30 มีนาคม 2550 16:23 น.
ว่าที่กวี
ยังจำได้ไหม
วันที่แมลงปอปีกใสยังคงบินเล่น
ริมน้ำตกที่สาดละอองกระเซ็น
น้ำใส-ใสไหลเย็น...เราเคยเล่นด้วยกัน
ยังจำได้ไหม
วันที่ใบไม้ไหว...เพราะลมพัดผ่าน
บทเพลงเก่า-เก่าที่เราเคยร่วมขับขาน
แม้นานเนิ่นนาน...ยังจารึกอยู่ในใจ
จำได้หรือเปล่า
เรื่องราวความรักหวานใส
ยังคงฝังลึกอยู่ข้างใน
มิได้ลบเลือนลืมกัน
จำได้หรือเปล่า
เมื่อใดที่เหงาเธอยังคงมีฉัน
ในความทรงจำ...ยังมีเยื่อใยความผูกพัน
หากเธอเหงาโปรดให้ฉัน...ได้เป็นผู้ดูแลเธอ
30 มีนาคม 2550 12:36 น.
ว่าที่กวี
นกยังคงบินร่อนถลา
แมลงปอยังเริงร่ากับลมร้อน
ต้นไม้ทิ้งใบแล้วผลิยอดอ่อน
เหมือนเป็นบทตอนของความสดใสสวยงาม
หากแต่ใจของฉัน
ยังคงอยู่กับคืนวัน...ที่เต็มไปด้วยคำถาม
แม้เธอได้จากไปนานแล้วก็ตาม
กลับยังทิ้งความเหงาให้คอยลุกลาม...อยู่ในใจ
อีกนานหรือเปล่า
กว่าฉันจะได้เจอกับเงาของความหวานไหว
ฉันต้องรอ...รออีกนานเท่าไหร่
กว่าที่ใจจะได้รู้จักกับคำว่ารัก...สักที
นก...ยิ่งบินร่อนไปไกล
แมลงปอ...ไม่บินมาล้อเล่นกับใจดวงนี้
ต้นไม้...ผลัดใบ...แต่ไม่ยอมผลิยอดอ่อนให้ยินดี
เหมือนปล่อยให้คนเหงาคนนี้...
จมกับความโดดเดี่ยวที่มี...เพียงลำพัง
28 มีนาคม 2550 15:08 น.
ว่าที่กวี
ปิดไฟ...หลับตานอน...ไม่หลับ
เลยออกมานั่งนับดาวบนฟ้า
ดาวตกไปอีกดวงร่วงกรีดผ่านตา
จึงฝากความคิดถึงไปหาเธอ
เธอผู้อยู่แสนไกล
ภายในใจ...กลับรู้สึกว่าใกล้กันเสมอ
ทั้งที่ในความเป็นจริง...เราต่างไม่เคยพบเจอ
แต่ใจก็บอกว่าเป็นเธอ...ที่เข้าใจกัน
เธอคงนอนฝันดี
ตีสองห้าสิบห้านาที...เธอคงหลับฝัน
หรือเธอเองก็หลับไม่ลง...เหมือนกัน
จะได้ส่งความคิดถึงผ่านดาวไป
ดวงดาวที่เรียงราย...ประดับฟ้า
ขอฝากความห่วงหา...ส่งถึงเธอ...ได้ไหม
หากเธอได้รับ...ฝากดาวกล่อมเธอหลับอย่างสบายใจ
พรุ่งนี้ฟ้าใหม่...จะฝากใจให้เธออีกที
23 มีนาคม 2550 12:08 น.
ว่าที่กวี
เหนื่อยไหม...
กับการรอคอยอะไรอย่างไร้ความหวัง
คำถามนี้..ฉันเคยถามตัวเองบ่อยครั้ง
แต่คำตอบที่ได้ก็คือยัง...ฉันไม่เป็นไร
รอมาจนถึงบัดนี้
จะต้องรออีกกี่แสนกี่ล้านนาที...หรือนานแค่ไหน
กว่าที่จะตัดความเจ็บปวดได้หมดจากใจ
หรือกว่าจะมีใครมาดูแลใจ...อีกที
19 มีนาคม 2550 13:37 น.
ว่าที่กวี
เมื่อเวลาผันผ่าน
เรื่องราวที่เคยหวาน...ก็ผ่านพ้น
เธอเคยนึกถึงบ้างไหม...สิ่งต่าง-ต่างระหว่างเราสองคน
สิ่งที่เคยอดทนและต่อสู้ร่วมกันมา
เมื่อเวลาผ่านเลย
สิ่งต่าง-ต่างที่เราเคยร่วมฝันหา
ก็เลือนลับจางหายไป...ตามกาลเวลา
แล้วสิ่งที่เคยมีค่า...ก็ถูกกระชากไปจากใจ
เราเคยร่วมทุกข์ด้วยกัน
คราวสุขเราร่วมแบ่งปันความหวานไหว
แต่เมื่อถึงวันนี้...ที่เธอเลือกอีกเส้นทางแสนห่างไกล
เธอก็พรากทุกอย่างไป..พร้อมกับเธอ
หน้าส่วนตัว
984
