่นวาย
กิน...หวังให้อะไรบางอย่าง
มันดีขึ้น
แล้วที่เป็นอยู่น่ะ...มึงคิดว่าดีขึ้นบ้างมั้ย
ใช่...ทุกสิ่งทุกอย่าง
มิอาจกลับคืนมาเหมือนอย่างเดิม
บางสิ่งบางอย่างอาจแย่กว่าที่เป็น
...หรือดีขึ้น
แต่ก็ทำใหรู้ว่า...
คนเราสามารถร้องไห้...และหัวเราะได้
...ในเวลาเดียวกัน
9 เมษายน 2550 12:26 น.
ว่าที่กวี
มึงเป็นห่าอะไรของมึงเนี่ย...วันเนี้ย ?
ไม่รู้...กูก็เป็นอย่างที่กูเป็นอยู่
ใช้ชีวิตระยำอัปปรีย์เนี่ยนะ ???
แล้วกูยังต้องแคร์อะไรอีกล่ะ ?
ในเมื่อ...
ชีวิตมึงนะ...มึงต้องกำหนดทางเดิน
...ของชีวิตมึงเอง
ใช่!!...ตอนนี้กูกำลังกำหนด
ให้ชีวิตกูเป็นแบบนี้
ทำไม ?
กูรู้สึกเหมือนชีวิตกู...
ต้องขาดอะไรบางอย่างไป
แล้วไง ??
มึงคิดว่ามึงมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง
ไม่ได้เหรอ...???
ได้สิ...กูอยู่ได้
แต่อะไรหลาย-หลายอย่างคงเปลี่ยนไป
ไม่เหมือนเคย
...
ถึงแม้อะไรจะไม่เหมือนเคย
แต่...ชีวิตกูก็ยังคงดำเนินต่อไป
ตามทางของ...กู
???
5 เมษายน 2550 15:14 น.
ว่าที่กวี
พระจันทร์เป็นสีหม่นเศร้า
ฟ้าเงียบเหงา...ดวงดาวจางหาย
เหมือนฉันมีแค่ฟ้าและพระจันทร์ที่เคียงข้างกาย
และคอยปลอบใจในวันที่ฉันล้าแรง
ในคราวยังมีเธออยู่
ฉันเคยต่อสู้ด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง
แต่วันนี้เธอเปลี่ยนไป...เพราะใจเธอถูกแทรกแซง
แล้วเธอก็ก่อกำแพง...ปิดกั้นฉันไว้ลำพัง
พระจันทร์เริ่มอับแสง
หัวใจแดง-แดงกำลังถูกกลบฝัง
รอบกายมีปัญหาประเดประดัง
ต้องการเธอเป็นพลัง...แต่เธอกลับไม่รับฟังใด-ใด
พระจันทร์เป็นสีหม่นเศร้า
หัวใจเงียบเหงาและหวั่นไหว
แม้ไร้เธอ...ฉันก็ยังกัดฟันเดินต่อไป
หวังว่าวันใหม่พระจันทร์และใจ...จะสดใสดังก่อนมา
หน้าส่วนตัว
739
