3 พฤษภาคม 2547 14:00 น.

ห้วงน้ำ

วิจิตร ภู่เงิน

เจ้าหอยโข่งพูดจาว่าปลาช่อน
ช่างกะล่อนหน้าม่อเป็นไฉน
แม่หอยขมแอบยิ้มอยู่ในใจ
ปลาซิวไล่ตะเข้ในหลึบหิน

ปลาสร้อยน้อยตามตื้อปลาแขยง
ใครกำแหงปลาชะโดตัดสิน
ปลากดว่ายล้อรอเหยี่ยวลงกิน
คุณปลาหมอยลยินแม่ปลาทอง

ปลากัดฟัดเหวี่ยงกับปลาฉลาม
ในห้วงน้ำขุ่นข้นน่าสยอง
ปลาฉลามสิ้นลมลงไปกอง
ในก้นหนองห้วยระหานบ้านปลา

ผักตบชวาร้องด่าบัวหลวง
แมงกระซอนตามทวงหนี้ปลาผา
ดูแมงดายิ้มเย้ยสุขอุรา
ปลาหมึกว่ายมาท้าต่อยปลาขาว

ปลาดุกยังขลุกขลิกอยู่ในครัว
ว่ายริมรั้วเก็บผักนั้นปลาดาว
ปลาตะเพียนปลานิลยังกินข้าว
แต่งเจ้าสาวสวยหรูปลาทับทิม

ปลากะพงตากผ้าที่หน้าบ้าน
หนุ่มปลาไหลเดินผ่านแอบส่งยิ้ม
ปลาแก้วใสแววว่ายเรียงอยู่ริม
ปาตี 2 ยังพิมพ์ งานส่งครู !

กาลครั้งหนึ่งมีเสียงสนทนาของธรรมชาติดังนี้

กวีมันชอบเอาเราไปนินทามั่วๆเรื่อยเลยว่าไหม ท่านธรรมชาติที่ 2 ธรรมชาติที่ 1 ว่า
ใช่แล้วละท่านธรรมชาติที่ 1 กวีมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่บ้าน้ำลายที่สุดในโลกา ธรรมชาติที่ 2 ว่า

แต่ในขณะนั้นกวีผ่านมาได้ยินพอดี จึงกล่าวออกไปว่า
ข้าแต่ท่านธรรมชาติทั้ง 3 ข้าน้อยนี้ยังเป็นเพียงแค่กวีเดียงสา .. ความรู้เท่ามูลเล็บ ขอท่านธรรมชาติชี้นำด้วย ท่านธรรมชาติทั้ง 3 นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ มองหน้ากวี .. ยิ้ม .. แล้วเดินจากไป