15 พฤศจิกายน 2547 12:14 น.
วีรยา
กุหลาบของวันวานยังบานอยู่
สวยหอมทุกอณูรู้ความหมาย
วันวานยังหอมหวานมิรู้คลาย
..ดอกไม้ยังแย้มบานบนลานดิน
หอมเอยหอมดอกไม้หอม
เด็ดดอมเพียงยอมออมกลิ่น
สีหวานสดสวยรวยระริน
วันวานไม่สิ้นความทรงจำ
เมื่อลมพัดผ่านรอบรอบหอบไอฝัน
มากำนัลก่อไอรักพักดื่มด่ำ
ขอขอบคุณความรักที่ชักนำ
เกินถ้อยคำจะกล่าวพร่ำได้ดังใจ
เพราะภาพเธอโดดเด่นอยูในนั้น
ตอกสลักทุกคืนวันชัดแจ่มใส
วันหวานยังหอมหวานผ่านเลยไป
ดอกไม้ในหัวใจยิ่งเบ่งบาน
30 กันยายน 2547 14:15 น.
วีรยา
ให้อ้อมกอดแห่งรักโอบกอดไว้
ยามอ้อมใจอ่อนล้าหาอกอุ่น
แทนอ้อมแขนอ้อมนี้ที่เคยคุ้น
แทนอ้อมอกที่เคยกรุ่นรักอุ่นไอ
ถึงเวลาแล้วสินะต้องลาจาก
เวลาพรากสองเราอย่าสงสัย
ถึงเวลาแล้วต้องลาต้องจากไกล
คงต้องไปตามคำสั่งของเวลา
คงไม่มีฉันอีกแล้วในวันนี้
คงไม่มีฉันอีกแล้วอย่ามองหา
ให้ที่รักมองไปตรงขอบฟ้า
ฉันคือแสงส่องหล้าของตะวัน
แม้ความมืดปกคลุมจนมืดมิด
ฉันคือแสงศักดิ์สิทธิ์บนฟ้านั่น
แสงแห่งดาวพร่างพราวเพราะผูกพัน
ยามหลับตายามหลับฝันยังพบเจอ
30 กันยายน 2547 14:14 น.
วีรยา
ดับทุกข์ที่ต้นเหตุ
ดับกิเลศทุกดับสิ้น
ทั่วฟ้าทั่วแดนดิน
ทั่วทุกถิ่นทั่วทุกทาง
เป็นทุกข์เพราะยึดมั่น
เพราะผูกพันไม่ปล่อยวาง
ไม่เห็นทางสายกลาง
ไม่กระจ่างในความจริง
ทุกข์สุขไปตามกรรม
บาปบุญย้ำนำทุกสิ่ง
ธรรมะที่พึ่งพิง
ประเสริฐยิ่งกว่าสิ่งใด
ทุกสิ่งย่อมแปรเปลี่ยน
ย่อมหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงไป
หรือใครหยุดยั้งได้
หรือมีใครไม่เปลี่ยนแปลง
28 กันยายน 2547 12:51 น.
วีรยา
รอยยิ้มและหยาดน้ำตา
ยามดอกโศกหยอกล้อกับดอกรัก
ได้รู้จักดอกท้อมารอหา
ยามรอยยิ้มล้อหยอกกับน้ำตา
ได้รู้ว่ารักเข้ามาอยู่กลางใจ
ยามลมหนาวพัดผ่านมาแตะฝัน
ไม่นึกหวั่นรักโอบอุ้มอบอุ่นได้
แต่พอรักกลับร้างเหินห่างไกล
กลับหนาวเหน็บเจ็บข้างในจนใจท้อ
ยามได้ยินเสียงเรียกร้องรักร้องเรียก
ยามเสียงเพรียกแห่งรักมาร้องขอ
จงเดินตามเสียงแห่งรักแค่นั้นพอ
แม้ต้องรอต้องเจ็บต้องกล้าทน
28 กันยายน 2547 12:48 น.
วีรยา
รักแรก-แรกรัก
อารมณ์ครั้งแรกรัก
แรกรู้จักแรกทักทาย
แรกเห็นเป็นเขินอาย
ใจวุ่นวายแรกพบเจอ
อารมณ์ของรักแรก
รู้สึกแปลกแรกละเมอ
เก็บไปฝันพร่ำเพ้อ
คำเพ้อเจ้ออยู่มิวาย
อารมณ์ครั้งแรกรัก
ประหลาดนักทั้งใจกาย
ว้าวุ่นกระสับกระส่าย
ทุกลมหายใจคือเธอ
รักแรกยังจดจำ
ตราตรึงย้ำอยู่เสมอ
ทุกวันฉันยังเผลอ
แอบพบเจอเธอในใจ
หน้าส่วนตัว
1503
